Nickerie.Net, zaterdag 03 maart 2012

'Anil Ramdas onze representant'

Redactie Suriname (foto: Sam Jones Productions)

Hoe kan uitgerekend Anil Ramdas waar we zoveel respect voor hebben en ons Hindostanen een spiegel voorhoudt, zelfmoord plegen? Het is noodkreet die niet te horen was op de herdenkingsbijeenkomst in De Balie in Amsterdam afgelopen vrijdag, maar wel de vraag die Amar Soekhlal veel hoort vanuit de Hindostaanse gemeenschap in Nederland, zei hij na de bijeenkomst.

Amar Soekhlal

Soekhlal was er namens Het Sarnamihuis, een van de organisatoren van de bijeenkomst waaraan verder mee werkten Multiculturele Televisie Nederland (MTNL), Forum het Kennisinstituut voor Multiculturele Vraagstukken en De Balie. In de grote zaal, die snel uitverkocht was, luisterden veel Nederlandse, Marokaanse, Turkse en ook enkele Surinaamse belangstellenden naar de verschillende voordrachten.

De zaal van het debat centrum was vooral gevuld met vrienden, familie en collega's van Anil Ramdas (54) die in de nacht van 16 en 17 februari in zijn huis in Loenen aan de Vecht overleed. Doel van de bijeenkomst was om iets te presenteren van de rijkdom van de intellectuele erfenis van schrijver, journalist en programmamaker Ramdas. Ramdas was essayist, correspondent in India voor NRC Handelsblad, werkte als programmamaker en presentator voor de VPRO en was directeur van De Balie.

Chirurgische precisie Zus Kawita Ramdas memoreerde dat haar broer Anil belangrijk was voor Suriname en Nederland en zei in een emotioneel inleidend praatje dat haar broer niet in hokjes dacht en ook veel Nederlanders, Turken en Marokkanen heeft geïnspireerd. Mohammed Benzakour, Nederlandse publicist, columnist, schrijver en dichter van Marokkaanse komaf, las voor uit 'Apache-Indian' werk van Ramdas over typisch Hindostaanse dingen zoals de geur van kerry kip en de beschrijving van een woning met wandmeubel dat buigt onder het gewicht van catalogussen van Wehkamp, Otto en Neckermann. Soekhlal: "Hij schreef met chirurgische precisie wat ik eerder niet door had". In het begin was Soekhlal woedend op Ramdas want je gaat je vuile was toch niet buiten hangen.

Maar al gauw kwam de waardering voor Ramdas' scherpe kijk op de samenleving. Soekhlal: "Ik heb veel van hem geleerd. Hij hield ons een spiegel voor. Hij was onze representant". Des te erger is het volgens Soekhlal, dat uitgerekend Ramdas een einde aan zijn leven heeft maakt. "Ik heb mensen gesproken die zeiden 'hoe kan iemand als Anil waar wij zoveel respect en waardering hebben, zelfmoord plegen'. Ik kan niet in zijn motieven kijken maar tragisch is het wel".

In de weekendedities van de Nederlandse kranten verschenen grote artikelen over Anil Ramdas.

De Volkskrant kopt "Cum laude geslaagd, in desillusie gestorven". Zijn 'opgeheven vingertje' en 'betweterige, misschien arrogante houding' worden karakteristiek genoemd voor de manier waarop hij zich mengde in het publieke debat.

Ramdas' komst naar Nederland na de middelbare school in Suriname in de jaren zeventig was volgens de krant een desillusie. Hij ontmoette er een heel ander soort Nederlanders dan die hij vanuit Suriname kende: "Hier kom je tot de ontdekking dat Nederlanders ook domme boeren kunnen zijn, grove mensen." aldus Ramdas zelf in 1992.

Collega schrijver Joost Zwagerman omschrijft Ramdas als 'een man met twee gezichten: de grimmige polemicus en de sensibele beschouwer'. Voor columinst Pieter Hilhorst was Ramdas 'een held'. Naar aanleiding van zijn roman Badal (2011) merkt Hilhorst op dat Ramdas een kosmopoliet bleef, anders dan de hoofdpersoon in het boek die 'in een maatschappelijke positie belandde die hij haatte'. Ramdas ontkende ook zelf dat de roman autobiografisch zou zijn.

In het Parool, de Amsterdamse krant, zegt voormalig NRC-hoofredacteur Folkert Jensma over Ramdas, die drie jaar voor NRC in India werkte als correspondent: "Hij verenigde Suriname, India en Nederland in zich. die drie culturele identiteiten gaven zijn stukken toegevoegde waarde."

NRC zelf kopt in haar paginagrote artikel over de overleden journalist 'de man die altijd ergens bij wilde horen.' In het artikel een analyse van gevoelens van ontheemding waar Ramdas last van gehad zou hebben 'de laatste jaren werd hij verketterd als een zanger van de linkse kerk'. Over zijn boek Paramaribo, de vrolijkste stad in de jungle (2009) schrijft de krant 'het op afstand geestigste boek dat ooit over de stad is geschreven.' Collega programma-maker Stephan Sanders tot slot: 'Er was geen andere schrijver die geboren en getogen Nederlanders zo goed kon vertellen wat Surinamer zijn betekent.'

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics