Nickerie.Net, dinsdag 27 maart 2012

HARVEY, que triste

Wat is er eigenlijk van over. Een pathetisch aandoende man. Een creatuur, dat ‘begi begi’ op televisie verschijnt en smeekt om “amnestie”. In plaats van zijn aangemeten werk, als zogenaamd hardwerkende ambtenaar –vaker en eerder werkloze ‘bon vivant’ in Parijs, met een “hand picked” en dus gemotiveerder staf te kunnen doen. ‘Return on investment? Nul! Last van kinderziektes of geordende boycot? Maar laat dat even rusten. Als je onschuldig bent, waarom zo doorzichtig amnestie verzoeken? Harvey is anno 2012 bereid met amnestie genoegen te nemen, in plaats van onschuld bewijzen? En wel nadat hij op 59 jarige leeftijd, op een verdachtenlijst werd geplaatst? Terzake uitlokking tot en moord? Voor de goede orde. Harvey heeft echt niets gedaan. Hij is nergens van op de hoogte, heeft niet geschoten en vraagt zich nog steeds af, hoe hij betrokken raakte bij uitlokking, moord en de moordenaars.

Terug in de tijd.

Zo rond de eind jaren zeventig zat de salonsocialist Harvey, met een grote aanbidding voor het romantisch aandoende Cuba en het Caribische vrouwenvolk (?), als docent Rechten aan de Universiteit van Suriname. Relatief onbekend figuur. In tegenstelling tot zijn militanter neefjes en nichtjes, die politiek zeer actief waren en misschien nog wel zijn. Niet? Harvey werd door zijn milieu meer gezien, als dat elitaire broekie uit Curaçao. Maar toen de gelegenheid zich opportuun voordeed, sprong hij gelijkbenig in het militaire en criminele gedoe van de jaren tachtig. Met minachting voor het toenmalige partijleidersvolkje. Reed al gauw in een dikke donkerblauwe Mazda 929 -station rond. Zat met de brede kant van het zitvlak in de CONS en speelde, na vertrek van mensen als supertrooper Haakmat, ook nog minister op Buitenlandse Zaken en Justitie. Zo kwam het dus, dat hij ook de moord op een Hawker mocht registreren en intern bespreken. Vervolgens een terminale oratie in de derde week van November 1982, in zijn werkkamer met lijfwacht! Hield er een jaaroverzicht (?), ten overstaan van de toenmalige mediatop. Vreemd zo vroeg, terwijl er nog minstens zes weken in 1982 waren te gaan. En toen na die volgende twee weken, op de dag van het afscheid van de CONS-baas Van Dam uit Nederland, zogenaamd niets vermoedend naar het Fort Zeelandia stapte. Niets vermoedend dus. Om daar een moordpartij aan te treffen. Vluchtte vanwege ‘drai winti’ in de maag, kotsend naar de Brownsberg. Vanzelfsprekend om daar zijn ‘fanowdu’ te gaan doen en kwam na vele dagen schoorvoetend terug.

De moorden, waarbij hij zogeheten niets van de planning afwist, werden uiteindelijk in een voorwoord van een boek afgeschreven door de Cubaan Osvaldo Cardenas. Intussen was Harvey wel de wereld rondgegaan en had volgens zijn eigen visie en in opdrachten uit Paramaribo alles aan de buitenwacht verteld. Wat aan leugen, oorzaak en gevolg van de Decembermoorden was. Maar nadat er op Grenada ook nog belastend en voor een ander deel ontlastende notulen van de ministerraad waren gevonden –na de 1983 invasie– werden teruggevonden door Amerikaanse troepen, werd alles duidelijk voor de mensen in Washington DC. Platte moorden, leugens en CIA – psychosen van Harvey. Quasi vraagt Harvey zich nu al vele jaren af, waarom hij op verdachtenlijsten van het Openbaar Ministerie terecht kwam. Antwoord! Heeft hij geheel aan zichzelf te danken. Want hij bleef bij de gruwelmoordenaars rondhangen. Er werd zelf een ambassade voor hem in Mexicio-Stad gecreëerd. Miami consulaat generaal was te min en niet hoog genoeg, voor de elitaire ijdeltuit. Post Mexico werd als sluitstuk, doorgangshuis voor verslaafde meisjes uit het revo-gedoe en “hub” cq. pretpark voor de mensen die korte trips naar Cuba, vanuit Suriname wilden maken. Vanuit Grenada, kon dat allemaal niet meer.

Waarom nog meer juridische animositeit, richting Harvey? Zijn eigen verhalen, welke hij ongevraagd in bars en andere etablissementen, onder het genot van bekender glas, wist te spuien. Horb had dit en Bouterse had weer dat. Een waterval aan zelfopgemaakte vertellingen. Ook dan plotseling weer vertellen, dat hij niets meer te maken wilde hebben met Bouterse en zich als consultant van de IDB gelukkig gevoelde. Dat hij dus geen werk had, was gewoon zieligaandoende flauwe kul.

Dat hij niets met Bouterse te maken wilde hebben, kwam waarschijnlijk voort uit het feit, dat er concurrentie was van ondermeer een Wijdenbosch en Alibux. In mindere mate die Herrenberg. Wie schets de verbazing als Harvey na de ongevraagde afwijzingsmodulen van een Bouterse, plotsklaps en binnen enkele weken met dezelfde man op reis gaat. Over Afrika heen naar het zeer verre oosten? Azië zo men wil. Verbazingwekkend! En de IDB dan? Oh ja, dat was consultantwerk. Vriendschappen met onder meer de Nederlandse ambassadeur Koch in die periodes, ook de gewoonste zaak van de wereld.

Uiteindelijk dan in 1998, komt die meneer Waaldijk uit zijn zelfopgelegd vluchtoord. Met een amnestie en waarheidscommissie paskwil op de proppen. Vanuit Leonsberg kwam die uitvoeringsopdracht. Er zijn aanbevelingen gedaan, maar die werden door het wettige gezag, om in de termen van Harvey te blijven, terecht genegeerd. Had overigens niets met vergelding te maken, maar het volgen van de Wet! Niemand weet wat de strekking of het draagvlak van het Waaldijk-experiment zou zijn en het bloedde dus zeer snel dood. Nog wel onder een druipend oog van een meer vasthoudende, maar intellectueel minder geoutilleerde Herrenberg.

Ongeveer een jaar of twaalf geleden was het dan zover, dat de officiële lijst van verdachten voor de 08 December 1982 moorden bekend werd gemaakt door het Openbaar Ministerie? Zo lang geleden? Kan! Want de voorbereidingen voor een strafproces begonnen al tijdens het Bonaire Akkoord vastgelegd in het Raamverdrag. Onderdeel forensische en justitiële ondersteuning. Rogatoire commissies, enzo! Een strafzaak in wording. Een levenselement, dat Harvey goed dwars zit, nadat nu ook publiekelijk de persoonlijke mening over Punwasi en Valstein-Montnor door hem via de televisie op donderdag 22 Maart 2012 werden gelanceerd. Deugt dus niets van die twee, in de ogen van de beklaagde. Verdachte komt gewoon op de staatstelevisie en doet zijn verhaaltje. Gelardeerd met de volle leugens.

Harvey, Badrissein en John Hardjo, krijgen nog geen dagvaarding? Omdat ze voor revo-minister speelden, tijdens de moorden op 08 December 1982. Zij moeten naar de gewone strafkantonrechter. Vrijwel alle verdachten, hebben getracht van de lijst af te komen. Sommigen lukte dat ten dele, hoewel vele mensen ze heel graag en gaar op die verdachtenpositie hadden willen houden. Harvey bleef steken. Terecht of onterecht? Dat zou de rechter moeten op- en uitmaken.

Echter wil Harvey niet meer wachten. Hij wil amnestie! Waarom? Hij wil waarheidscommissie, om te komen vertellen wat er werkelijk in de revo van 1982 is gebeurd. Hij wil amnestie om zijn hachje te redden en de schuld bij de doden en hun familieleden te zoeken en dumpen. Waarom als je jezelf zo onschuldig waant? Weer in opdracht van de baas?

Harvey heeft zijn noodpositie zelf gezocht en warm gehouden, door consequent bij moordenaars en hun helpers heil te zoeken. Na de moord op Hawker, had Harvey meteen moeten afhaken en elders zijn toen gezonder geest en intellectuele stootkracht, kunnen inzetten. Bij democratischer werkvormen en niet bij het misdaad-elementengebroed. Maar hij bleef er hangen of steeds weer naar terugkeren. Ook toen Harvey het door hem zo genoemde “ideële” verliet, eindelijk geld zou gaan verdienen en Scala oprichtte, ging de ‘arme ziel’ terug naar de ellendelingen. Vertelde op de lokale radiostations en ook in het buitenland, hoe onschuldig hij wel was. Maar keerde steeds weer terug, naar ‘the underground van het kwaad”. Waarom Harvey op een lijst bleef prijken? Omdat trutijdelheid, hem de meester was. Hij wilde erbij horen. Hij wilde naar Pigalle op kosten van de staat. Wel wel wel. Wie met pek omgaat, zal uiteindelijk –via de korte bocht– van amnestie trachten te overleven en de dreigende dagvaardingen proberen te ontwijken. Maar de dagvaardingen van het geweten zullen elke dag opnieuw, wanneer de 72 jarige in de spiegel naar het verlopen aanbeeld kijkt, Harvey onderwerpen aan hun gezag. En niet anders. Harvey weet wel van het collectieve en angstaanjagende volksverzet in 1982. Hij weet ook hoe hij CIA-verhalen influisterde, bij de minder opgeleide en zwaargewapende meute. Hij wist ook te vertellen, hoe de getroffen mensen waren verzameld en op hun dodenlijst terecht waren gekomen. Ook wie uiteindelijk de 11 x 11 formule hadden bedacht. Hij wist elitair en ijdel dicht bij het vagevuur te blijven.

Kotsend en al. Amnestie en waarheidscommissie, voor Harvey? Te hopen dat de jongen die eens overkwam uit het zwoele Curaçaose, het allemaal nog wel haalt. Het nog mag meemaken en in de gelegenheid worden gesteld, ook ten overstaan van nabestaanden en andere getroffenen door 8 December 1982 –Surinamers en Nederlanders– zijn pathetische verhaaldelen te mogen komen doen, op weg naar verzoening met en bevrijding van zichzelf. Zielig eigenlijk, zo een triest figuur die de subliem aandoende talenten ten dienste stelde van primitiever en moorddadige creaturen! “Ach swa…, es un cancion de la vida revolutionario, no?”. Het zal je verloren kind maar wezen.

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics