Nickerie.Net, maandag 13 april 2009

Nirmala Rambocus: ‘Ik zal mijn burgerplicht voldoen’

Eric Mahabier, 09/04/2009

Paramaribo - “Als ik formeel wordt opgeroepen ben ik verplicht te verschijnen. Ik zal dan ook aan mijn burgerplicht voldoen.” Deze eerste reactie geeft de in Nederland woonachtige Nirmala Rambocus aan dWT over haar eventuele getuigenis bij het 8 Decemberstrafproces. Tijdens de laatst gehouden zitting van deze rechtszaak heeft de krijgsraad Rambocus als getuige opgeroepen voor de zitting van 12 juni. Ze moet getuigen in de zaak tegen Etienne Boerenveen. Rambocus is zus van de vermoorde Surindre Rambocus, één van de vijftien slachtoffers op 8 december 1982.

Nirmela Rambocus met op de achtergrond de foto van haar vermoorde broer Surindre Rambocus.

 De zus benadrukt tot dusver nog geen enkele oproep gehad te hebben. Wanneer dat wel het geval is zal ze dan eerst met de krijgsraad en het Openbaar Ministerie in overleg treden over een “aantal zaken”, antwoordt ze. Op de vraag of haar veiligheid één van die zaken is, gaat Rambocus niet in. Ze wil daarover niet in het “openbaar” praten. “De verklaring ga ik in de rechtszaal afleggen”, antwoordt Rambocus op een opmerking van de krant wat voor betekenis haar getuigenis kan hebben voor deze rechtszaak.-.

Nickerie.Net extra:

Surendre Rambocus, Het verhaal van zus Nirmala Rambocus

Scarlet Windster

Surendre Rambocus, officier in het leger, was veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf voor zijn aandeel in de couppoging van maart 1982. Hij had een open schrapwond in het gelaat en kleine schrapwonden in de lippen en boven het linkeroog. Hij was doorzeefd met kogels van de linkervoet tot aan de nek en ook zijn middel was doorzeefd met kogels. Zijn gezicht was opgezwollen. (uit het OAS rapport over de mensenrechten situatie in Suriname, 15 okt. 1983)

"Surendre zat gevangen, hij was veroordeeld en zat zijn gevangenisstraf uit. Dus het verhaal dat de 8 decembermoorden zomaar geboren zouden zijn, geloof ik niet. Als je kijkt naar de logistiek, hoe alles zich heeft afgespeeld, dat al die vijftien mensen van totaal verschillende adressen per persoon door meerder mensen, burgers en militairen, werden opgehaald. Binnen een bepaalde tijd werden ze allemaal gebracht naar het Fort Zeelandia. Dan was er een behoorlijk draaiboek. Dat kan niet anders.

Mijn broer heeft altijd tegen ons gezegd dat hij nooit zal vluchten en dat hij nooit zelfmoord zal plegen. Als hem wat overkomt, moesten wij ervan uit gaan dat hij vermoord is. Toen wij hoorden dat er mensen vermoord waren, wist ik voor mezelf dat Surinder erbij zat.

Surendre was in in alle opzichten de meerdere van Bouterse. Bouterse was gewoon bang van hem. Vroeg in de ochtend van 8 december 1982, het zal wel een uur of twee geweest zijn, werd volgens mij heel Paramaribo wakker van gekletter. Je dacht aan vuurwerk, je dacht aan schoten. Je wist niet wat het was, maar je had met elkaar door: er is iets aan de hand. Dat relateer je aan de periode daarvoor.

Iedereen greep de telefoon. Niemand kon niemand bereiken. Heel Paramaribo was met elkaar aan de telefoon. Het was pikdonker en niemand durfde het huis uit te gaan. Vroeg in de ochtend kreeg ik allerlei telefoontjes dat er trucks bij het mortuarium gesignaleerd waren met zwarte zakken die werden uitgeladen. Vermoedelijk waren er lijken in de zakken.

Toegetakeld

Je krijgt allerlei berichten en je vraagt je af: wat klopt er wel en wat klopt er niet. Wij waren vrij snel op de hoogte van wat zich had afgespeeld. Ik had mijn eigen bronnen en wist dat mijn broer vermoord was en sterker nog, ik wist al hoe hij was afgetakeld en toegetakeld.

Op een gegeven moment zijn mijn broer en ik, wij woonden nog in het ouderlijk huis, in de auto gestapt en zijn gaan rondrijden. We zijn langs het mortuarium gereden. Je zag een drukte, we zijn naar verschillende begraafplaatsen geweest.

Wij werden later gebeld door de legerpredikant Samuel. Hij wilde de familie bezoeken. Ik dacht: man wat kom je ons bezoeken, ik denk dat je naar de daders toe moet. Ik heb toen letterlijk gezegd: "Ga maar naar Bouterse toe. Ik denk dat hij u harder nodig heeft dan wij."

Vakantie

Mijn ouders waren op vakantie in Nederland en hebben door de omstandigheden in Suriname geen afscheid kunnen nemen van hun zoon. Mijn vader is nog geen twee maanden na de Decembermoorden van verdriet overleden. Je weet op een gegeven moment dat Surinder vermoord is maar dan heb je het lichaam nog niet. Er waren ook allerlei geluiden dat we niet zouden mogen begraven.

Op een gegeven moment kwam er een telefoontje dat familieleden verwacht werden bij het mortuarium, omdat de lichamen die geïdentificeerd moesten worden. Dat bericht werd geloof ik ook via de radio omgeroepen. Bij het mortuarium waren er ontzettend veel mensen en iedere keer als er een naam omgeroepen werd, mocht de desbetreffende familie naar binnen gaan om het lichaam te identificeren.

De lichamen lagen op twee tafels en waren met witte doeken bedekt. Als er een familie werd omgeroepen dan werd alléén dat lichaam getoond. Ik weet nog dat toen de naam Rambocus werd opgeroepen er heel veel mensen opstonden om naar binnen te gaan. Ik vroeg me verbaasd af wat er gebeurde. Het land trilde en iedereen was toegestroomd naar het mortuarium en iedereen wilde met hun eigen ogen zien dat er precies aan de hand was.

Graf Surindre Rambocus

Toen ik eenmaal binnen was, heb ik mijn broer zien liggen. Ik heb niet alleen mijn broer zien liggen. Ik kreeg zo'n woede over me heen dat ik op een gegeven moment met één ruk alle lakens heb weggetrokken. Ik had echt iets van: dit kan toch niet. Nou dat was vreselijk.

Op de vlucht

Ik heb echt dertien van de vijftien lichamen van top tot teen gezien. En het zag er niet fraai uit. Echt niet. En dan zeggen 'op de vlucht doodgeschoten'. Sinds wanneer, als mensen vluchten, hebben ze verwondingen van uitgedrukte sigarettenpeuken op hun voorhoofd. Afschuwelijk, afschuwelijk, afschuwelijk, dit wens ik niemand toe om zoiets te moeten zien.

Voor me zelf weet ik dat mijn broer vermoord is. De bewijzen liggen er. En ik weet dat hij ook door Bouterse kapot is geschoten. Die mededeling is mij door kapitein Ruimveld gedaan toen wij na de identificatie van de lichamen in het Fort Zeelandia moesten praten onder welke condities wij konden begraven. Surendre is op 13 december begraven, net als alle andere slachtoffers, begraven.

Wij moesten ons aan strikte orders houden. Er mochten bijvoorbeeld geen toespraken gehouden worden. Desalniettemin konden de mensen die de begrafenis bijwoonden via een bandje, dat clandestien werd afgespeeld, de stem van Surinder Rambocus en zijn advocaten horen tijdens zijn proces eerder dat jaar. Advocaten die trouwens ook slachtoffer zijn geworden van de moorden.

Persoonlijk heb ik geen bewijs en overtuiging nodig. Ik ga het proces heel open in. Het ligt aan de justitiële autoriteiten. Ik wacht wel met spanning de eindconclusie af. Voor mij staat in ieder geval vast dat mijn broer vermoord is en door wie hij vermoord is."

Bron: Caribiana - RNW, 15-12-2007

WWW.NICKERIE.NET

E-mail: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics