Nickerie

Expeditie Julianatop

julianatop logo

Ronald Naars nieuwste uitdaging

door Rob Hammink

AMSTERDAM - Volg de expeditie van Ronald Naar die samen met Telegraaf-journalist Rob Hammink en nog twee Nederlandse gezellen naar de Julianatop in de regenwouden van Suriname trekt.

Weer een waterval. En weer een. Hoeveel van die dingen zijn er eigenlijk op deze Lucierivier? De derde doemt in de verte op en we zijn amper twee uur onderweg. Dat wordt weer hopen dat we de boot niet uit hoeven te pakken, weer slepen, trekken, wegglijden, vingers openhalen en enkels verzwikken. Sinds een uur is er een gevaar van anderhalve meter bijgekomen: een kaaiman. De trouwe Apante roept me na de legendarische sleeppartij terug en wijst: ,,Daar ben je zojuist bijna opgestapt. Dat scheelde maar twintig centimeter. Jeah man,”de bosneger lacht er smakelijk bij. Dat krijg je als je in het oerbos bent geboren en getogen. We kijken tussen het Palume, een soort onderwater boerenkool, en zien uiteindelijk onvriendelijke ogen en scheefgegroeid gebit waarbij een orthodontist zijn vingers zou aflikken. Het prehistorische dier maakt, tegen alle beloftes in dat dieren banger zijn voor ons dan wij voor hen, geen enkele aanstalte om te vertrekken. Ik heb de neiging om iets te nonchal!ant te worden, zoveel is duidelijk. ,,Blijven kijken waar je loopt. Geen takken vastpakken zonder te kijken,”zijn welgemeende tips van mannen die het kunnen weten.

Het gaat goed met de expeditie naar het magische Duivelsei, af en toe komt er een lief smsje binnen op de Iridium als teken dat Nederland nog steeds bestaat en de sfeer is okay. We lopen met witte weeïge, door het vocht uitgebeten voeten door het bloed van de afgeslachte vissen. De baarden groeien. Martin Fickweiler ontpopt zich als een onvervalste held, die zich in ieder avontuur stort en daarbij zichzelf doorlopend bezeert. Gerke Hoekstra filmt en trekt tegelijkertijd boten. Iedereen heeft zo zijn taak, vaak onuitgesproken. Vier Nederlanders die elkaar voor vertrek niet kenden, maar nu als een goed geoliede machine op elkaar zijn ingespeeld, ondanks dat het steeds zwaarder wordt. Zand in de schoenen en de gehele dag zijn we doorweekt, toch went dat. Spullen drogen overdag vrij snel in de brandende zon, ondanks een luchtvochtigheid van 95%.. We glijden geruisloos de rivieren af en komen in sprookjesachtige gebieden. Dat maakt alles goed. Lianen hangen over het water. Vlinde!rs vliegen soms tientallen meters mee met de boot. Rare bloemen op het water, van een andere planeet afgevallen. Tot nu toe is het buitenaards leuk in dit deel van de wereld waarmee God waarschijnlijk promoveerde op “Landschapkunde”. Alleen die steeds terugkerende vis met rijst¿ Maar vissen zijn makkelijk te vangen, je struikelt er letterlijk over. Iedere dag liggen er wel weer een paar naar adem te happen in ons kamp. Gisteravond had een van de bootmannen een piranha aan de haak. Commotie alom hoe het dier in zijn doodstrijd toch nog een stokje wist door te bijten. Vanavond vangen aan de lopende band piranha’s. De oever van ons kamp lijkt meer op een Volendamse vismarkt.

De dag van de Heer begon met een wat laffe regenbui en een onvergetelijke opmerking van Ronald Naar tijdens het opstaan. ,,Ik had het koud,”zei de man die Groenland overtrok, de K2 beklom en naar de Zuidpool skiede. Het is inderdaad opvallend hoe koud het ’s nachts kan zijn in dit tropische oerwoud. De dag van de Heer eindigt langs de kant van de Lucierivier waar we momenteel een stuk bos wegkappen om daar de hangmatjes op te hangen. De Westrivier hebben we letterlijk links laten liggen en daarmee definitief de Julianatop als doel. Het vizier is gericht op de beklimming van het Duivelsei. Het woord krijgt stilletjes steeds meer lading. We hebben het er weinig over omdat er nog zoveel mis kan gaan. Onder andere de stroomvoorziening voor dit apparaat, de laptop, die in deze omgeving als een tang op een varken slaat. ,,Een tang op een Pingo ,” aldus Sensi, de andere gids. ,,Bosvarken,” legt Apante uit.