Nickerie

Expeditie Julianatop

julianatop logo

Ronald Naars nieuwste uitdaging

door Rob Hammink

SURINAME - ERGENS AAN DE OEVER VAN DE ZUIDRIVIER - De eerste pech onderweg! De schuldige is een wat fors uitgevallen waterval, drie uur varen vanaf ons laatste kamp bij het Kayservliegveld. Het eerste paniekmoment zit er onder het toeziende oog van een kaaiman op. Tijdens het omslaan van een van de korjalen, waarmee wij over de Zuidrivier bewegen, zijn noodzakelijke Julianatop-kaarten weggespoeld en is elektronische apparatuur nat geworden.

Gelukkig is er de immer brandende zon die wonderen verricht... Naast een versgevangen Ajoemara (een roofkarper) lag de connectie tussen de Iridium-telefoon en de laptop gebroederlijk een paar uur te drogen. Twee dagen verder, het lijken wel weken. Het leven is hier intens. De kleuren zijn intens, de geluiden en de spanning die achter iedere bocht van de rivier schuilt, zuigen je helemaal leeg. Dit stuk van Suriname is onontdekt. Zoals de kaarten nu liggen, maar plannen worden per minuut bijgesteld omdat de natuur hier dicteert en niet de mens, gaan we naar het Duivelsei en laten we de Julianatop voor wat ze is; beide is niet mogelijk in de korte tijd die we hier zijn. De jungle is overdag je grootste vriend. De nacht is vol met geheimen, gevaren en geluiden. Gisteravond laat aangekomen bij de Temperwatervallen en daar kamp gemaakt. Niet echt een pretje om in totale duisternis door het oerwoud te ploegen, zeker niet als je lijdt aan een slangenfobie. Snel wat gegeten en toen met Ronald Naar een tentje gedeeld. Wijze man. Leer je veel van. Zo kan een onderbroek best vier dagen mee, omdat je een onderbroek namelijk op vier manieren kunt aantrekken, aldus de logica van een wiskundige. Eerlijkheid gebiedt dat hij bijna elf jaar over deze studie deed.

We hebben zojuist een leguaan als ontbijt naar binnen gewerkt. Het dier was gisteren uit een boom geschoten door een van onze gidsen. Momenteel wordt één korjaal met veel pijn en moeite over de rotsen getild. Martin Fickweiler en Gerke Hoekstra oogsten veel respect van de zwarte bootsmannen en gidsen. Die blanken zijn zo slap nog niet... Het water staat vaak te laag om te varen.

Rondom ons heen ruisen de bladeren, de vlinders vliegen hun onnavolgbare rondjes, af en toe scheert een bij voorbij. Een sympathieke steekwesp zit op dit moment op de rand van de laptop, waar anders een webcam zit. Hier kan geen antiburnoutprogramma tegenop. Tot nu toe geen killerbees, waar je van een steek minimaal doodziek wordt, om over drie steken maar te zwijgen. Ook geen knaagkevers die een zuur afscheiden waar je hartspier van oplost, zoals de grote geleerde Darwin onfortuinlijk overkwam. Onze twee gidsen, Apante (panter) en Sensi (geld), alle twee boscreolen, lijken me oké, tenminste, ze hebben een pijl en boog, speren en een jachtgeweer bij zich, dat vanochtend uit elkaar viel. De stilste van het stel, Apante, opgeleid bij de indianen zo wil de mythe, heeft in zijn leven twintig bushmaster-slangen gezien. " En alle twintig zijn ze nu dood", lacht de zwarte man zijn witte tanden bloot. Opvallend: hun Nederlands is vele malen beter dan van onze eigen landgenoten.

Deze expeditie kan op alle fronten een succes of een zeer ellendige tijd worden. Tot nu toe het eerste. Misschien zijn het ongepaste theatrale emoties, maar bij alles wat ik zie, rijst de vraag of het de laatste keer zal zijn. Alleen de tijd en de jungle hebben de antwoorden.

Bron/Copyright:
deTelegraaf	,11-09-2005