Nickerie.Net, woensdag 16 november 2011

De kwestie-Mauro 'Mijn dochter is geen Maxima en dus krijgt ze net als Mauro geen paspoort'

Ja, onze dochter is een Nederlands meisje dat geen Nederlandse nationaliteit mag hebben, omdat ze voor de wet pleegkind heet, en ze niet onder bijzondere gevallen van artikel 10 valt. Dat vertelt Ferdows Kazemi, columnist van vk.nl.

Geachte heer Leers, U vindt het niet realistisch van de PVV 'om na een jaar al resultaten te willen zien van het strengere immigratiebeleid van het kabinet'.
Belofte maakt schuld, meneer Leers.

Ik heb me al die tijd afzijdig gehouden van de kwestie Mauro. En dat heeft te maken met een persoonlijk verhaal. Deze kwestie roept veel pijnlijke herinneringen bij me op. Nu u het over resultaten en cijfers hebt, is het tijd om u dat verhaal te vertellen:

Mauro

Elf jaar geleden kwam er een één jarig meisje afkomstig uit Iran met haar moeder naar Nederland op familiebezoek. De moeder was kort ervoor behandeld voor leukemie en beter verklaard door de artsen in haar land. Een week na haar komst in Nederland kwam de leukemie in een zeer agressieve vorm terug. De artsen voorspelden dat haar leven binnen enkele weken zou zijn afgelopen. De 27-jarige moeder had maar één wens. Ze wilde haar enige dochtertje door haar zus die in Nederland woonde groot laten brengen. 

'Beloof me dat je mijn kind onder geen enkele omstandigheid terugstuurt naar Iran. Beloof me dat je haar behoedt voor de ellende die ik als vrouw in Iran meegemaakt heb. Dit is alles wat ik wil, en ik zal rust krijgen als je mij die belofte doet. En nog iets, leer haar jou 'mama' noemen. Ik wil niet dat zij straks wel een tante heeft, maar geen moeder', zei de stervende moeder tegen haar oudere zus.
De zus beloofde haar alles waar ze om vroeg. Drie weken later overleed zij. Terwijl ze op haar sterfbed lag werd haar dochtertje door vrienden en familieleden verzorgd, omdat haar tante voor haar zieke moeder moest zorgen. Na het overlijden van haar moeder werd ze naar het huis van haar tante gebracht. Zodra ze haar tante zag  barstte ze in tranen uit, stak ze haar armpjes uit naar haar en riep 'mama'.

De tante, die gebukt ging onder het verdriet van het verlies van haar liefhebbende zus, vond troost in de metaforische geboorte van haar kind. Zij was een door het kind zelf erkende moeder geworden.

Als moeder
Die moeder ben ik, meneer Leers. En ik spreek u niet als columnist van vk.nl, maar als moeder aan. Onze dochter is inmiddels ruim 12 jaar oud. Ze erkende mij al direct als moeder, hechtte zich aan mij en herstelde zich langzaam van haar verdriet. De kantonrechter gaf me de voogdij over haar. Maar het apparaat dat op cijfers draait en waar u nu verantwoordelijk voor bent, erkende het moederschap niet.

De aanvraag voor een reguliere verblijfsvergunning (geen asiel) werd keer op keer afgewezen door de ambtenaren die bezig waren om de hoge immigratiecijfers te reduceren. Ja, ook toen al, onder minister Verdonk. Vier jaar lang ben ik van de ene rechtbank naar de andere gestuurd. Dit bracht veel emotionele schade met zich mee, naast de materiële. Nee, ik had geen pro-Deoadvocaat en deed geen enkele beroep op de staatskas. De kinderbescherming vond dat het niet in het belang van het kind was om gescheiden te worden van haar ouders. Maar de IND had er een briljante oplossing voor: 'dan gaan de ouders met het kind terug naar Iran'. Men had zelfs geen moeite gedaan om te achterhalen welke nationaliteiten haar ouders bezaten. In geval van mijn partner (geboren en getogen Nederlander) was er zeker geen sprake van terugkeer, maar emigreren naar Iran, afgezien van het feit dat ik zelf ook de Nederlandse nationaliteit bezit.

Op mijn dringend verzoek greep uw voorganger Verdonk in en maakte gebruik van haar discretionaire bevoegdheid. Onze dochter kreeg een verblijfsvergunning voor een jaar en we moesten het tot een paar jaar geleden jaarlijks laten verlengen, waarna voor 5 jaar. Uiteraard met veel administratieve rompslomp en de nodige kosten. We hoopten tevergeefs dat ze 5 jaar na haar verblijfsvergunning mocht naturaliseren. Voor de wet is zij ons pleegkind. Pleegkinderen mogen naturaliseren pas nadat ze 18 zijn. Ik verdiepte me in de regelgeving, kwam artikelen 6 en 10 van Rijkswet Nederlanderschap (RWN) tegen en belde de IND.

Artikel 10?
'Artikel 10? Dat ken ik niet', zei de ambtenaar aan de lijn. Ik legde uit wat het was. 'Nooit van gehoord' zei hij. Op mijn verzoek werd ik teruggebeld door iemand die daar meer verstand van had. 'Weet u waar u het over heeft, mevrouw?' zei hij verontwaardigd. 'Artikel 10 is bedoeld voor heel speciale gevallen, voor bijvoorbeeld topsporters of mensen als Maxima'. 'En artikel 6?', vroeg ik. Daar weet ik niets van. Weer teruggebeld door een andere ambtenaar en kreeg te horen dat de gemeente erover moest beslissen. De gemeente vond dat het betreffende artikel niet voor haar bedoeld was, omdat de kantonrechter het gezag niet expliciet zowel aan haar biologische vader in Iran als aan mij toegekend had.

Ik ben de enige die in het besluit van de kantonrechter genoemd is, als gezag houder. Men liet zich er niet door mij van overtuigen dat géén expliciete benoeming, niet inhoudt dat het gezag van de biologische vader van hem afgenomen is. Weer terug naar de IND met een beroep op artikel 10. Weer zonder resultaat. We gaven het op.

Prinses
Onze dochter is geen topsporter, we moeten blij zijn als zij al één doelpunt kan maken bij handbal. En zij is te jong om met een prins te trouwen. Ze is eigenlijk een heel gewoon Nederlands meisje dat tot mijn spijt heel summier Perzisch spreekt. Al is ze geen prinses, ze spreekt accentloos Nederlands. Ze spant soms samen met haar vader om de spot met mij te drijven vanwege mijn Nederlands met een Perzisch accent.

Zij geniet een Nederlandse opvoeding. Het houdt in dat ze van extra belegen kaas en stampot andijvie met spekjes en worst houdt, op de fiets naar school gaat, niet uit eigen initiatief van de bank af komt als er bezoek binnenkomt, niet in God gelooft maar wel tot 3 jaar geleden in Sinterklaas, niet kan wachten tot die heilige man het land binnenkomt, op haar 12e nog steeds haar schoen wil zetten op de nacht van 13 november en elk jaar Sinterklaasgedichten en surprises maakt. En belangrijker dan dit allemaal; ze kan perfect het Limburgse accent van Geert Wilders nadoen.

Niet bijzonder
Ja, onze dochter is een Nederlands meisje dat geen Nederlandse nationaliteit mag hebben, omdat ze voor de wet pleegkind heet, en ze niet onder bijzondere gevallen van artikel 10 valt. Zonder een Nederlands paspoort is ze zeker niet minder Nederlands. Het probleem is echter dat zij niet kan begrijpen waarom zij geen dat niet heeft, maar haar ouders wel. We kunnen haar ook niet zeggen 'omdat jij volgens de wet ons pleegkind bent'. Zij haat de term 'pleegkind' en wil niet zo  genoemd worden, wij overigens ook niet.

Ze was eens woedend geworden op een klasgenote die gezegd had dat wij haar pleegouders waren. 'Jullie zijn gewoon mijn ouders mama, geen pleegouders', zei ze achteraf tegen mij. En we kunnen ook niet zeggen 'je krijgt geen Nederlands paspoort omdat jij niet bijzonder bent'. 

Verdonk
Nee, meneer Leers, dit is allemaal moeilijk te bevatten voor onze dochter van 12. Ook niet voor kinderen in vergelijkbare situaties. De kwestie Mauro bracht me terug naar 2004, toen minister Verdonk onze dochter een verblijfsvergunning verleende en vooraf daarover mij belde om mij te prijzen voor wat ik voor mijn zus gedaan had. We hadden geluk dat minister Verdonk toen geen cijfers hoefde te laten zien aan de PVV. Het was haar eigen strenge beleid dat ze naar haar eigen inzicht mocht versoepelen. Ook zij was gevangene, maar niet van een andere partij. Zij was de gevangene van haar eigen visie .

Maar zij had de kans om achter de cijfers te kijken en zag een stervende moeder die haar hoop vestigde op haar zus voor de toekomst van haar kind. Minister Verdonk had geen gedoogpartner die haar ter verantwoording zou roepen en kon zich makkelijk verplaatsen in de moeder die rustig kon sterven omdat haar zus haar beloofd had haar dochter tegen geen prijs terug te sturen naar Iran. En ze kon zich ook verplaatsen in de nieuwe moeder die nooit afstand zou kunnen doen van haar dochtertje van - op dat moment - 5 jaar oud, los van de belofte die ze aan haar overleden zus gedaan had.

Nu kom ik terug op Mauro. Ik heb veel aan zijn ouders gedacht. Ik weet als geen ander hoe moeilijk zij het hebben. De politiek en de rechtbank hebben het niet over hun kind dat van hen afgenomen kan worden, maar over de Angolees Mauro die door toedoen van zijn biologische moeder naar Nederland gekomen is en gelogen heeft, wiens asielaanvraag is afgewezen, wie bezwaar heeft gemaakt tegen het besluit van de rechtbank en zodoende 9 jaar hier gebleven is. Nu kan hij terug naar zijn moeder die hem ooit weggestuurd heeft. Hij is 18 en zou zich in Angola prima kunnen redden. Maar niemand denkt aan zijn ouders die hem 9 jaar verzorgd hebben en aan hem gehecht geraakt zijn. Je kunt niet aan een kind gehecht raken dat niet jouw biologisch kind is, zou het betoog van degenen zijn die zijn terugkeer eisen.

Cijfers
Gevoelens zijn niet meetbaar en in cijfers uit te drukken. Ik kan me voorstellen dat u op grond daarvan Mauro geen verblijfsvergunning kan verlenen, meneer Leers. U had in een rap tempo iets moeten bedenken dat enigszins met cijfers weergegeven kon worden. Een kwaliteit die met cijfers gemeten kan, is niet gemakkelijk te vinden, maar het lukte u wel. Mauro krijgt een studievisum. Als hij geluk heeft kan hij later een baan vinden waardoor hij als kennismigrant hier mag blijven. Zijn kwaliteit als kennismigrant wordt dan ook door de cijfers bepaald. Het is momenteel €26.605, 00 bruto jaarsalaris. Anders moet hij alsnog terug naar Angola. Voorlopig bent u van het probleem af.

U gelukkig, uw partij gelukkig, Ferrier gelukkig en Koppejan gelukkig.
Gaat u nou niet klagen over de PVV. U heeft ruim een jaar geleden een belofte gedaan aan uw gedoogpartner, meneer Leers. U zou ervoor zorgen dat de regels nog strenger worden waardoor de niet-westerse immigratiecijfers aanzienlijk gereduceerd zouden worden. U heeft niet het recht om nu te zeggen dat de eis van de PVV irreëel is. Een Perzische uitdrukking zegt 'wie de meloen eet moet ook de rillingen voor zoete koek nemen'. Onder deze gedoogconstructie heeft u geen keus. U heeft ervoor getekend. De enige uitweg is het breken van die destructieve constructie. Maar daar hebben u en uw partijtop de moed niet voor. De zoete smaak van de macht neemt die keuzevrijheid van u en de uwen af. Dan maar schuldig blijven voor uw belofte.

Verrijking
Overigens, niet elke belofte maakt schuld. Ik deed elf jaar geleden een belofte aan mijn stervende zus. Het verschil tussen uw belofte en die van mij is dat de uwe u schuldig gemaakt heeft en de mijne het leven van mij en mijn partner verrijkt. Wij zijn nu de trotse ouders van een geweldige puber vol empathie en betrokkenheid bij het lot van de medemens. En u bent een verloren minister die geen cijfers kan tonen aan zijn kredietverstrekker.

Over cijfers gesproken, wat zijn de cijfers van Maurice de Hond? Dramatisch!

_{Ferdows Kazemi is een in Iran geboren publiciste en schrijft voor vk.nl}
 

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics