Nickerie

Wedstrijden kwartfinale

De WK-gekte die heerste, is door de uitschakeling van titelverdediger Brazilie helemaal afgenomen. Ineens is het WK in Duitsland niet meer interessant voor de Surinamers. Uitgerekend was weer Frankrijk de boosdoener. In de finale van 1998 zaten ze Brazilie ook al in de weg.

De grote supportersgroep van onze zuiderburen was stomverbaasd na het laatste

fluit signaal van de arbiter. Velen, vooral de ras echte Brazilianen, barstten in tranen uit na de pijnlijke 0-1 nederlaag tegen Frankrijk.

Paramaribo-Noord, het hard van de Braziliaanse gemeenschap in Suriname, was afgelopen dagen letterlijk en figuurlijk in rouw. De commercie in Suriname, vooral de café’s, bars, clubs en verkopers van reclameartikelen, zal door de uitschakeling van Nederland, Argentinie en hoofdzakelijk Brazilie haar meeropbrengsten verliezen. De meeste mensen in Suriname wensen dat Portugal het WK wint, daar een Braziliaans trainer daar de scepter zwaait.

FRANKFURT - De opmerking van Willy Sagnol was even treffend als dodelijk. Enkele minuten nadat de verdediger van Bayern München met zijn Franse ploeggenoten als de bedwinger van regerend wereldkampioen Brazilië van het veld was gestapt (1-0), las hij iedereen die het woord ‘verrassing’ in de mond nam de les. „Hoezo? De groepswedstrijden van de Brazilianen en de achtste finale tegen Ghana hadden al aangetoond dat dit geen elftal was om overdreven veel ontzag voor te hebben. Wat de spelers lieten zien, was Brazilië onwaardig en moet de coach zich aantrekken”, was hij na de kwartfinales in Frankfurt hard in zijn oordeel.

Carlos Alberto Parreira was was toch al de gebeten hond. „Het zonder was voetbal zonder plezier, zonder leven, zonder vreugde, zonder persoonlijkheid, zonder de Braziliaanse manier van spelen”, schreef de Braziliaanse sportkrant ’O Globo’ met gevoel voor sentiment. Ook de statistieken spaarden Parreira en zijn spelers niet. In negentig minuten voetbal kwamen de goddelijke kanaries tot twee schoten richting doel. „Een schande”, vond voetballegende Pelé. ,,We hebben veel te afwachtend gevoetbald.”

Het kostte Juninho weinig moeite om toe te geven dat de triomf van Frankrijk dikverdiend was. „We hoeven niet naar excuses te zoeken: onze tegenstander was beter. We hebben niet gespeeld zoals Brazilië hoort te doen.”

Routinier Emerson wilde niet op zijn voetbaltoekomst vooruitlopen. „Dit is niet het juiste moment om te beslissen of ik beschikbaar blijf voor Brazilië. Ik ben verdrietig dat we een heleboel mensen aan het huilen hebben gemaakt, inclusief mijn familie.” Ronaldo – dit toernooi zwaar bekritiseerd – keek wel verder. „Er is geen enkele reden om te stoppen”, aldus de spits van Real Madrid. „Als de bondscoach kiest voor jongere spelers accepteer ik dat, maar ik blijf beschikbaar.” De goddelijke dikkerd was complimenteus over Frankrijk. „Ze hebben fantastisch en intelligent gespeeld.”

Woorden die werden onderstreept door William Gallas en Fabien Barthez. „Dit was onze beste wedstrijd van de afgelopen twee jaar”, glom verdediger Gallas, waarna Barthez uitblinker Zinedine Zidane prees. „Ik heb maar één woord voor zijn optreden: super!”

De oude meester verlaat na dit WK het voetbalstrijdtoneel en heeft zich nog één doel gesteld. „Nu moeten we maar wereldkampioen worden ook. Het zou het allermooist denkbare afscheid zijn dat er is.” Matchwinnaar Thierry Henry zag een kleine schaduwzijde aan de overwinning. „We zijn nu favoriet tegen Portugal en ik weet niet of dat terecht is.”

De Braziliaan Cafu ging tijdens het duel met de Fransen de recordboeken in. Tijdens zijn vierde WK kreeg hij zijn zesde gele kaart op een mondiaal eindtoernooi en werd hij de meest bestrafte WK-speler ooit. „Eigenlijk interesseert het me niks”, zei de 36-jarige. „Het laatste toernooi blijft het meest bij en dat was dramatisch.”

Tegen Brazilië toonde de Franse dirigent Zinedine Zidane eindelijk zijn ware gezicht. ‘Het is zijn kracht dat hij het voetbal er zo simpel uit laat zien’, zegt Richard Witschge, tussen 1993 en ’96 bij Bordeaux ploeggenoot van ‘Zizou’. Gouden schoenen ontwierp Adidas voor zijn Franse boegbeeld Zinedine Zidane en de sponsor had er ter gelegenheid van zijn afscheidstournee zelfs een gedicht in willen zetten. Hoewel Zidane zich volgens de Nederlandse pr-manager Thomas van Schaik gevleid voelde door de tekst, vond hij die geste een tikkeltje overdreven. ‘Zizou’ schrijft liever zijn eigen poëzie, zo bleek opnieuw tijdens de kwartfinale tegen Brazilië. In de groepsduels wekte Zidane met zijn slome tred de indruk dat hij de tijd probeerde terug te zetten. Elk duel in Duitsland kon zijn laatste zijn en met weemoed sprak Franz Beckenbauer, voorzitter van het Duitse WK-comité, vorige week al ‘over een van de beste spelers uit de geschiedenis’.

Alsof Zidane al geschiedenis was. Maar de 34-jarige dirigent van de Franse ploeg wenste zelf te bepalen wanneer zijn tijd gekomen is. Eindelijk kreeg Zidane ook de ruimte om te voetballen, constateerde zijn voormalige teamgenoot Richard Witschge. Zidane speelde tegen Brazilië bijna zoals ruim tien jaar geleden bij Bordeaux.

‘Gewoon lekker voetballen, je instinct volgen en vertrouwen op je techniek.’

Bij Bordeaux mocht Witschge drie seizoenen tussen 1993 en ’96 het spoor volgen van spelbepaler Zidane. ‘De trainer zei: gaan jullie je gang maar. De anderen kregen opdrachten. Zo zou het altijd moeten zijn. Ik heb ook bij het WK te vaak pionnenvoetbal gezien, waarbij de coaches met spelers schuiven alsof het schaakstukken zijn. De tactiek overheerst. Nu zag ik Zidane weer lachen, omdat de Brazilianen zelf ook wilden voetb allen.’

Al in zijn eerste actie was de magie van Zidane herkenbaar. ‘De bal kleefde weer aan zijn voet’, aldus Witschge. ‘Bijna niemand kan dat zo goed als Zidane. Ook als hij versnelt, raakt hij de bal bij elke pass. Links, rechts, tikje hier, een aai daar. Dat maakt het ook zo moeilijk om Zidane van de bal te krijgen, want hij heeft er altijd een voetje tussen.’

Nog twee keer kunnen we bij het WK van Zidane genieten. Daarna moeten we het doen met een documentaire, die in mei op het filmfestival van Cannes werd vertoond.

In Zidane, een portret van de 21ste eeuw wordt het duel tussen Real Madrid en Villarreal op 21 april 2005 door zijn ogen gevolgd.

Het is een indringend portret van een man op zijn werk. Pas toen Zidane de beelden terugzag, realiseerde hij zich hoe weinig hij eigenlijk aan de bal was geweest. Je moet in het huidige tempo soms veel geduld hebben om dat ene moment van schoonheid te kunnen oproepen.

Maar Zidane heeft er met zijn wonderbaarlijke pirouettes, de fameuze dribbels en zijn kunstzinnige vrije trappen patent op. Hij voetbalt zoals een vogel wil vliegen; zo omschreef een Frans tijdschrift de elegantie in het spel van Zidane. Al telde uiteindelijk alleen het rendement.

‘Het is de kracht van Zidane dat hij het voetbal er zo simpel uit laat zien’, meent Richard Witschge. ‘Ik heb in 1997 met Ajax nog eens tegen Zidane gespeeld, toen hij bij Juventus zat. In de halve finale van de Champions League was Zidane niet te houden. Hij kapte me uit en passeerde doelman Van der Sar. Ik zei later tegen hem: als ik dan toch door iemand moet worden uitgepakt, dan het liefste door jou.’

Zijn unieke talent zou onvoldoende zijn geweest als Zidane, kind van Algerijnse migranten, niet met een enorm arbeidsethos was geboetseerd. In Castellane, een arme buitenwijk van Marseille, leerde ‘Ya z i d ’, zoals iedereen hem kende, op straat voetballen én overleven. ‘Ik was op de Place de la Tartare lang niet de enige goede voetballer. Ik was wel de enige die nooit ophield.’

Zidane was zich er immers van bewust dat zijn vader Ismail dag en nacht moest werken om het gezin met vijf kinderen te kunnen onderhouden.

‘Wij hadden als kinderen geen dromen’, vertelde Zidane ooit. ‘We leefden in onze wijk en wat we op televisie zagen, was onbereikbaar.

In zijn wereld knipte vader Ismail zelf zijn haren om het geld dat hij daarmee uitspaarde aan Zinedine te kunnen geven. Hij heeft zijn ouders altijd aanbeden. ‘Ze hebben gezorgd dat ik aan de goede kant van de samenleving bleef en niet in de kleine criminaliteit verzeild raakte.’

Zidane heeft zijn afkomst nooit verloochend. Zijn beste vriend is een vuilnisman uit Marseille, een vertrouweling uit zijn kinderjaren.

Zijn broers Farid en Nordine beheren de bv Zidane. ‘Voor foto-opnames of een commercial nemen sommige topvoetballers hun hele hofhouding mee’, zegt Adidas-manager Van Schaik. ‘Dan zie je bodyguards en managers met spiegelende zonnebrillen en twee mobiele telefoons in hun hand achter ze aanlopen. Zidane komt altijd alleen.’

Schuchter, bijna verlegen is hij in de dagelijkse omgang, ontdekte Richard Witschge. ‘Zinedine is een ster zonder het te willen zijn. Het liefst is hij thuis bij zijn gezin. Hij is een rustige, wat teruggetrokken man. Bij Bordeaux gingen we regelmatig met de hele ploeg de duinen in. Na de training hadden we een buffet met een wijntje erbij. In die gemoedelijke sfeer voelde Zidane zich op zijn best. Hij heeft een hekel aan al die poespas rond het profvoetbal.’

Maar diep binnen borrelt bij Zidane een vulkaan. Marcel Desailly hield aan de eerste ontmoeting met zijn voormalige teamgenoot een blauw oog over. Zidane kan zo maar ontsporen, als de druk hem teveel wordt, zoals bij het WK in 1998 waar hij na een rode kaart twee duels moest toekijken.

Ook bij het WK in Duitsland miste hij een wedstrijd door een schorsing en na een gele kaart tegen Brazilië staat hij alweer ‘op s ch e r p ’. Het is zijn mediterrane achtergrond, veronderstelt Witschge.

Hij kon ook bij Bordeaux een enorme etter zijn. Vergeet niet dat hij vaak de meeste schoppen krijgt.

Iedere tegenstander wil vooral Zidane uitschakelen en soms wordt het hem teveel.’

Zaterdagavond vertolkte hij als aanvoerder van de Fransen het motto in de FIFA-campagne: ‘Zeg nee tegen racisme.’ Zelden stelt Zidane zich zo geëngageerd op, al heeft hij zich bij de Franse verkiezingen uitdrukkelijk gedistantieerd van de extreemrechtse presidentskandidaat Le Pen, die het Franse elftal ooit ‘een negerbende’ noemde .

Zidane werd tegen wil en dank het uithangbord van de multiculturele samenleving in Frankrijk. Hij spreekt liever met zijn voeten en het valt hem volgens Jabeh Debbouze, een Franse komiek van Algerijnse afkomst, niet kwalijk te nemen. ‘Wie uit Castellane komt, moet niet Kant citeren’, vertelde hij aan het Duitse weekblad Der Stern.

Zidane werd door filosofen geannexeerd, toen hij in 1998 een multiculturele Franse ploeg naar de wereldtitel leidde. Hij was het symbool van de eenwording van de samenleving. Mede dankzij Zidane en zijn collega’s van Afrikaanse afkomst kon Frankrijk in het reine komen met zijn duistere verleden als kolonisator.

De rellen in de verloederde Franse voorsteden, eerder dit jaar, illustreerden echter hoe tijdelijk de symbiose tussen autochtonen en allochtonen is geweest. Zelfs als het gezicht van zijn geboortestad is Zidane niet langer onomstreden.

Het is de tweede toeristische attractie van Marseille. Zidane is immers Made in Marseille, zoals de slogan van financier Adidas luidt.

Maar alsof ook de mistral het einde van zijn loopbaan wilde aankondigen, raakte het enorme monument licht beschadigd.

De Duitse fabrikant in sportartikelen kibbelt nu met het stadsbestuur van Marseille over de onderhoudskosten en liet doorschemeren de poster te willen vervangen.

Na de Franse triomftocht bij het WK in eigen land verlichtte het hoofd van Zidane de Arc de Triomphe in Parijs. Merci Zizou, zei heel Frankrijk, zoals de rentree van Zidane in de nationale ploeg vorig jaar alom werd bejubeld. Bij Real Madrid kwijnde Zidane weg als ‘Napoleon op Elba’, suggereerde een Franse krant. Als de stramme vaandeldrager van een verouderde generatie dreigde echter een onwaardig afscheid voor Zidane.

Nu zingt Frankrijk ironisch allez les vieux en knielt het volk eerbiedig voor de oude generaal, die het verleden wil laten herleven. Witschge: ‘Als iemand het ideale afscheid kan regisseren, is het Zidane .’

BARCELONA - Het is de week van de beslissingen geworden. Maar allereerst wil ik terugkomen op het verschrikkelijk negatieve gedoe in Nederland. Er wordt een beetje de indruk gewekt dat het allemaal niks is geweest met het Nederlands elftal. Daarbij wordt doodleuk gemeld, dat het team ook internationaal is afgebrand. Maar waarom zie ik dat dan niet terug in de kranten die ik gelezen heb? Dat noem ik stemming maken. Terwijl Nederland met een jong elftal dusdanig heeft gepresteerd, dat er met veel optimisme richting het EK van 2008 gekeken kan worden. Zeker gezien de samenstelling van de groep vind ik dat de ploeg beter was dan driekwart van de teams die ik in actie heb gezien. Ik kijk daarom met veel vertrouwen naar de toekomst.

Inmiddels zijn de Zuid-Amerikanen op het WK afgeserveerd, met Brazilië voorop. Als liefhebber ben ik blij dat de Fransen door dat Braziliaanse gedoe heen hebben geprikt. Wie zich zo op een toernooi voorbereidt en denkt dat er op 95% een wereldtitel gepakt kan worden, die komt zichzelf op een WK keihard tegen. Zelfs als je Brazilië bent. Als je met zoveel kwaliteit zo zwak speelt, dan vraag je om problemen. Helemaal als je tegen een ploeg speelt waarvan de coach wel durft. Ik vond het tenminste heel sterk, dat de Franse bondscoach het lef had om in de beslissende fase van de wedstrijd drie voorhoedespelers tegen drie andere aanvallers te wisselen. Durf die gelukkig werd beloond. Daar kon zijn Argentijnse collega nog een punt aan zuigen. Die liet tegen Duitsland na om Aimar en Messi in te brengen, maar koos voor meer zekerheid. Om zo de problemen over zich af te roepen. Ook in deze wedstrijd werd de durf beloond en gingen de Duitsers door. Daardoor is het WK een volledig Europese aangelegenheid geworden.

Ik denk dat voor Zuid-Amerika de klap het hardst is aangekomen, omdat Brazilië en Argentinië toch favorieten voor de wereldtitel waren. Maar ook in Afrika en Azië zullen ze niet gelukkig zijn. Hoewel ik bij Afrika de kanttekening moet maken, dat Ivoorkust en Ghana zich als twee ijzersterke teams gepresenteerd hebben. Met voor Ghana als extraatje dat ze zich voor de laatste zestien wisten te plaatsen.

Azië is een ander verhaal. ZuidKorea deed het redelijk, alle andere landen kwamen niet in het stuk voor. Met de kanttekening dat Japan wel in een zware groep zat. Toch is het opvallend hoe zo’n groot land, met zoveel mogelijkheden, opnieuw niet is doorgebroken. Dit keer hadden ze zelfs een grote voetbalnaam als Zico als bondscoach, maar ook hij kon de Japanners geen stap verder brengen. De kunst met dit soort ploegen is om de mentaliteit van het land altijd voorop te stellen. De details die je als buitenlandse coach aanreikt, mogen nooit de kwaliteiten van het land aantasten. Simpel gezegd, het gaat er niet om wat jij vindt, maar waar zij werkelijk beter van worden. Een formule die Guus Hiddink eerst op Zuid-Korea en nu weer op Australië succesvol heeft toegepast. Want net als iedereen heb ik van de Australiërs genoten. De mentaliteit die iedere wedstrijd opnieuw werd opgebracht was zo mooi om te zien. Om een team vanaf de eerste minuut werkelijk alles te zien geven, is gewoon prachtig. Als je de instelling van Australië met die van Brazilië vergelijkt, dan moeten de Zuid-Amerikanen zich daarom diep schamen.

FRANKFURT - FRANKRIJK blijkt het recept om Brazilië te verslaan goed te hebben bewaard. Nadat de Haantjes de Brazilianen in 1998 tijdens de finale van het WK-goud beroofden, bleken zij ook in de editie van 2006 te sterk (1-0). Door de treffer van Thierry Henry werden de Goddelijke Kanaries onttroond als wereldkampioen, drong Frankrijk door tot de halve finale en krijgt de oude meester Zinedine Zidane (34) het slot van zijn indrukwekkende carrière dat hij verdient.

En dat terwijl in de voorronde nog een roemloze aftocht voor hem dreigde. Nadat hij in het duel met Zuid-Korea zijn tweede gele kaart van het toernooi had geïncasseerd en automatisch geschorst was voor de beslissende wedstrijd tegen Togo, haalde Raymond Domenech hem in de slotfase naar de kant. Het was géén publiekswissel, maar een publieke vernedering. De speler en coach die geregeld botsten over het tactische beleid, gunden elkaar geen blik waardig.
              Togo werd verslagen en de loopbaan van de meervoudige voetballer van de wereld verlengd. Getergd door de Spaanse media – ‘Wij sturen Zidane met pensioen’ – nam hij zijn elftal in de achtstefinale bij de hand. Met een assist en een treffer was hij grotendeels verantwoordelijk voor de eliminatie van het land waar hij tot en met dit seizoen zijn brood verdiende. In april van dit jaar verzocht hij Real Madrid zijn nog één jaar doorlopende contract te ontbinden en kondigde hij zijn afscheid aan. ,,Mijn lichaam wil niet meer.”
        Daar bleek gisteren weinig van. Hoewel er vooral in de passing ook één en ander fout ging, toonde de aanvoerder van Frankrijk veelvuldig zijn klasse en stond hij aan de basis van de spaarzame hoogtepunten in het eerste bedrijf. In Frankfurt was het affiche namelijk – zoals zo vaak – mooier dan de wedstrijd. Na de verloren WK-finale van 1998 had Brazilië nog een appeltje te schillen met de Fransen. De angst om wederom te verliezen, was echter groter dan de wil om wraak te nemen.
              In de eerste helft toonden beide elftallen zo veel ontzag voor elkaar dat er een patstelling ontstond. Geheel tegen Braziliaans gebruik, maar wel volledig volgens de wil van coach Carlos Alberto Parreira, werd de nadruk gelegd op de verdediging. De opbouw vond in wandeltempo plaats en de aanvallers moesten het maar uitzoeken met de ballen die lukraak naar voren werden geknald.
        De Fransen hadden van te voren al aangekondigd de kat rustig uit de boom te zullen kijken en bleken ook niet van plan de toeschouwers te verwennen. ,,Eén van de zwaktes van het Braziliaanse voetbal is dat de spelers ongeduldig worden als de vroege openingstreffer uitblijft”, zei Patrick Vieira. ,,Dan zoeken ze geforceerd de aanval, verslapt de concentratie en geven ze ruimte weg. Door het speelveld klein te houden en razendsnel te counteren, moeten we daarvan profiteren.”
       Hoewel het elftal van Raymond Domenech voor rust de bovenliggende partij was, slaagden Les Bleus er niet in om Brazilië echt in de problemen te brengen. Na rust bleken de woorden van Vieira van voorspellende waarde. De Brazilianen lieten Henry volledig ongedekt bij een vrije trap van absolute uitblinker Zidane en kregen de kous op de kop (1-0). Juan schoot de bal daarna bijna in eigen doel en Ribery kwam net te kort om op aangeven van Henry de wedstrijd te beslissen.
              Het wederom onthutsend zwakke Brazilië stelde daar – behoudens een kopkans van Ronaldo in de eerste helft – niets tegenover en werd terecht uitgeschakeld. In de voorronde en de achtstefinale werd het ‘toevalsvoetbal’ nog beslist door de individuele kwaliteiten van de Brazilianen, maar de Fransen bleken van een ander kaliber, waardoor er vier Europese ploegen in de halve finales staan.

Brazilië - Frankrijk 0-1 (0-0). 57. Henry 0-1. Scheidsrechter: Medina Cantalejo (Spa). Toeschouwers: 48.000. Gele kaarten: Cafu, Juan, Ronaldo, Lúcio (Brazilië), Sagnol, Saha, Thuram (Frankrijk). Brazilië: Dida; Cafu (76. Cincinho), Lúcio, Juan, Roberto Carlos; Kaká (79. Robinho), Silva, Zé Roberto; Juninho (63. Adriano), Ronaldinho, Ronaldo.

Frankrijk: Barthez; Sagnol, Thuram, Gallas, Abidal; Ribéry (77. Govou), Makélélé, Zidane, Vieira; Malouda (81. Wiltord), Henry (85. Saha).

Brazilië en Frankrijk kenden een gelijkopgaande openingsfase. Een kopbal van Ronaldo en schoten van Henry en Ribery bereikten het doel van de tegenstander nog niet. Zidane, Ronaldinho en Ronaldo deden het publiek enkele malen sidderen met enkele hoogstandjes. Gevaarlijke doelpogingen konden de grootmachten voor rust nog niet noteren.

Voor Cafu was het een wedstrijd van records. De routinier speelde tegen de Fransen alweer zijn twintigste WK-duel en ontving voor rust zijn zesde gele kaart op het wereldkampioenschap. Dat laatste feit betekent een record.

De Brazilianen kwamen vlak voor rust goed weg. Zidane stuurde Viera na een fenomenale actie de diepte in. Juan stopte de middenvelder af via een tackle van achteren. De scheidsrechter besloot de verdediger te straffen met een gele kaart.

Uit de vrije trap die volgde schoten de Fransen op de handen van Ronaldo, die onderdeel uitmaakte van de Braziliaanse muur. Een gele prent voor de topscorer aller tijden volgde, de toegekende vrije trap werd door Zidane opnieuw in de muur geschoten.

Frankrijk verscheen scherp aan de aftrap voor de tweede helft en was via het hoofd van Henry al snel dichtbij de 0-1. De spits baalde opzichtig van zijn misser. Lang hoefde hij niet te treuren want zijn tweede kans was wél raak. Zidane stond met een loepzuivere vrije trap aan de basis van de openingstreffer; Henry hoefde alleen maar zijn voetl tegen de bal te zetten: 0-1.

Brazilië was wakker geschud en moest nu actie gaan ondernemen. Het bleef echter spannend voor het doel van Dida. De ontsnapte Ribéry gaf na een uur spelen hard voor op Henry. Juan raakte onderweg de bal en passeerde zijn eigen keeper. Tot zijn opluchting stuiterde de bal over de achterlijn.

Ribéry bleef gevaarlijk en het was aan heldhaftig optreden van de Braziliaanse keeper te danken dat de speler van Olympique Marseille het duel niet in het slot gooide.

Domenech verbaasde het publiek een kwartier voor tijd door juist de plaaggeest van de Braziliaanse verdediging (Ribéry) naar de kant te halen voor een spits (Govou). Dat het een aanvallende wissel was om de Brazilianen definitief te doen buigen sprak echter in het voordeel van de geplaagde bondscoach. Ook de wissel Wiltord voor Malouda getuigde van aanvallende intenties, nu de Brazilianen hun fort moesten verlaten.

Naast Domenech wisselde de bondscoach van de 'Goddelijke Kanaries' ook veelvuldig. Gedwongen door de achterstand bracht Parreira zijn laatste troeven Adriano en Robinho binnen de lijnen. Het mocht niet meer baten voor de wereldkampioen, dat het slotoffensief niet beloond zag met de gelijkmaker.

Voetballiefhebbers mogen door dit resultaat dus nog een keer genieten van de klasse van Zidane. De opgeleefde linkspoot van Algerijnse komaf, wars van media aandacht en sterallures, neemt het woensdag met zijn land om 21.00 uur op tegen Italië.

Oito anos após a fatídica decisão da Copa da França, brasileiros e franceses mediram forças novamente. Para o Brasil, em especial Ronaldo, era a oportunidade de apagar da memória a acachapante derrota por 3 a 0 – a última do país em copas. Do outro lado, a França buscava adiar a aposentadoria de Zidane, melhor jogador do país na última década, que se despede dos gramados ao final desta Copa do Mundo. E novamente a esquadra francesa mostrou que, na Europa, é ela quem domina a cena futebolística.

No primeiro tempo, a tensão pela reedição da final de 98 se refletiu em campo e as duas equipes não conseguiram lances mais perigosos para abrir o placar. O Brasil começou melhor, mas os franceses logo conseguiram equilibrar as ações e imprimir seu ritmo de jogo. Na melhor chance da partida, Zidane desperdiçou cobrança de falta da risca da grande área.

Sem melhorar, o Brasil viu a França jogar no segundo tempo e eliminar o escrete canarinho, com um gol de Henry, aos 12 minutos. Agora, a França enfrenta Portugal para definir quem enfrenta o vencedor de Alemanha e Itália na grande final. E Zidane tem pelo menos mais dois jogos para dar o seu canto do cisne no futebol profissional.

O jogo
O Brasil começou melhor a partida e esboçou uma pressão inicial contra a França. Antes dos primeiros 10 minutos de jogo, o Brasil havia criado duas chances de gol, com falta cobrada por Juninho Pernambucano e em cabeçada de Ronaldo. Os franceses responderam à altura, em duas jogadas capitaneadas por Henry. Em ritmo alucinante, as duas equipes perdiam várias chances de gol.

Após o começo animador, a seleção brasileira se encolheu e sumiu do jogo, oferecendo o campo de defesa para a França. Se atacava com liberdade, o time de Zidane não conseguia criar nenhuma chance mais clara de abrir o placar. Aos 45 minutos, Ronaldo tocou na bola com a mão, após cobrança de falta feita por Henry. O juiz não hesitou e assinalou falta na risca da grande área. Na melhor oportunidade do primeiro tempo, Zidane desperdiçou a chance, mandando a bola na barreira.

Na volta para o segundo tempo, a França começou assustando em cobrança de falta de Zidane, que Henry cabeceou à direita da trave. Na seqüência, Zé Roberto cruzou, Barthez bateu roupa, mas Juan não alcançou. Aos 9, Henry recebeu em impedimento, matou no peito e fez o gol, mas o juiz assinalou impedimento. Dois minutos depois, Henry completou falta cobrada por Zidane e fuzilou Dida, fazendo o primeiro gol da partida.

Ao passo em que não fazia uma boa partida, o Brasil se perdeu completamente após o gol. Aos 16, Lúcio levou um drible infantil de Ribery e, no cruzamento do francês, Juan quase marca contra o patrimônio. Sem conseguir armar um ataque perigoso, o time de Parreira ainda viu Ribery perder cara-a-cara, contados 25 minutos do segundo tempo. No último minuto do jogo, Saha ainda desperdiçou em chute cruzado que Dida defendeu.

Ficha Técnica

Brasil 0 x 1 França
Local: Frankfurt
Árbitro: Medina Cantalejo (Mex)
Cartão amarelo: Juan, Lúcio e Cafu, pelo Brasil. Thuram e Sagnol, da França
Gol: Henry, aos 11 minutos do 2º tempo.

Brasil
Dida, Cafú (Cicinho), Lúcio, Juan e Roberto Carlos; Gilberto Silva, Juninho Pernambucano (Adriano), Zé Roberto e Kaká; Ronaldinho Gaúcho e Ronaldo. Téc.: Parreira.

França
Barthez, Abidal, Thuram, Gallas e Sagnol; Makelele, Malouda (Wiltord), Vieira, Zidane e Ribery (Govou); Henry (Saha). Tec.: Raymond Domenech.

Vanwege het kaartenfestival bij het duel met Oranje miste Portugal een aantal bepalende spelers. Onder andere Deco en Costinha waren er tegen Engeland niet bij. Scolari kon wel weer beschikken over Cristiano Ronaldo. De dijbeenblessure die hij opliep door toedoen van Boulahrouz was compleet genezen.

De Engelsen probeerden al snel het gevaar Cristiano Ronaldo in de kiem te smoren door met enkele ferme tackles de jongeling uit balans te brengen. Het eerste gevaar namens de Portugezen deed zich in de twaalfde minuut voor. Een niet goed weggewerkte vrije trap belandde bij toeval voor de voeten van Tiago, die net niet daadkrachtig genoeg handelde om de eerste treffer voor zijn rekening te nemen.

Ondanks het gebrek aan productiviteit had het publiek in Gelsenkirchen voor rust niet te klagen. Met twee teams die de weg naar de halve finale probeerden te bereiken met aanvallend voetbal was het duel in de eerste helft uitermate boeiend.

Aanvoerder Beckham moest al snel in de tweede helft naar de kant. De middenvelder bleek niet fit genoeg om het verschil nog te kunnen maken in de broeierige Veltins Arena. Zijn vervanger was Lennon. Vlak voor zijn gang naar de zijlijn claimde Beckham nog een strafschop, toen hij tegen de hand van Nuno Valente aan schoot. Scheidsrechter Elizondo zag dit anders en liet doorspelen.

Het inbrengen van Lennon bleek een goede zet van de Engelse bondscoach. De speler die groot werd onder Martin Jol bereikte kort na rust via een uitstekende loopactie Rooney, die de bal compleet verkeerd raakte. In twee instantie schoot Cole over.

De dominante Engelsen moesten een versnelling terugschakelen toen Rooney zijn beheersing verloor in een duel met Carvalho. Onder het oog van de scheidsrechter plantte de spits zijn voet in de edele delen van de Portugees. Het betekende een rode kaart voor de zwaarlijvige aanvaller. Eriksson reageerde direct door Crouch in te brengen voor Cole.

Ook met het numerieke voordeel bleef Portugal lange tijd de onderliggende partij. Voorzetten van de energieke middenvelder Hargreaves en loopwonder Gerrard waren niet scherp genoeg om gevaar te stichten in de Portugese defensie, zodat de doelpuntloze stand een feit bleef. Engeland vocht voor elke meter en was Portugal veelal de baas in de duels.

In de slotfase zetten de Portugezen alles op alles om de wedstrijd binnen de reguliere speeltijd te beslissen. De ploeg van Scolari probeerde het van alle afstanden, maar kraakte de Engelse achterste linie niet. Een verlenging moest uitkomst gaan bieden. In een harde maar faire strijd gunden de ploegen elkaar ook in de verlenging geen vierkante centimeter.

Met de penaltyserie in zicht haalde Eriksson invaller Lennon weer naar de kant, ten faveure van Carragher. De speler van Tottenham Hotspur viel verdienstelijk in maar de Zweedse coach zag geen strafschopnemer in hem.

Invaller Simao schoot raak namens Portugal: 0-1
Lampard zag zijn schot gestopt worden door Ricardo: 0-1
Hugo Viana schoot op de buitenkant van de paal: 0-1
Hargreaves benut zijn penalty met moeite: 1-1
Ook Petit raakte de buitenkant van de paal: 1-1
Gerrard's inzet werd gestopt door Ricardo: 1-1
Helder Postiga maakte geen fout: 1-2
Carragher wist ook Ricardo niet te passeren: 1-2
Cristiano Ronaldo benutte zijn penalty: 1-3

De Engelse droom om zich veertig jaar na dato opnieuw als sterkste voetballand van de wereld te kronen, ging in rook op. Gedurende het uur dat de ploeg van Eriksson speelde met een complete bezetting waren zij sterker dan de Portugezen. Het gemis van een aanvaller naast Rooney deed de ploeg de das om.

Red and buried. Our dreams are in Rooings. It All Ends In Tears. Heartbreaker, kopten de Britse kranten na de uitschakeling van Engeland in het WK. Mild waren de kranten voor de Engelse spits Wayne Rooney, die een rode kaart kreeg nadat hij de Portugese verdediger Ricardo Carvalho in het kruis trapte.

Rooney’s teamgenoot bij Manchester United Cristiano Ronaldo daarentegen werd tot staatsvijand nummer één gebombardeerd.

Hij zou hem de rode kaart hebben aangesmeerd. Voorafgaande aan de wedstrijd zou Ronaldo al tegen Rooney hebben gezegd dat de Engelse spits op rood kon rekenen.

De Sunday Mirror beweerde dat Rooney ‘nooit meer met Ronaldo zou willen spelen’. ‘Ik zal die vuilak krijgen’, zou Rooney tegen de krant hebben gezegd.

De andere hoofdschuldige van de uitschakeling was volgens de media de overbetaalde manager Sven Göran Eriksson. De Zweedse bondscoach zou de potentie van zijn spelersgroep niet hebben uitgebuit en zou een bizarre selectie hebben gemaakt met te weinig aanvallers, waarvan één zelfs nog nooit in de Premiership had gespeeld.

Er was veel kritiek op het spelniveau van het team tijdens het WK. ‘Het is goodbye voor Sven- Göran Eriksson, goodbye voor de Wags (de vrouwen en vriendinnen die veel meer goede publiciteit kregen dat hun echtgenoten in het team) en goodbye voor wat Engelands beste kans op een wereldtitel was in een hele generatie’, schrijft The Observer.

‘De marteling is tenminste over’, troostte The Sunday Times zich. ‘Het kwam tot een einde op een even zenuwslopende als voorspelbare wijze: Engeland verliest met penalty’s.’

The Sunday Times stelde dat de FA een fortuin van 25 miljoen pond heeft verspeeld met het in dienst nemen van de Zweed Sven-Göran Eriksson.

‘Drie kwartfinales voor een salaris van vijf miljoen per jaar. Sir Bobby Robson (oud-bondscoach) zou hetzelfde hebben gedaan voor een fractie van de kosten. En anders Terry Venables (oudbondscoach) wel. Zelfs Arsene Wenger (hoofdcoach van Arsenal) zou misschien wat gewonnen hebben.’

David Beckham verklaarde zondag de aanvoerdersband van het Engelse team op te zullen geven.

Hij noemde het de ‘grootste eer van zijn leven’, maar zei dat er met een nieuwe coach ook een nieuwe aanvoerder moet komen.

Engelse spelers druipen af na uitschakeling door Portugal, de fysiek en mentaal aangeslagen

Huilend hebben de Engelse voetballers het WK verlaten, met het gevoel dat zij de titel hebben verspeeld. David Beckham leverde zijn aanvoerdersband in. Ze dragen vuilniszakken over hun schouder, met daarin de vuile was van een ruim twee uur durend gevecht tegen Portugal. Hun ogen staan hol en velen zeggen dat ze voor het eerst in lange tijd hebben gehuild. ‘Of ik me ooit zo slecht heb gevoeld na een uitschakeling? Ja, na de laatste keer’, zegt David Beckham met een strak gezicht.

Als een zowel fysiek als mentaal aangeslagen voetballer meldt de Engelse aanvoerder zich in de mixed-zone. In de eerste helft heeft hij zijn knie verdraaid. Kort na rust is een Portugese speler met de noppen in zijn nieren geland.

Nog geen 24 uur later maakt de 31-jarige Beckham zijn besluit bekend dat hij niet langer de aanvoerdersband wil dragen. Daarbij benadrukt hij dat hij nog wel voor Engeland wil blijven spelen als de nieuwe bondscoach, Steve McClaren, hem selecteert.

Een nieuw WK, over vier jaar in Zuid-Afrika, zal er voor hem niet inzitten. En die gedachte lijkt te overheersen in zijn onderbewustzijn.

Ongeloof en totale ontluistering kenmerken ook de woorden van zijn teamgenoten die droomden van de titel.

De robuuste verdediger John Terry oogt plots heel klein. Zeker als hij zegt: ‘Ik huil niet zo snel.

Maar als je het gevoel hebt dat je het WK had kunnen winnen, dan is dit wel een erg grote klap.’

‘Ik val waarschijnlijk in herhaling, maar verliezen na strafschoppen is misselijk makend’, zegt verdediger Rio Ferdinand. ‘Als je ziet hoe vaak wij de afgelopen dagen hebben getraind op het nemen van strafschoppen, is het frustrerend dat het toch misgaat’, aldus Frank Lampard .

De enige die niets wenst te zeggen is Wayne Rooney. In zijn kielzog gevolgd door twee veiligheidsmensen spurt de 20-jarige spits driftig weg, alsof er een prijs valt te verdienen met het in recordtempo doorkruisen van de mixed-zone.

‘Wayne zal hier ongetwijfeld sterker uitkomen. Hij is onze toekomst’, zegt Beckham met gevoelens van empathie.

In 1998 was hij zelf het mikpunt van spot na zijn rode kaart tegen de Argentijnen. Acht jaar later leeft hij mee met zijn jonge, opgejaagde ploeggenoot. Vandaar ook zijn opmerking over de toekomst.

Die toekomst is een toekomst zonder Beckham. Hij wist zich in Duitsland omringd door middenvelders uit de buitencategorie, zoals Gerrard en Lampard, maar heeft nu zijn laatste kans op glorie met de Engelsen bij een WK zien vervliegen.

De ene spits, Michael Owen, viel al in de derde groepswedstrijd tegen Zweden geblesseerd uit. De ander, Rooney, bleek niet fit genoeg na de breuk van zijn middenvoetsbeentje .

Waarom eindigt het altijd in tranen, is de terugkerende vraag in het Engelse kamp na wéér een verloren strafschoppenserie. Zo was het in 1990, toen Duitsland de ploeg van toenmalig bondscoach Bobby Robson uit de finale hield.

Zo was het ook tijdens het EK in 1996 toen ‘voetbal thuiskwam’, zoals de hit van het toernooi voorschreef.

Ook toen lag Duitsland in de halve finale dwars. In 1998, bij het WK in Frankrijk, nam Argentinië de strafschoppen beter.

En tijdens Euro 2004 was het de opponent van zaterdagmiddag in Gelsenkirchen, Portugal, die na 120 slopende minuten voetbal iets meer zelfbeheersing toonde tijdens de beslissende penaltyreeks. Het is een verbijsterend drama in vijf bedrijven, uitgesmeerd over zestien jaar interlandvoetbal.

Bondscoach Eriksson zal nog vaak worden geplaagd door nachtmerries, waarin Luiz Felipe Scolari de hoofdrol van kwelgeest voor zijn rekening neemt. Want ‘Big Phil’ Scolari, in wie de FA op een gegeven moment de ideale opvolger zag van de Zweed, heeft hem nu voor de derde keer op rij de weg versperd naar de laatste vier van een eindtoernooi.

In 2002 schakelde het Braziliaanse team van Scolari Engeland uit in de kwartfinale van het WK in Japan en Zuid-Korea. Twee jaar geleden, tijdens Euro 2004 in Portugal, leidde Scolari het gastland opnieuw langs Engeland, na het nemen van strafschoppen dus.

Ook nu moet de wederom gedesillusioneerde coach van de Engelsen zijn Braziliaanse collega met een gezicht als een oorwurm de hand schudden. De Zweed heeft gefaald. Ook na een bewind van vijfenhalf jaar weet hij nog steeds niet hoe hij de meest getalenteerde groep Engelse voetballers in jaren het beste kan laten functioneren.

Steeds heeft hij gewisseld van spelers én systeem, zonder dat zijn aanpassingen het gewenste effect hebben gesorteerd. Na vier afschuwelijke wedstrijden – de groepsduels tegen Paraguay, Trinidad en Tobago en Zweden, en de achtste finale tegen Ecuador – is Engeland tegen Portugal strijdend ten onder gegaan. Echter zonder ook maar een moment de gedachte op te roepen dat hier een potentiële wereldkampioen op het veld heeft gestaan.

‘Opscheppen over onze vechtlust zou niet goed zijn. Elke dag van je leven hoor je alles te geven. Als je geen ronde verder komt, heb je het gewoon niet goed genoeg gedaan.

Argentinië opende na rust in het Olympiastadion van Berlijn de score uit een kopgoal van Roberto Ayala. Topschutter Miroslav Klose maakte tien minuten voor de reguliere speeltijd de 1-1. In de verlenging werd niet meer gescoord. De Argentijnen bleken het zenuwenspel rond de penaltystip slecht te beheersen. Ayala en Cambiasso misten voor Argentinië zodat Lehmann kon uitgroeien tot de held van Duitsland. Neuville, Ballack, Podolski en Borowski hielden hun hoofd wel koel tijdens de strafschoppenserie.

Gesterkt door de steun van reservedoelman Oliver Kahn overtrof Lehmann zichzelf in de strafschoppenreeks. Alleen Cruz en Rodriguez klopten de doelman van Arsenal.

Kort na de uitschakeling verloren de Zuid-Amerikanen hun zelfbeheersing. Een opmerking van teammanager Bierhoff zette kwaad bloed bij de Argentijnen. Een kortstondige duw en trekpartij volgde.

De ontmoeting tussen beide grootmachten startte fanatiek. Beide ploegen gunden elkaar in de beginfase geen centimeter. De Duitsers lieten vooraf weten geen angst te hebben voor de Argentijnen. "Duitsland gaat zijn eigen spel spelen, zoals we het hele toernooi hebben gedaan", verklaarde bondstrainer Jürgen Klinsmann. Topschutter Miroslav Klose deed er zelfs een schepje bovenop. "Jammer voor de Argentijnen dat ze ons nu al tegenkomen."

Lehmann dompelt Argentijnen in rouw
José Pekerman koos opnieuw voor een opstelling zonder Lionel Messi. De keuzeheer durfde het niet aan om Messi in de basiself te zetten. Carlos Tévez begon daarentegen wel in het veld, naast Hernan Crespo in de spits. Klinsmann vertrouwde voorin op de doelpuntenmachine Podolski-Klose (7 treffers gezamenlijk).

Roberto Abbondanzieri moest van de keepers het eerst serieus aan de bak. Aanvaller Lukas Podolski produceerde in de achtste minuut een stuiterbal. De Argentijnse doelman had moeite de bal te controleren. Kort daarop kreeg Michael Ballack de uitgelezen mogelijkheid om de score te openen. De aanvoerder van Die Mannschaft kopte uit een zuivere pass van Bernd Schneider naast.

Klose kopt de 1-1 binnen
Hoewel de Argentijnen in de eerste helft technisch de betere ploeg waren, kreeg het team van Pekerman niet de ruimte om echt gevaarlijk te worden. Het spelbeeld in het eerste deel van de wedstrijd oogde weliswaar strijdlustig maar beslist ook rommelig. De aanvallers delfden voor rust het onderspit. Tevez en Crespo werden in het vijandelijke strafschopgebied direct op de huid gezeten. Hetzelfde gold voor Podolski en Klose aan de andere kant.

Na rust werd vrijwel direct afstand genomen van het tactisch schaakpotje in de eerste helft. Uit een corner kopte Roberto Ayala de 1-0 binnen. De Argentijnse verdediger was in de lucht Klose de baas. Het spel leefde door de treffer op. De Duitsers schroomden niet hun defensieve stellingen te verlaten.

Klinsmann koos voor meer snelheid in het spel bij de Duitsers. De ervaren Bernd Schneider werd kort na de openingstreffer gewisseld voor David Odonkor. De snelle middenvelder van Borussia Dortmund moest voor meer dreiging zorgen richting Argentijns doel.

Het offensief van Die Mannschaft resulteerde in vele corners en paniek in de Argentijnse defensie. Ballack was dichtbij de gelijkmaker nadat hij de bal uit de kluts voor zijn voeten kreeg. Het schot van de nieuwe aanwinst van Chelsea werd echter geblokt.

Pekerman kreeg in de 70ste minuut een tegenvaller te verwerken. Doelman Abbondanzieri verliet met een bovenbeenblessure het veld. Leonardo Franco nam zijn plek in.

Door het strijdlustige aanvalspel van de Duitsers verwaarloosde het gastland achterin regelmatig haar defensieve taken. Het leidde bijna tot de genadeklap een kwartier voor tijd. Een verkeerde pass van Philipp Lahm leverde Argentinië een grote kans op. Crespo nam het cadeautje van Lahm gretig in ontvangst en speelde de bal door aan de vrijstaande Maxi Rodriguez. De speler van Atletico Madrid schoot in het zijnet.

Tien minuten voor de reguliere speeltijd kwam de beloning voor het offensief spelende Duitsland. De Argentijnen lieten het gastland het spel maken en betaalden daar de rekening voor. Tim Borowski kopte een bal succesvol door naar Klose. De gevierde topschutter van Duitsland bracht met zijn hoofd Die Mannschaft op gelijke hoogte met zijn vijfde treffer op dit toernooi; 1-1. Vijf minuten later vertrok Klose onder luid applaus naar de kleedkamers. Klinsmann stuurde controlerende middenvelder Oliver Neuville het veld in.

Argentinië leek in de slotminuut van de reguliere speeltijd dichtbij een tweede goal. Jens Lehmnann keerde met een knappe actie de inzet van Luis González. Scheidsrechter Lubos Michel floot echter af wegens het hinderlijk buitenspel staan van Tevez. In de verlenging hielden beiden teams elkaar in evenwicht. Duitsland nam in de slotfase geen grote risico's meer omdat de reservetank van aanvoerder Ballack totaal leeg was.

BERLIJN - In alle euforie wist Duitsland niet, welke superlatieven er voor Jens Lehmann tevoorschijn moesten worden gehaald. Gouden handen heette het. En: de handen van God, als knipoog naar Maradona. Ze bedachten van alles bij onze oosterburen, nadat de doelman twee Argentijnse penalty’s had gestopt en zodoende Duitsland naar de laatste vier op het WK hielp. Nu blijkt er een veel aardsere verklaring voor het uitstekende optreden te zijn. De keeper van Arsenal kreeg burenhulp van Nederlandse bodem. En wel van Huub Stevens en zijn zoon Maikel, die tot voor kort namens de FIFA Oranje in Duitsland begeleidde (!).

„Niets meer dan een vriendendienst. Dat is heel normaal in het voetbal”, wilde de trainer van Roda JC er niet te veel woorden aan vuilmaken. Van Nederlands-Duitse sentimenten heeft Huub Stevens geen last. „Maar als Nederland nog in het toernooi had gezeten, had ik het natuurlijk niet gedaan.” Wat bijna niemand zag, maar Stevens op tv wel: Lehmann had zijn spiekbriefjes met de penalty’s van de Argentijnen achter zijn scheenbeschermers verstopt. En las dankzij de informatie van Huub Stevens en zijn zoon Maikel, hoe de Zuid-Amerikanen de strafschoppen gingen nemen. „Dat was wel grappig”, moet de oudste van de twee toegeven.

De relatie StevensLehmann voert al lang terug. In 1997 haalde Schalke 04 zijn eerste grote internationale succes door de UEFA Cup te winnen. Van het Inter van Aron Winter. Lehmann stopte in de beslissende serie twee strafschoppen van de Italianen (!). Huub Stevens: „Ik ben vijftien jaar geleden begonnen met alle informatie over strafschoppen. De laptop, waarin de penalty’s van Inter stonden, staat nu in het museum van Schalke. Jens wil voor de halve finale ook weer info over de Italianen. Die kan hij krijgen.”

In de tussentijd verwierf Huub Stevens een ongelooflijke database met strafschoppen. Er zouden er 13.000 inzitten. Omdat het zo’n tijdrovende bezigheid was, ging zoon Maikel hem bijstaan. „Nu is het nog veel perfecter. Je kunt er namelijk ook dvd’s en video’s aan koppelen, met de aanloop en allerlei andere informatie eraan vast”, zegt Huub.

Omdat Maikel, die in dienst is getreden bij Huubs oudwerkgever Hertha BSC, veel handiger omgaat met de moderne technologie, kwam de database vooral in zijn handen. „Jens belde mij vorige week. Omdat ik onderweg was en mijn laptop in Kerkrade stond, kon ik hem niet meteen helpen. Maikel werkt in de merchandising van Hertha, doet ook het internet voor de club. Hij had alles ter beschikking. Ze hebben meteen een chauffeur per auto naar hem toegestuurd om de info te halen.”

Dat ging makkelijk omdat de Duitsers net als Stevens junior in Berlijn bivakkeren. Maikel was namelijk net terug uit Hinterzarten, waar hij was aangesteld om Oranje te begeleiden op het WK. „Ik had mijn laptop mee. Hadden ze het nodig gehad, dan waren die penalty’s natuurlijk aan Nederland doorgegeven”, zegt zoon Stevens.

In alle Duits-Nederlandse sentimenten had Maikel er eveneens geen moeite mee de ’Mannschaft’ te helpen. „Natuurlijk doet het pijn, als ze in alle stadions momenteel zingen: „Ohne Holland fahren wir nach Berlin.” Maar dat hoort ook bij de rivaliteit. Zolang het niet fysiek wordt, heb ik er geen moeite mee. Daar moet je ook boven staan. Anders word je hier helemaal gek. Ik vind het vooral vervelend, dat Holland er al uitligt.”

En temeer, daar vader en zoon Stevens een goede boterham verdien(d)en in Duitsland, vonden ze het wel zo chique om Lehmann en het team terzijde te staan. „Ik werk hier. Dan wil je ze graag helpen”, zegt Maikel. Lehmann had derhalve alle Argentijnse namen op papiertjes staan met de manier van inschieten erbij. „Hij zat er bij vier penalty’s dichtbij. Dat was geen toeval”, zegt Huub Stevens. Zoon Maikel: „In de loop der jaren tekent zich een duidelijk profiel af. Spelers blijken graag voor een vaste hoek te kiezen. Vooral, als ze onder grote druk staan.”

En dat stond natuurlijk iedereen in Berlijn. Wij in Nederland schilderen Duitsers graag af als perfectionisten. De Sieg van de Mannschaft droeg nu dus echter nadrukkelijk het stempel van Hollands fabrikaat. Dus toch nog een beetje: Oranje boven…

Lehmann stopt penalty’s dankzij tips van Stevens. Op het briefje in de sok van Jens Lehmann stond geschreven hoe de Argentijnen hun strafschoppen nemen. De informatie op dat briefje kwam van Huub Stevens, voetbaltrainer uit Nederland. En dus belde de doelman van de Duitse voetbalploeg na de gewonnen WK-kwartfinale met Stevens. Om hem te bedanken.

Drie strafschoppenseries kenden abominabele resultaten. De Portugezen misten twee van de vijf penalty’s, de Engelsen drie van de vier, de Zwitsers drie van de drie, de Argentijnen twee van de vier en de Oekraïners een van de vier. Totaal: 24 genomen, elf gemist, bijna de helft. De dag na Lehmanns kunststukjes was nog opvallender.

Lampard en Gerrard hebben de beste traptechniek van de Engelse competitie, maar zaterdag vloeide alle zelfvertrouwen uit hun lijf toen ze moesten aanleggen op het doel van de Portugees Ricardo. Hij stopte drie penalty’s. Zonder briefje van Stevens...

Opstootje tussen Duitsers en Argentijnen

BERLIJN - Veel Argentijnse en Duitse spelers konden hun emoties, na afloop van de door Duitsland gewonnen kwartfinale op het WK, maar moeilijk de baas. Na de beslissende gemiste strafschop van Esteban Cambiasso, ontstond er op het veld in Berlijn een opstootje waarbij enkele rake klappen werden uitgedeeld.

Tim Borowski was de aanstichter van het conflict. Nadat hij Duitsland in de penaltyreeks op 4-2 bracht, wees hij de Argentijnse spelers er met uitdagende gebaren op dat ze zich stil moesten houden.

Toen Esteban Cambiasso daarna de beslissende strafschop miste, gingen de Argentijnen verhaal halen bij Borowski. Daarop gingen meer mensen zich ermee bemoeien, onder wie de Duitse assistent-trainer Oliver Bierhoff.

Scheidsrechter Lubos Michel en zijn grensrechters stonden midden in het conflict. Het is nog onduidelijk of bepaalde spelers of begeleiders bestraft zullen worden. (ANP)

Berlin / Buenos Aires - Lehmann le atajó a Ayala y a Cambiasso y Alemania se clasificó a las semifinales de la Copa del Mundo. Los 90 minutos reglamentarios terminaron 1 a 1. Y los 30 suplementarios también. Ayala había puesto en ventaja a la Selección, de cabeza, luego de un corner de Riquelme. Los locales llegaron al empate con dos cabezazos en el área, el segundo de Klose. El árbitro eslovaco los favoreció y cobró todo para ellos. Abbondanzieri se lesionó y fue reemplazado por Franco. Riquelme y Crespo dejaron sus lugares a Cambiasso y Cruz.

Tres cambios dispuso Pekerman respecto del equipo que venció a México en el alargue: Coloccini, Lucho González y Tevez en lugar de Scaloni, Cambiasso y Saviola. En el conjunto europeo, Klinsmann mantenía la base con la que pasó de ser un técnico cuestionado a un eficiente conductor que depositó la esperanza de los anfitriones en cuartos de final. Argentina-Alemania, un clásico del fútbol mundial, se jugaba en Berlín. La tensión fue creciendo en los últimos minutos y el estadio explotó con el pitazo inicial del eslovaco Lubos Michel.

El comienzo fue bien caliente. Había mucha pierna fuerte y la tarjeta amarilla a Podolski cuando sólo se jugaban dos minutos era un claro indicio de que ambos equipos iban a vender muy cara la derrota. Fue interesante la actitud de la Selección en el arranque, ya que Riquelme aparecía con mucha movilidad y Tevez se volcaba sobre la punta izquierda mostrando las ganas de siempre. ¿Alemania? Parecía sorprendido por el dominio argentino y no encontraba variantes en el ataque.

La primera chance clara para abrir el marcador fue para Alemania, a los 15. El árbitro omitió una clara falta en el ataque argentino y permitió la recuperación de los europeos, que salieron rápidamente de contra y estuvieron cerca del gol con un cabezazo de Ballack que se fue cerca del palo. Argentina contestó con un caño de Tevez para el centro de Sorin, pero la defensa local logró rechazar al córner.

Llegando a los 20, el partido se había emparejado. La pelota ahora era dominada por Alemania, ya que Lucho González y Maxi Rodríguez estaban más preocupados por marcar que por crear juego. Tevez era el mejor de Argentina. El jugador del Corinthians aparecía por todos lados: tocaba, gambeteaba y hasta aportaba en la recuperación, pero el resto del equipo no se contagiaba. Mientras, los europeos llegaban con centros que no llevaban mayor peligro al arco de Abbondanzieri.

Mejoró la Selección en el tramo final de la primera etapa, aunque le seguía faltando precisión en los últimos metros. Encima, la actuación del árbitro dejaba mucho que desear. Ante la duda, el eslovaco pitaba a favor de los locales. Sin embargo, sus decisiones no afectaban el resultado. Así se fueron los 45 minutos iniciales, con mucha tensión y un 0-0 que dejó todo abierto de cara al complemento.

La Selección volvió con todo del descanso y pegó de entrada. Maxi Rodríguez desbordó y logró un córner a favor. Riquelme se hizo cargo de la ejecución y le pegó con comba, buscando el corazón del área alemana. Ayala se elevó y apareció arriba, enorme. Le ganó a Klose y metió un cabezazo bárbaro que venció a Lehmann y desató el grito de los 5.000 argentinos que dijeron presente en el estadio. El 1-0 era justo, no por cantidad de llegadas pero sí por la actitud de buscar el triunfo.

Alemania sintió el golpe pero enseguida se adelantó buscando la igualdad. Claro que a los locales les faltaba profundidad, porque el lateral Lahm estaba bien contenido por Maxi Rodríguez y Ayala –una vez más– era una pared. Klinsmann mandó una modificación (Odonkor por Schneider) y los europeos apretaban, mientras Argentina apostaba todo a una contra. A los 24, Abbondanzieri, quien se lesionó en un choque con Klose, fue reemplazado por Leo Franco. Y dos minutos más tarde, Cambiasso ingresó por Riquelme, en un cambio que develó la intención de Pekerman de ganar la batalla en mitad de cancha y tratar de aguantar la presión.

La Selección tuvo una oportunidad inmejorable con un error defensivo que fue tomado por Tevez. El Apache la abrió hacia la derecha y Maxi Rodríguez le pegó con potencia, pero la pelota se fue por el primer palo. Faltaban menos de 20 y Alemania –empujada por su gente y con algunas ayudas arbitrales- se venía con todo. El técnico argentino jugó su última carta: Cruz entró en lugar de un extenuado Crespo.

Siguieron buscando los europeos y encontraron el empate. Ballack mandó el centro, el ingresado Borowski la peinó y Klose le ganó en el salto a Sorin y, con un cabezazo cruzado, venció a Franco. El tremendo goleador alemán apareció cuando su equipo más lo necesitaba y puso el 1-1. El panorama era oscuro, sobre todo porque los cambios habían dejado a Argentina sin un conductor en cancha (Riquelme había salido y las tres modificaciones realizadas impedían el ingreso de Aimar). Buscó la Selección en los minutos finales pero no pudo quebrar a Lehmann. Llegó el final del tiempo reglamentario y el partido fue al alargue.

Todo era muy parejo, los volantes argentinos no encontraban la pelota y el equipo de Pekerman se refugiaba cada vez más atrás. La única esperanza parecía la guapeza de Tevez ante la última línea alemana, aunque los nervios dominaban la escena y faltaba profundidad. En Alemania, Ballack fue bajando en su rendimiento y terminó parado, con calambres en ambas piernas. Se fue el primer tiempo extra y faltaban sólo 15 minutos para los penales.

La Selección demostró que no quería la definición desde los doce pasos y puso el pie en el acelerador. El equipo estaba mejor que los locales en el aspecto físico y de a poco fue ganando terreno. Tuvo algunas chances, pero todo estaba sentenciado: los tiros desde el punto del penal determinarían al primer semifinalista. A sufrir.

Neuville arrancó pateando para Alemania. Franco adivinó pero la potencia del delantero local pudo más. Le llegó el turno a Cruz: gran definición al ángulo y 1-1. Ballack dejó de lado sus problemas físicos y la cruzó para darle una nueva ventaja a los locales. Fue Ayala, pero su remate fue anunciado y Lehmann se acostó para contener. Un tremendo zurdazo de Podolski estableció el 3-1, pero Maxi Rodríguez cruzó su envío y descontó. Borowski definió con categoría, puso el 4-2 y le trasladó toda la presión a Cambiasso. Cuchu remató al medio del arco y el arquero Lehmann le dio la clasificación a su seleccionado.

Toda Alemania terminó festejando el pase a semifinales. Argentina se quedó con la impotencia de haber sido un poco más a lo largo de los 120 minutos ante un rival muy duro y que contó con el apoyo del público. Esta vez los penales, aquellos que nos brindaron tantas alegrías en 1990, quisieron que la balanza se inclinara para el otro lado. Pese a la derrota, el equipo se fue con la frente alta de un Mundial en el que mostró muchas irregularidades y algunos buenos rendimientos (Abbondanzieri, Ayala, Maxi Rodríguez, Tevez). Lamentablemente, el sueño argentino llegó a su fin.

De aangeslagen ploeg van bondscoach Lippi versloeg WK-debutant Oekraïne met 3-0, mede dankzij twee treffers van spits Luca Toni.

In de halve finales staat de Zuid-Europese formatie dinsdag in Dortmund tegen Duitsland voor een nieuwe krachtproef.

Van een normale voorbereiding op het topduel in Hamburg was bij Italië geen sprake. Het grote omkoopschandaal, met betrokkenheid van clubs, bestuurders en scheidsrechters, hing als een grauwsluier over de Azzurri heen.

Donderdag was in het olympisch stadion van Rome de eerste zittingsdag van het Italiaanse sporttribunaal, dat vrij snel het proces naar maandag verdaagde. Voor de internationals van Juventus, AC Milan, Lazio Roma en Fiorentina dreigt volgende maand terugzetting naar de Serie B.

Meer nog dan dat sombere toekomstperspectief hield de zelfmoordpoging van oud-international Gianluca Pessotto de gemoederen in het Italiaanse kamp bezig. De nieuwe teammanager van Juventus viel dinsdag uit een dakraam van het hoofdkantoor van zijn club met een rozenkrans in zijn hand. Met zware verwondingen ligt hij in een Turijns ziekenhuis, waar hij nog op dezelfde dag van zijn ongeval bezoek kreeg van de WK-gangers Zambrotta en Del Piero, zijn voormalige ploeggenoten bij Italië en Juventus.

De vraag was in hoeverre alle Italiaanse ellende van invloed zou zijn op de wedstrijd tegen Oekraïne. Van enige lusteloosheid of desinteresse was in elk geval geen sprake. De ploeg van bondscoach Lippi maakte juist een verbeten indruk, alsof in Hamburg de trots van de hele natie en het verdriet over Pessotto moest worden goedgemaakt.

Alle opgekropte emoties kwamen al in de zesde minuut naar buiten. Uitgerekend de uitblinkende Zambrotta mocht vanaf de rechterkant opkomen waarna hij met links raak knalde, 1-0.

Italië controleerde de tegenvallende wedstrijd daarna vrij simpel. Pas na de rust drong Oekraïne, met topspeler Sjevtsjenko opnieuw in een matige rol, even sterk aan. Kalinitsjenko was twee keer dicht bij de verdiende gelijkmaker, maar doelman Buffon hield bekwaam stand. Ploeggenoot Toni daarentegen verloste zichzelf bij het WK van de hatelijke nul. Met zijn eerste treffers tijdens het toernooi in Duitsland, beide van dichtbij gemaakt, loodste de aanvalsleider van Fiorentina zijn land naar de halve finales: 3-0.