Nickerie.Net, maandag 30 juni 2008

EK 2008 - Klasse van Spanje eindelijk beloond

Ongrijpbare Torres beslist finale tegen mat Duitsland.

C. Bromet (EK voetbal)

Duitsland 0 vs 1 Spanje

WENEN - Altijd de complimenten voor het spel, maar nooit goed genoeg voor de prijzen. Als een willekeurige voetbalvolger deze waarheid op zich liet inwerken, wist hij haast direct dat het over Spanje ging. De huidige generatie spelers had het wel gehad met dit cliché en heeft dit Europees Kampioenschap aangegrepen om het Spaanse voetbal te herdefiniëren. Dat deed het team van bondscoach Aragones door bevlogen, goed gestructureerd combinatiespel voor het eerst sinds 1964 vergezeld te laten gaan van een hoofdprijs. Zo nam Spanje, na een iets te bescheiden overwinning (1-0) in de finale tegen Duitsland, de door Griekenland verlaten troon van Europa over.

Fernando Torres, de Spaanse spits, is zijn Duitse tegenstander Phillipp Lahm te snel af en passeert doelman Lehmann met een stiftbal: 1-0. Foto AP

Als de Europees kampioen van 2004 nog kon worden getypeerd als een in cement gegoten afbraakploeg die geen enkele liefhebber plezier schonk, kan de winnaar van 2008 worden gekenschetst als een prachtig gezelschap voetballers die hun individuele klasse wisten samen te smeden tot een ultieme teamprestatie.

Nee, in de eindstrijd in Wenen was Spanje niet de ploeg die het drie dagen eerder in hetzelfde stadion was geweest tegen Rusland. Toen klopte alles. Toen vielen alle schakeltjes keurig in elkaar. En toen liet het kwalitatief hoogwaardige elftal zich van zijn schoonste kant zien. Nu waren ze er slechts bij vlagen, die momenten van pure voetbalmagie.

Zonder de topscorer van het toernooi, spits David Villa, maar mét Cesc Fabregas, de derde meester van het korte tikwerk naast de Barcelona-spelers Xavi en Iniesta, werd het internationale voetbalpubliek een blik geboden op technisch meesterschap in de kleine ruimte.

Wat de voetbalwereld ook moet plezieren, is dat na Manchester United (winnaar van de Champions League) en Zenit St.-Petersburg (UEFA Cup) voor de derde keer op rij deze zomer een voornaam voetbaltoernooi is gewonnen door een ploeg die zich tot doel heeft gesteld ten aanval te trekken en het volk te vermaken.

Laat het een omen zijn voor wat het nieuwe voetbalseizoen te bieden heeft. Laten discussies weer gaan over prachtige spelers die het spel tot in hun tenen beheersen, in plaats van tactische meesterzetten van behoudende coaches die menen schaak te moeten spelen op een plaats die daarvoor niet is uitgevonden.

In Wenen kleurde de voetbalarena dus rood en geel, in plaats van wit en zwart. Duitsland, de drievoudig Europees kampioen, moest zijn meerdere erkennen in een land dat zich jarenlang niet voorbij de kwartfinale had weten te vechten, maar deze keer vastbesloten was om niet te buigen.

Na een angstige start vol fouten claimde Spanje in het verloop van de eerste helft steeds meer het initiatief.  Waar de ploeg in de openingsfase steeds trachtte de eenzame spits Torres met verre en hoge trappen te bereiken, werd gaandeweg overgeschakeld naar het vertrouwde combinatiespel waar Rusland in de halve finale al geen antwoord op had.

Xavi, Iniesta en Fabregas pikten hun ritme van dat duel gelukkig snel op, waardoor het spelniveau omhoog ging. Met een kopbal tegen de paal van Torres, na een voorzet van rechtsback Ramos, werd Duitsland na 23 minuten al voor een tweede keer gewaarschuwd, nadat Metzelder zijn eigen doelman Lehmann al in verlegenheid had gebracht door een inzet van Iniesta richting eigen doel te werken.

Torres – aanvankelijk slordig, maar ijverig en daarna steeds sluwer en gevaarlijker – had tot de finale nog niet echt kunnen overtuigen als Spaanse aanvalsleider. Maar in het Ernst Happel-Stadion bleek de spits van Liverpool nog genoeg in petto te hebben om de Duitse defensie een vervelende avond te bezorgen. Na 33 minuten had hij het juiste moment gevonden om toe te slaan. Na een fraaie steekpass van Xavi werd Lahm zowel op snelheid als vernuft afgetroefd door Torres, die de bal met een subtiele voetbeweging over Lehmann in de verre hoek stifte: 1-0. Dat was de klasse van een spits voor wie het strafschopgebied nooit lang vijandig terrein zal zijn. Het kan even tegenzitten voor een speler als Torres, maar echt lang zullen deze fases nooit duren.

Duitsland was op het moment van het doelpunt van Torres al een tijdje de onderliggende partij, mede doordat aanvoerder Ballack er niet in slaagde van invloed te zijn voor zijn ploeg. Een kuitblessure had zijn voorbereiding op de finale al behoorlijk verstoord en een hoofdwond, opgelopen na een nare botsing met Senna, deed zijn concentratie geen goed.

Pas na een uur liet de middenvelder van Chelsea zich voor het eerst echt gelden toen hij met een schot in het zijnet, na terugleggen van Schweinsteiger, een sterke fase van de Duitsers inleidde. Aragones besloot niet voor niets tot twee ingrepen door Fabregas en Silva, die flirtte met rood na een kopstoot tegen Podolski, naar de kant te halen.

Spanje hield vervolgens betrekkelijk eenvoudig stand en had zichzelf eigenlijk nog een tweede treffer moeten schenken. Dat deze uitbleef, zal de ploeg voor één keer best hebben kunnen accepteren. Want niet alleen het spel, maar ook de trofee kon deze keer worden bewonderd. En daar was het ten slotte om te doen geweest.

Analyse EK

Nieuwe Europese kampioen Spanje - winnaar op souplesse en techniek

De kleine en slimme Spanjaarden zijn de waardige kampioenen van Europa. Het elftal mist alleen een wereldster.

W. Vissers

WENEN - De Spaanse mannetjes zijn waardige opvolgers van de Griekse reuzen. Spanje spotte op een zwoele avond in Wenen met de mode in het voetbal dat spelers vooral groot en sterk moeten zijn. Klein en slim, dat kan ook. Dát was het goede nieuws over de Spanjaarden. Het slechte nieuws is dat alle internationals van het Zuid-Europese land weliswaar goed zijn en technisch onderlegd, maar dat geen van de winnaars zich opwerpt als wereldster.

De nieuwe Europese vedette, de opvolger van de na het WK van 2006 gestopte Zidane, bestaat nog niet. Cristiano Ronaldo draagt de belofte in zich, maar de Portugees verloor in de kwartfinale met zijn ploeg van Duitsland. Hoewel de finale vooral door de onmacht van de Duitsers tegenviel als kijkspel, was het voetbal dankzij de Spanjaarden best om aan te zien. En dat in het stadion dat is vernoemd naar Ernst Happel, de Oostenrijker die hield van mooi, op techniek gebaseerd spel. Techniek won van kracht en souplesse van stijfheid, hoewel de Duitse spelers met dank aan hun onverwoestbare mentaliteit weer sterk kwamen opzetten in de slotfase.

De bal loopt, als het goed gaat tenminste, altijd sneller dan de mens. In Spanje, dat zo lang hunkerde naar succes en pas zijn tweede Europese titel greep na 1964, hebben ze dat begrepen. Eindelijk hebben ze de trofee te pakken waarop ze al zo lang dachten recht te hebben. Spanje is een waardige kampioen van Europa, een aardiger winnaar ook dan voorganger Griekenland. De Grieken sloegen in 2004 in Portugal vanaf de tweede fase louter toe met kopballen vanuit spelhervattingen, door Charisteas (twee keer) en Dellas. Bondscoach Rehhagel vormde een hecht collectief dat leunde op de defensie. Het was knap dat de Grieken met hun beperkte spelersmateriaal konden winnen, maar qua amusementswaarde voegden ze weinig tot niets toe aan het spel.

Met de Spanjaarden is het tegenovergestelde aan de hand. Zij zijn juist de koningen van de combinatie, de strategen van het middenveld. Ze scoorden ook het meest tijdens Euro 2008, twaalf keer. Bij hen zie je soms het straatvoetbal terug. Wie ze aanschouwt, heeft het idee dat ze zonder al te veel opdrachten in het veld zijn gestuurd door bondscoach Luis Aragones, 70 jaar. De oude baas is ook sluw en probeerde met zijn wissels controle te houden over de wedstrijd.

Jongens, maak er iets moois van, leek hij te zeggen. En dat deden ze, bij vlagen. Spanje bleef ook jagen op de 2-0, meer dan de Duitsers op 1-1. Ze tikken de bal soms eindeloos rond, hoewel dat tegen de geslepen Duitsers minder goed lukte dan tegen de Russen in de halve finale.

Silva, Iniesta en Xavi zijn allen 1.70 meter, en ook Senna en Fabregas zijn niet al te groot: 1.77. En dat terwijl vrijwel alle Duitsers de 1.80 meter overstijgen, en sommigen zelfs de 1.90. De Duitsers bouwden voort op hun Sommermärchen van twee jaar geleden in eigen land, maar ze voetbalden veel minder goed dan destijds onder Klinsmann, die zondag als toeschouwer aanwezig was.

Door het ene doelpunt van Torres vielen precies evenveel treffers als vier jaar geleden, 77. Alle verhalen over het superaanvallende karakter van Euro 2008 zijn dan ook enigszins overdreven. Spanje is ook een verdiende kampioen omdat het eigenlijk als enige land een heel toernooi behoorlijk speelde en geen inzinking kende. Want wat blijft straks werkelijk in de herinnering bewaard van dit toernooi?

Favorieten bestaan niet meer. Bijna iedereen is favoriet. De al bijna legendarische groepsduels van Oranje leverden eigenlijk niets anders op dan lof. De opmars van de Russen werd bruut gestuit door Spanje. Hiddink, terug in Moskou, zei zaterdag dat hij aan de gezichten van de Russen kon zien dat de gewone man in de straat plezier had beleefd.

Blijft dus over: het middenveldspel van de Spanjaarden, of de passie van de Turken. Het was een toernooi van de gelijkmatigheid, juist omdat die echte ster niet opstond en het échte drama ontbrak. Voetballers zijn fit, ze rennen veel, ze spelen bijna allemaal in min of meer hetzelfde systeem, vaak slechts met één spits. En die spitsen waren niet op hun best. De talloze makers van elftallen- van-het-toernooi hadden moeite om een geschikte spits te vinden: Pavljoetsjenko, Villa, Klose, of toch Torres?

Leuk voetbal. Leuke wedstrijden, dat is het wel. Het maakt de UEFA blijkbaar overmoedig. De Europese bond wil meer wedstrijden bieden door het toernooi in 2016 uit te breiden naar 24 deelnemers. Bijna de helft van de 53 aangesloten bonden doet dan mee aan de eindronde. Dat is alleen meer van hetzelfde.

Verdriet op het voetbalveld

W. Vissers

Hij heeft verloren. In de laatste minuut. Na strafschoppen. De leegte is compleet, de uitputting totaal. Intens is het verdriet. Hij ís verloren. De voetballer wil weg van deze wereld, maar dat kan niet. Alle camera’s staan op hem gericht. Emotie-tv in optima forma. Misschien huilt hij wel, maar hij wil niet dat ze zijn tranen zien, want hij is een man. Hij is stoer en draagt een tatoeage. Hij heeft een huis met een zwembad in een chique buitenwijk van de metropool. Hij bezit een terreinwagen, een snelle bolide en een luxeauto voor ritjes tussendoor. Zijn prachtige, blonde vrouw, die alle bekijks trekt in het restaurant waar hij bijna nooit de rekening hoeft te betalen, heeft onlangs voor haar verjaardag een cabriootje van hem gekregen. Maar dat telt nu allemaal niet. Hier is de voetballer weer het kind dat thuis, op het grasveldje in de buurt, van zijn beste vriendje verloor. Zijn moeder gaf hem dan een beker limonade als hij huilend thuiskwam, zijn vader zei dat hij zich niet zo moest aanstellen.

Geen voetbalverdriet kon op tegen de pijn van Khalid Boulahrouz, wiens vrouw tijdens Euro 2008 te vroeg beviel. Hun dochtertje overleed. Niemand was boos geweest als ze naar huis waren vertrokken. Maar de bondscoach en de medespelers namen iets van het verdriet mee op hun schouders en Boulahrouz deed een uur mee tegen de Russen.

Oranje droeg rouwbanden. In het eeuwige nabeschouwen was dat zelfs een thema: of die rouwbanden wel lekker zaten, of het elftal niet was meegesleurd in verdriet. Verdriet slijt, maar de ene keer gaat dat sneller dan de andere keer. Voetballend Brazilië was jarenlang van slag toen de Uruguayaan Ghiggia in Maracana, de tempel van Rio de Janeiro, de wereldtitel van 1950 mee naar Montevideo nam. Doelman Barbosa werd zijn verdere leven meewarig bekeken.

Maar over het algemeen slijt voetbalverdriet sneller. Het is ook maar voetbal. De voetballer staat dus weer op uit het gras. Hij toont zijn gezicht weer, hij spoelt de ergste pijn van zijn bezwete lijf, hij is manmoedig tegen de pers. Terug in het hotel neemt hij nog iets uit de minibar. Morgen weer een dag, morgen weer een wedstrijd, weer een toernooi, weer een kans. Op naar nieuwe glorie. Op naar nieuw verdriet.

Foto ’s AP, AFP (Getty Images)

WWW.NICKERIE.NET

E-mail: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics