Nickerie

Wedstrijden Halve finale

MÜNCHEN - Te oud, te stroef spelend en geen homogeniteit in de ploeg. Op het WK in 2002 vergaarden de Fransen maar één punt en dropen zij roemloos af. De gouden generatie van '98 en 2000 leek afgeschreven. Frankrijk stelde in de eerste ronde teleur maar rehabiliteerde zich op fenomenale wijze. Met zijn afscheid in zicht nam Zidane Frankrijk op sleeptouw en leidde het vervolgens langs Spanje, Brazilië en in de halve finale langs Portugal.

De aanvoerder deed dat woensdagavond via een omstreden strafschop: 0-1. Over geluk had het team van Domenech niet te klagen. Costinha kreeg de ondankbare taak het gevaar Zidane af te stoppen en slaagde daar slechts ten dele in

De Portugezen behaalden nog nooit de finale op een WK en moesten ook dit jaar met de eindstrijd in zicht afhaken. Les Bleus joeg de ploeg van Scolari direct na het fluitsignaal op. De agressieve start leverde al snel een mogelijkheid op. Een dekkingsfout bij de Portugezen werd bijna afgestraft door de Fransen; Malouda schoot voorlangs.

Reactievermogen - Het antwoord van Portugal liet niet lang op zich wachten. De teruggekeerde Deco testte het reactievermogen van Barthez, die met moeite de inzet keerde. De Franse keeper speelt vanavond zijn zestiende WK-duel, een record in de geschiedenis van het land. Op een knappe inzet van Maniche hoefde de doelman niet te reageren, dat schot suisde rakelings over.

Viera toont zijn lenigheid
Zonder echt gevaarlijk te worden domineerden de Fransen het eerste deel van de wedstrijd. De lepe Portugezen wachten geduldig tot de Fransen een steek zouden laten vallen, om dan via de snelle buitenspelers Figo en Cristiano Ronaldo toe te slaan. Dat gevaar werd door de Franse backs vakkundig aan banden gelegd.

Zidane - Zidane zette zijn ploeg na een half uur op voorsprong, vanaf elf meter. Henry zocht de strafschop handig op. De spits van Arsenal zocht de voet van Ricardo Carvalho en tuimelde er overheen. Henry leek dat kunstje te hebben afgekeken van de Italiaan Grosso, die via een vergelijkbare actie Australië naar huis stuurde.

Penaltykiller Ricardo kwam dicht bij de inzet van de Franse aanvoerder, maar moest toezien hoe de bal achter de doellijn verdween. Zidane was zeker van zijn zaak, en klaarde het karwei met een minimale aanloop.

Als de leidsman consequent was geweest had hij kort na de openingstreffer ook een strafschop aan Portugal gegeven. Cristiano Ronaldo werd door Sagnol geduwd op het moment dat hij wilde koppen. De arbiter weigerde te fluiten voor deze overtreding.

Ricardo - Dat Ricardo een van de beste keepers op het toernooi is bewees hij kort na rust weer eens. Eerst kwam de doorgebroken Henry tevoorschijn, die een doelpoging waagde met veel effect. Die inzet tikte de keeper met enig fortuin naast. Op het schot van Ribery, niet veel later, reageerde hij met een uitstekende reflex.

Voorin hadden de Portugezen Pauleta, die tijdens een wedstrijd bijna niet in het spel voorkomt, maar als een sluipmoordenaar loert op dat ene kansje. In de tweede helft kwam dat moment, maar zijn schot uit de draai kwam in het zijnet terecht. Het bleef het enige wapenfeit van de spits van Paris Saint Germain.

Geëmotioneerd - Na een uur moest Miguel worden vervangen. De Portugese back verstapte zich tijdens een van zijn vele rushes en moest geëmotioneerd de strijd staken. Tijdens zijn aftocht werd de Franse verdediger Abidal hard op zijn hoofd geraakt, maar na verzorging kon hij de wedstrijd wel hervatten.

Twintig minuten voor tijd werd Malouda vervangen door Wiltord, een oude bekende van Portugal. De spits schoot in 2000 Frankrijk naar de finale op het EK, ten koste van de Portugezen.

Duikelingen - Portugal vocht voor wat het waard was en probeerde met overdreven duikelingen de scheidsrechter te foppen. Scolari bewees weer eens de grootste acteur van het stel te zijn, met zijn overdreven woede-aanvallen en misplaatste ontreddering bij elke scheidsrechterlijke beslissing in het nadeel van zijn Portugal.

Barthez kende een kwartier voor tijd zijn gebruikelijke opvallende moment. Een vrije trap van Cristiano Ronaldo wipte hij als een volleerd volleyballer voor het hoofd van Figo, die in kansrijke positie over kopte. De keeper is al jaren omstreden vanwege zijn vreemde capriolen, maar won al wel een EK en een WK.

Bunker - Frankrijk kroop in zijn bunker en gokte op de individuele klasse van de frisse invallers Wiltord en Saha. Omdat Portugal aanvallend onmachtig was bleef het bij 0-1 en gaan de Fransen op gelukkige wijze door naar de finale van het wereldkampioenschap.

Ricardo Carvalho mist door een gele kaart de ‘troostfinale’, zaterdag in Stuttgart tegen Duitsland. Invaller Saha mist de finale namens Frankrijk, doordat Figo hem een kaart aansmeerde.

MÜNCHEN, donderdag - De aanloop was kort, de strafschop feilloos binnengeschoten, maar het mooiste moment volgde vijftien seconden na de treffer. Nadat Zinedine Zidane zijn juichende medespelers had afgeschud, keek de Franse doelpuntenmaker omhoog en leek hij zijn dankbaarheid uit te spreken dat hij zijn kunstje nóg één keer mag opvoeren. Door de overwinning op Portugal (1-0) krijgt de ‘oude meester’ het afscheid dat hij verdient en speelt hij zondag de WK-finale tegen Italië.

Portugal – Frankrijk 0-1 (0-1). 33. Zidane 0-1 (strafschop). Scheidsrechter: Larrionda (Uru). Toeschouwers: 66.000. Gele kaarten: Ricardo Carvalho (Portugal), Saha (Frankrijk).

Portugal: Ricardo; Miguel (62. Paulo Ferreira), Meira, Ricardo Carvalho, Nuno Valente; Costinha (75. Helder Postiga), Deco, Maniche, Figo; Pauleta (68. Simão), Cristiano Ronaldo.

Frankrijk: Barthez; Sagnol, Thuram, Gallas, Abidal; Ribéry (72. Govou), Vieira, Makélélé, Malouda (69. Wiltord); Zidane; Henry (85. Saha).

Portugal en Frankrijk stonden twee keer eerder tegenover elkaar in een halve finale. Zowel op het EK in 1984 (3-2) als tijdens EURO 2000 (2-1) trokken de Fransen in de verlenging nipt aan het langste eind om vervolgens ook de eindzege te grijpen. De winnende treffer van Michel Platini in eigen land was onomstreden, maar de ‘golden goal’ van Zidane in Brussel – na vermeend hands van Abel Xavier – deed heel wat stof opwaaien. Xavier, Nuno Gomes en Paulo Bento belaagden scheidsrechter Benkö en werden maandenlang geschorst. ,,De nederlaag in 2000 zit ons nog steeds dwars. We speelden goed, maar werden bestolen”, benadrukte Luis Figo de revanchegevoelens die er bij de Portugezen leefden.

De Fransman Franck Ribéry wakkerde het vuurtje de dag voor de halve finale nog aan door op de persconferentie de Portugezen niet echt serieus te nemen. Op de vraag van een journalist wat hij van bondscoach Luiz Felipe Scolari vond, antwoordde de speler van Olympique Marseille bloedserieus onder de indruk te zijn van zijn voetbalkwaliteiten. ,,Dan had ik iemand anders in gedachten”, stamelde hij nadat zijn gehoor in lachen was uitgebarsten. Om vervolgens weer de fout in te gaan. ,,Ik vind Pauleta één van de beste Franse spelers ooit”, oordeelde hij over de spits van Portugal. De Portugese sportkrant O Jogo wist wel raad met het optreden van Ribéry en kopte ‘Franse idioot’.

Tegen wil en dank startte Frankrijk in de Allianz Arena in München als grote favoriet. De Haantjes begonnen het WK in de poule van Dick Advocaats Zuid-Korea niet overtuigend, maar maakten in de achtste finale tegen Spanje (3-1) en het kwartfinaleduel met Brazilië (1-0) indruk. Portugal bedwong Nederland (1-0) en Engeland (0-0, na strafschoppen) zonder goed te voetballen.

Ook de statistieken spraken voor ’Les Bleus’. De laatste zeven ontmoetingen tussen Frankrijk en Portugal werden allemaal in Frans voordeel beslist. Daartegenover stond wel dat Portugal geen één van de zeventien wedstrijden na de verloren EK-finale in 2004 als verliezer van het veld stapte.

Ondanks de enorme kaartenlast bij beide teams – in totaal tien spelers zouden bij een gele kaart de finale missen – en de verwachting dat de openingsfase in het teken zou staan van aftasten, was de eerste helft alleraardigst om te zien. Florent Malouda bestookte het Portugese doel en Deco, Maniche en Figo beproefden hun geluk aan de andere kant. De meest opvallende man was echter scheidsrechter Jorge Larrionda die bepaald niet kinderachtig floot en de kaarten zo veel mogelijk op zak hield. Daarnaast gaf hij Frankrijk – na een overtreding van Ricardo Carvalho op Thierry Henry – een terechte strafschop en had hij goed zicht op de duikelpartijen van de voortdurend uitgefloten Cristiano Ronaldo.

Direct na rust leek Frankrijk het duel te beslissen, maar werden Henry en Ribéry met de grootste moeite van scoren afgehouden door Ricardo. Portugal drong daarna wel aan, maar de clowneske Franse keeper Fabien Barthez kwam na een vrije trap van Cristiano Ronaldo alleen door zijn eigen gestuntel in de problemen. Door de nederlaag – de eerste van Scolari in dertien WK-duels – viel het doek voor Figo, die na dit toernooi in elk geval stopt als international. Zidane die met opvallend veel ontzag werd benaderd door de Portugezen, maar bij vlagen weer briljant was, mag de wereld zondag nog één keer betoveren voor hij zijn voetbalschoenen definitief opbergt. Net als Barthez, Patrick Vieira en Lilian Thuram speelt hij acht jaar na de gewonnen eindstrijd in 1998 weer een WK-finale. Een kleine smet op de Franse zege was de gele kaart die invaller Louis Saha in de slotfase kreeg en hem de wedstrijd van zondag kost.

MÜNCHEN - Frankrijk gaat naar de finale op het WK voetbal. De Haantjes plaatsten zich woensdagavond ten koste van Portugal voor de eindstrijd. Een strafschop van Zinedine Zidane na ruim een half uur besliste het duel in München, 0-1. De eindstrijd gaat zondagavond tussen de Franse ploeg en Italië, dat zich een dag eerder kwalificeerde door gastland Duitsland uit te schakelen. Het WK-duel was vrijwel een kopie van de halve finale op EURO 2000. Ook toen gaf een strafschop van 'Zizou' de doorslag.

Zowel Figo als Zidane zijn bezig met hun laatste grote toernooi. Beide grootheden uit het Portugese en Franse voetbal komen komend weekeinde voor het laatst uit voor hun nationale team. Zaterdag speelt Figo in de troostfinale tegen Duitsland. Zidane maakt zondag om 21.00 uur in Berlijn zijn opwachting tegen Italië. Waarmee de cirkel ten opzichte van het EK in 2000 rond is. Ook destijds stonden Frankrijk en Italië in de eindstrijd tegenover elkaar.

Hét moment van de ontmoeting tussen Frankrijk en Portugal. Henry valt over het uitgestoken been van Carvalho (r).

Foto: REUTERS

De aanvallende inspiraties van coach Marcello Lippi deden Duitsland uiteindelijk de das om. De Italiaanse keuzeheer gaf de Azzurri de opdracht om op on-Italiaanse wijze Die Mannschaft aan te pakken. Geen 'afwachtvoetbal', maar met fris en offensief spel was Italië kwalitatief de sterkere ploeg in Dortmund. Lippi koos voor aanvallende wissels door Gilardino en Iaquinta in te brengen.

Zonder de geschorste Torsten Frings (betrokken bij vechtpartij na afloop van het duel tegen Argentinië) en de gepasseerde Bastian Schweinsteiger, moest Duitsland toezien hoe de Italianen de eerste kans van de wedstrijd kregen in de vierde minuut. Francesco Totti schoot uit een vrije trap recht in de handen van Jens Lehmann.

Aan Italiaanse zijde moesten de geblesseerde Alessandro Nesta en de geschorste Daniele de Rossi vanaf de zijlijn toekijken. De Rossi deelde een elleboogstoot uit in het duel tegen de VS. Het gemis verontrustte Lippi niet. "Als je de halve finale van een WK bereikt, heb je genoeg kwaliteit om dat op te vangen."

Het spel van de Duitsers oogde in de beginfase rommelig door het gehaaste optreden. Die Mannschaft wilde te snel de 4-1 vernedering in maart van dit jaar in Florence wegpoetsen. De Italianen, die zich weinig aantrokken van het striemende fluitconcert bij balbezit, kozen voor een offensieve speelwijze. Tot uitgespeelde kansen leidde het niet omdat de Duitsers het creatieve brein Andrea Pirlo direct op de huid zaten.

De plankenkoorts aan beide kanten was gaandeweg de eerste helft verdwenen. Topschutter Miroslav Klose legde de bal mooi terug op Lukas Podolski, maar de talentvolle Duitse aanvaller kwam net te kort om gevaarlijk te worden. Het antwoord van de Italianen kwam van de voet van Simone Perrotta. De middenvelder van AS Roma dook de vrije ruimte in na een slimme pass. Oog in oog met de Duitse doelman faalde Perrotta. Lehmann blokte het schot.

Hoewel het zelfvertrouwen bij Duitsland zienderogen toenam, kon Die Mannschaft niet voorkomen dat Italië bij dode spelmomenten en snelle balwisselingen veelvuldig het Duits strafschopgebied opzocht. Tot opluchting van de overwegend Duitse fans in het met ruim 61.000 toeschouwers gevulde Westfalenstadion waren de Italianen slordig in de afwerking.

Ook Bernd Schneider kon de bal niet zijn wil opleggen. De speler van Bayer Leverkusen had na een mooie combinatie via Klose de 1-0 op het scorebord kunnen zetten aan het eind van de eerste helft. De bal van Schneider verdween net boven de deklat richting tribune.

Na rust bleef de strijdwijze bij beide teams ongewijzigd. In een open strijd bestookten de Duitsers en Italianen elkaar met listige passes en gemene schoten. Lippi koos net als in het eerste bedrijf voor een on-Italiaanse tactiek; fris aanvallend spel zonder af te wachten.

De keepers speelden kort na de hervatting een hoofdrol. Gianluigi Buffon maakte het gevaar Klose in de 47ste minuut onschadelijk door goed uit te komen. Nog geen zestig tellen later moest Lehmann aan de bak toen hij linksback Grosso dreigend zag opduiken. Grosso bleek echter buitenspel te staan.

Met nog een klein half uur reguliere speeltijd op de klok veerde het stadion op na een knappe wegdraai-actie van Podolski. De spits van FC Köln haalde doeltreffend uit maar zag zijn schot gekeerd door knap keeperswerk van Buffon. Grotere kansen volgden niet meer in de tweede helft. De vrije trap van Ballack in de 82ste minuut net buiten het zestienmetergebied leek op voorhand gevaarlijk, maar de kans werd verprutst door de spelmaker van Duitsland.

Italië liet blijken niet te willen wachten tot strafschoppen. Invaller Alberto Gilardino (voor Luca Toni) speelde zichzelf vrij in de eerste verlenging en schoot de bal langs Lehmann. De paal was de reddende engel voor Die Mannschaft. Via de binnenkant van de paal eindigde de bal weer in het veld. Kort daarna zat de engel op de deklat. Gianluca Zambrotta schoot uit een corner snoeihard tegen de bovenlat.

Duitsland maakte de indruk te willen wachten tot de penaltyreeks, tot Podolski met zijn hoofd kort voor het eind van de eerste verlenging een grote kans kreeg. De spits wist de zuivere voorzet van invaller David Odonkor echter niet te verzilveren.

Een nog grotere mogelijkheid om Duitsland op voorsprong te zetten kreeg Podolski in de tweede verlenging. Buffon hield Italië met een prachtredding in de race. Collega Lehmann hield op zijn beurt het gastland in de wedstrijd door de uithaal van Pirlo te keren.

In de slotminuut van de verlenging kon Lehmann het tij echter niet meer keren. De Italianen sloegen genadeloos toe. Grosso schoot onhoudbaar de 1-0 binnen. Alessandro del Piero verergerde het Duitse leed door in de slotseconden de 2-0 te scoren.

Duitsland - Italië 0-2 (0-0). 119. Grosso 0-1, 120. Del Piero 0-2. Scheidsrechter: Archundia (Mex). Toeschouwers: 65.000. Gele kaarten: Borowski, Metzelder, Iaquinta (Duitsland), Camoranesi (Italië).

Duitsland: Lehmann; Friedrich, Mertesacker, Metzelder, Lahm; Schneider (83 Odonkor), Kehl, Ballack, Borowski (73. Schweinsteiger); Klose (111. Neuville), Podolski.

Italië: Buffon; Zambrotta, Cannavaro, Materazzi, Grosso; Camoranesi (91. Iaquinta), Gattuso, Pirlo, Perrotta (104. Del Piero); Totti, Toni (74. Gilardino).

De schorsing van Torsten Frings wekte vooraf in de Heimat de woede van het ganse volk. Er werd een hitsig sfeertje gecreëerd, want het zou de schuld van de Italianen zijn. De druk werd andermaal opgevoerd en aldus moest het Westfalenstadion te Dortmund een onneembare Duitse vesting worden. De statistieken vertelden dat hier het grootste thuisvoordeel voor de ploeg van Jürgen Klinsmann lag, want in 71 jaar tijd werd er dertien keer gewonnen en slechts éénmaal gelijkgespeeld.
Het tegendeel bleek waar. De Italianen voelden zich als een vis in het water in het volle vijandelijke stadion, dat voor 95 procent was gevuld met Duitsers. Het spanningsveld bracht ook het beste naar boven bij de Azzurri, want zij werkten duidelijk het meest imponerende WK-duel af tot nu toe. Omdat het elftal van trainer Lippi gemiddeld ook over een veel betere techniek beschikt dan de Duitsers, ging het soms bijna spelenderwijs. Soms zelfs in die mate, dat er concentratieverlies dreigde, zoals na een halfuurtje toen de Duiters bloed roken. Bernd Schneider kon niet profiteren van een vrije schietkans.
Veel meer richtte de Mannschaft niet uit. In deze klassieker kwamen de tekortkomingen van het gastland andermaal aan het licht. Tot nu toe had Duitsland dit toernooi alles mee, maar eigenlijk is het een vrij beperkte ploeg die steeds meer boven zichzelf uitgroeide. Omdat Michael Ballack weer geen stempel op het spel kon drukken, bleef het elftal vooral ongevaarlijk. Klinsmann had sowieso meer zekerheid ingebouwd. Want niet alleen Sebastian Kehl maakte zijn opwachting, ook Tim Borowski (voor de gepasseerde Schweinsteiger) werd ingebracht om het opkomende gevaar van rechtsback Gianluca Zambrotta te elimineren.

Italië speelde in de ‘gewone’ opstelling, zij het dat Andrea Pirlo verder naar achteren en sterk controlerend speelde. Derhalve stond zekerheid voor beide teams voorop. Al snel in de eerste helft werd duidelijk dat Italië de betere ploeg was. Er zat veel meer dreiging in het spel van de Italianen. Zonder dat het tot goals kwam, vooral omdat Perrotta de kans verspeelde die Totti hem bood. Lehmann kon slechts redden omdat de middenvelder de bal te ver voor zich uitspeelde.

Italië bleef uitstralen dat het de zaak volledig onder controle had, al vloeiden de krachten uit de ploeg. Langzaam maar zeker werd duidelijk dat de Duitsers fysiek sterker waren en de Italianen het niet meer op konden brengen om aan te dringen. Dat het derhalve op een verlenging uitdraaide, was geen wonder. Lat en paal hielden de Duitsers op de been, waarna het klassieke treffen met een spetterende climax eindigde. Grazie Italië.

DORTMUND - De nederlaag in de halve finale tegen Italië was uiteraard pijnlijk, toch zag de Duitse bondscoach Jürgen Klinsmann al snel na afloop ook de zonnige kant van het WK voor eigen publiek.

„Natuurlijk is de teleurstelling groot. Het was heel stil in de kleedkamer door deze bittere pil. Maar die Mannschaft mag trots zijn. Ze heeft een een fantastisch toernooi gespeeld, is elke wedstrijd tot de grens gegaan en heeft daarmee een heel land trots gemaakt”.

Of er voor hem ook een toekomst is als bondscoach, kon Klinsmann niet zeggen. „Daar wil ik helemaal nog niet over nadenken. Ik wil eerst een paar dagen op adem komen. Ik moet tot mezelf komen en alles rustig laten bezinken. De komende weken zal ik er met mijn vrouw eens voor gaan zitten en erover praten. Op dit moment weet ik echt niet wat ik ga doen. Nu denk ik vooral aan de jongens. Die moeten we opbeuren.”

Ze zochten troost bij elkaar, terwijl de Duitse vlaggen, die even daarvoor nog zelfverzekerd in de lucht werden gestoken, plotseling dienst deden als zakdoeken. Hoofdschuddend en zwaar gedesillusioneerd dropen de in het zwart, rood, geel en wit uitgedoste mensen af. Het megagrote reclamedoek (1250 vierkante meter) van een groot frisdrankmerk met de overmoedige tekst ’1954 Bern, 1974 München, 1990 Rom, 2006 HIER’ – een verwijzing naar de Duitse wereldtitels – werd zonder opkijken voorbijgesneld. De Italiaanse mokerslag kwam des te harder aan, omdat geen enkele Duitse aanhanger rekening had gehouden met een nederlaag van het elftal van bondscoach Jürgen Klinsmann. Van het pessimisme dat voor aanvang van het wereldkampioenschap bij onze oosterburen heerste, was niets meer te merken op het indrukwekkende Fan Fest Berlin. Wie je ook hoorde, elke fan sprak voor het duel met Italië woorden van gelijke strekking, variërend van „Wir werden Weltmeister!” en „Berlin, Berlin, Finale in Berlin” tot „Putzt die Spaghetti weg. Buon appetito!”. Op een paar verdwaalde Mexicanen, Engelsen, Argentijnen en zo’n duizend Italianen na was de zogenaamde Fanmeile volledig bezet door Duitsers, die zich na de overwinning op het ijzersterke Argentinië (kwartfinale) onverslaanbaar achten. Oranjefans ontbraken vanzelfsprekend, ook al had het haatdragende deel achteraf gezien de avond van hun leven kunnen meemaken.

De Duitse voetballiefhebbers lieten zich niet afschrikken door het ongeluk van afgelopen zondag, toen een 33jarige idioot – inmiddels opgenomen in een psychiatrische inrichting – met zijn auto inreed op de feestende menigte en waarbij meer dan 20 gewonden vielen. Al uren voor het begin van de wedstrijd stroomde de afgezette weg voor de Brandenburger Tor dinsdagmiddag vol met honderdduizenden supporters, die de brandende zon trotseerden. De straat werd omgetoverd in een soort braderie, met om de vijftig meter uiteraard een biertap en een braadworstenkraam. Uiteindelijk volgde een recordaantal van bijna een miljoen fanaten met gespannen gezichten – en dicht op elkaar gepropt over een lengte van ongeveer twee kilometer (!) – de boeiende titanenstrijd tussen Duitsland en Italië op de diverse grote schermen. Een stap opzijzetten was urenlang niet mogelijk, want dan stond je bij de buurman of buurvrouw op de tenen.

Terwijl de aanwezige Italianen zich opmaakten voor een afterparty, werd de Duitse frustratie vooral afgereageerd op het afval dat op straat lag.

Maar ondanks het verlies tegen Italië was het al met al toch een historische dag voor het door WK-koorts gevelde Duitsland. Uitgerekend voor de poort van de Brandenburger Tor, bijna dertig jaar lang niet toegankelijk door de Berlijnse muur en nu het symbool voor de Duitse eenheid, viel er niet alleen een bezoekersrecord te noteren, de supporters zorgden tót de desastreuze afloop ook nog eens voor een onvergetelijk feest zonder grenzen. Nogmaals het bewijs dat voetbal het gevoel van eensgezindheid versterkt en dat is ook heel wat waard. Hoewel Duitsland toch echt op een andere winst had gehoopt...

De WK-gekte die heerste, is door de uitschakeling van titelverdediger Brazilie helemaal afgenomen. Ineens is het WK in Duitsland niet meer interessant voor de Surinamers. Uitgerekend was weer Frankrijk de boosdoener. In de finale van 1998 zaten ze Brazilie ook al in de weg.

De grote supportersgroep van onze zuiderburen was stomverbaasd na het laatste

fluit signaal van de arbiter. Velen, vooral de ras echte Brazilianen, barstten in tranen uit na de pijnlijke 0-1 nederlaag tegen Frankrijk.

Paramaribo-Noord, het hard van de Braziliaanse gemeenschap in Suriname, was afgelopen dagen letterlijk en figuurlijk in rouw. De commercie in Suriname, vooral de café’s, bars, clubs en verkopers van reclameartikelen, zal door de uitschakeling van Nederland, Argentinie en hoofdzakelijk Brazilie haar meeropbrengsten verliezen. De meeste mensen in Suriname wensen dat Portugal het WK wint, daar een Braziliaans trainer daar de scepter zwaait.