Nickerie.Net, vrijdag 23 maart 2012

Leed dat ons niet treft, maar anderen

Ik ben geen nabestaande van de 8 decembermoorden. Ook niet van Moiwana en van de Binnenlandse oorlog. Ik heb wel 17 jaar terug iemand waar ik van hield verloren. Vermoord. De dader is nooit gepakt. Gebrek aan bewijs. Maar veel mensen weten wie de dader is. Hij loopt vrij rond en heeft nooit een dag in de gevangenis gezeten. Nooit een dag bekend. Nooit een dag berouw getoond. Zijn leven gaat verder alsof hij nooit het leven van een ander heeft ontnomen. En mijn leven? Wat denkt u?

Ik ben niet politiek actief. Hou me niet bezig met de politiek, omdat ik altijd weer teleurgesteld word in de mensen waarvan ik dacht dat ze integer waren en een verandering ten goede zouden brengen. Ik lees de kranten en volg wat er gebeurt, uiteraard, maar ik spring voor geen enkele politicus in de bres. Ze doen meestal toch wat ze willen en altijd wel in hun voordeel. En in het voordeel van hen die dichtbij ze staan.

De afgelopen twee dagen heb ik met ongeloof en verdriet geluisterd naar verschillende mensen die over het wel of niet wijzigen van de amnestiewet hebben gesproken. Er worden heftige discussies gevoerd over het wel of niet tegen de wet zijn van deze wijziging. Wetboeken worden erbij gehaald, artikelen worden onder de loep genomen, allerlei stellingen worden geponeerd, alles om de wijziging goed of niet goed te praten.

En ik volg ze en ik denk aan de 15 mannen die vermoord zijn. Wier stem in deze totaal niet gehoord kan worden. Die zijn opgehaald, gemarteld en vermoord omdat anderen vonden dat ze niet mochten leven. Wat zou hun mening zijn over de wijziging van de amnestiewet? Wat denkt u? We kunnen hun weduwen en kinderen wel vragen, maar ik weet dat dat overbodig is. Iedere Surinamer weet wat hun mening zal zijn. Het is de mening van iedereen die door geweld van anderen iemand heeft verloren die hen dierbaar was. En daarom doet het mij zo een verdriet dat wij als Surinamers ons niet meer in de schoenen van anderen, die geleden hebben, kunnen plaatsen. We hebben geen medegevoel meer. We laten ons meeslepen door onze politieke leiders. Net als bij WK-voetbal.

We hebben er geen baat bij, maar we kiezen voor een land om voor te kraken en we rijden met vlaggen en gaan uit ons dak als "Ons Team" wint. We krijgen zelfs heftige ruzies onderling. En na de WK gaan de spelers terug naar hun huis, leven hun luxe-leven verder, en wij gaan ook verder met ons leven zonder dat het ons één voordeel heeft opgeleverd. Net zo zijn we in het dagelijks leven ook verworden tot "krakers" van politieke partijen. We laten ons opzwepen met vlaggen en truitjes en strijdliederen en gaan er helemaal voor. En als we gebruikt zijn voor wat we nodig waren, keren we weer terug naar huis en leven ons leven door. Zonder dat het ons één voordeel heeft opgeleverd.

We moeten weer leren voor onszelf te denken. We weten ieder van ons van binnen wat goed en wat kwaad is. Al probeer je kwaad voor jezelf goed te praten, je beseft terdege dat het fout is. We zijn een gelovig volk. We hebben vele religiën. En geen van ze praat moord goed, onder wat voor omstandigheid dan ook. Al is het vorige week gebeurd, al is het 30 jaar geleden gebeurd. Er is geen verschil tussen een moordenaar van toen en een moordenaar van nu. We kunnen naar eer en geweten niet een wet wijzigen die ervoor zal zorgen dat 25 moordenaars en/of handlangers niet gestraft worden voor het leed dat ze hebben aangericht. Als we dat doen zijn we een verloren volk.

Dan moeten we accepteren dat de criminaliteit verruwt, want misdaad in dit land wordt niet gestraft. Daarom moeten we ervoor zorgen dat alle criminelen, als ze nu de hoogste burger van het land of een jongen uit een arme wijk zijn, gestraft worden. Niet alleen om het rechtsgevoel van de benadeelden te bevredigen, maar als waarschuwing naar anderen die misschien in de toekomst dezelfde strafbare feiten ( ditmaal tegen u en mij) zouden willen plegen. Dat ze ervan doordrongen worden dat ze gestraft zullen worden en niet gered zullen worden door een wetswijziging.

Er zijn maar een handvol politici op onze bevolking van 500.000.Laten zij niet ons geweten vormen. Laten we ons niet laten meeslepen. Laten we niet vervallen tot een land waar het recht van de sterkste geldt. Laten we niet schouderophalend reageren over leed dat niet ons treft, maar anderen. Laten we bij onszelf te rade gaan, laat je God, je gevoel, je verstand en je geweten spreken. Laat de toekomst van je kinderen in dit land een belangrijke leidraad zijn. Denk na. Denk goed na. En laat dan horen wat u denkt.

Mevr.R.Koendjbihari

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics