Nickerie.Net, zaterdag 31 maart 2012

Parlementsvoorzitter Jennifer Simons doet volop mee aan drogredenen

Van de nog weinig overeind gebleven NDP-ers, van wie men dacht dat zij nog hun eigen verstand gebruikten bij de meningsvorming over de amnestiekwestie, worden ze toch nog een voor een ingezogen in de zwarte gat van drogredenen, die worden aangevoerd door de indieners van de amnestiewet.  Zo lijkt nu parlementsvoorzitter Jennifer Simons haar verstand te hebben verloren in deze kwestie. Essayist Theo Para schrijft dat DNA-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons de cultuur van de straffeloosheid verdedigt. Hij ziet in haar aankondiging van de ‘echte waarheid’ het gevaar van negationisme, de ontkenning, minimalisering of vertekening van de historische misdaden. Simons verdedigde in Starnieuws het voorstel voor de wijziging van de Amnestiewet 1992.

DNA-voorzitter Jennifer Geerlings-Simons heeft in Starnieuws de politici die tegen de Amnestiewet 2012 zijn, ervan beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor het feit dat de mensenrechtenschendingen van de jaren tachtig ‘na 1987’, tot nu toe niet zijn onderzocht. Met de amnestiewet 2012 is het de huidige coalitie die nu eens eindelijk ‘voorgoed’ de decembermoorden en andere schendingen van de mensenrechten ‘oplost’. En met een ‘waarheidscommissie’ zal dan de ‘echte waarheid’ naar voren komen. Evenals haar partijgenoot-president, de hoofdverdachte van de decembermoorden en zelfverklaard verantwoordelijke voor de massaslachting te Moiwana, hanteert de partijdige DNA-voorzitter de tactiek van ‘de dief die roept: “houdt de dief” ‘.

De politici die zich, evenals de nabestaanden, maatschappelijk en religieuze organisaties keren tegen de Amnestiewet ‘12, willen juist dat het 8 decemberstrafproces wordt afgerond. Zij hebben sinds 2000 tot en met 2010 de infrastructurele voorwaarden en de veiligheidssituatie geschapen voor het gerechtelijke onderzoek, de vervolging en berechting van de decembermoorden. Sinds Simons de hoofdverdachte van de decembermoorden de presidentsketen heeft omhangen, nam de ondergraving van de voorwaarden van het 8 decemberstrafproces een aanvang. Te beginnen bij het plaatsen van de beveiliging van rechterlijke macht in handen van de veiligheidsdienst van de president-hoofdverdachte.

Medeplichtig Het zijn juist de pro-Amnestiewet ’12 politici die de afronding van het strafproces - het eind is nabij! - willen belemmeren. Het merkwaardige is dat Simons dit een ‘oplossing’ noemt. Het kenmerkende van de Amnestiewet 2012 is dat zij daders van zeer ernstige schendingen van de mensenrechten, zonder enige vorm van het afleggen van verantwoording, vrijstelt van strafvervolging. Gezien die extreme eenzijdigheid is de typering daderswet dan ook passend. Dat de indieners van het omstreden wetsvoorstel ook nog de (president-)hoofdverdachte van de decembermoorden die wet willen laten bekrachtigen, is illustratief voor de belangenverstrengeling. Omdat daders jouw partij- of coalitiegenoten zijn, mogen zij rekenen op straffeloosheid. Leve de willekeur van de barbarij!

Dat daarbij ook nog tegen de grondwet en internationale verdragen in de onafhankelijke rechtsgang wordt belemmerd, maakt de DNA-leden die de Amnestiewet 2012 helpen aannemen, inclusief de partijdige DNA-voorzitter, tot medeplichtigen van de daders; ongeacht de drogredeneringen die zij aanvoeren om dat te vergoelijken. Wat Paul Somohardjo demagogisch ‘vergeven’ noemt, is niets anders dan het in ruil voor posities en privileges (Romeo en Julia in Jakarta), de grondrechten van de slachtoffers en nabestaanden verkwanselen ten gunste van moordenaars en folteraars, die in hun hunkering naar (internationale) acceptatie kennelijk amnestie behoeven.

Straffeloosheid Omdat Simons de criminaliteit in de politiek (massamoord) verdedigt door strafvervolging te ondermijnen, moet zij in haar doodstrijd om geloofwaardigheid woorden van hun betekenis beroven. Terwijl elk verstandig mens, nationaal en internationaal, in de Amnestiewet ’12 een probleem ziet, noemt zij het een ‘oplossing’. Jawel, een oplossing voor de daders, maar een megaprobleem voor de nabestaanden, de samenleving en de rechtsorde. Want wat de Amnestiewet ’12 doet is het wettelijk sanctioneren van de cultuur van de straffeloosheid, die sinds 1980 de Surinaamse samenleving verdeeld en belemmert in haar vrije ontwikkeling.

De oorzaak van deze langdurige straffeloosheid ligt in het gegeven dat de daders tot de tanden gewapend bleven en forse invloed bleven behouden in politiek en staat (leger). De democratische politici die omzichtig met die situatie omgingen, deden dat omdat zij, in de woorden van ex-president Venetiaan, een ‘shoot out’ wilden voorkomen. Zij zochten naar wegen de cultuur van de straffeloosheid te beëindigen, zonder dat het moeizaam opgang gekomen democratiseringsproces zou stagneren of terugvallen. Misschien waren ze daarin te voorzichtig en soms tranga ede (Amnestiewet ’92). Maar toen door het initiatief van nabestaanden en sympathiserende maatschappelijke organisaties het Hof van Justitie in 2000 besloot dat de decembermoorden moesten worden vervolgd en berecht, gingen de democratische politici aan de slag. Anders was het met de inzet van Simons, die sinds de jaren tachtig het tot haar levenswerk heeft gemaakt politieke invloed en staatsmacht te verwerven in kritiekloze kameraadschap met de verantwoordelijken van ernstige schendingen van de rechten van de mens. In de verkiezingen deed zij evenals Melvin Bouva en André Misiekaba haar kiezers nog geloven dat zij de onafhankelijke rechtsgang ongemoeid zou laten. Maar dat blijkt nu onmiskenbaar kiezersbedrog. Zij is persoonlijk medeverantwoordelijk te achten voor het ontstaan en voortduren van de cultuur van straffeloosheid in Suriname. Haar verdediging van de Amnestiewet ’12 vormt van die inzet de apotheose.

Negationisme Simons gunt met de Amnestiewet ’12 de Krijgsraad niet eens het recht om na ruim vier jaren onderzoek , waaronder forensisch onderzoek en het horen van verdachten, getuigen, advocaten en aanklagers, te vertellen wat haar onderzoeksbevindingen zijn en wat haar conclusies. Laat staan dat zij de Krijgsraad de ruimte laat tot het uitspreken van een vonnis. Nee, zij weet zeker, nog voordat iets bekend is over vorm, inhoud en samenstelling van een post-amnestie ‘waarheidscommissie’, dat die zal vertellen wat de ‘echte waarheid’ is. Wat een arrogantie en zelfingenomenheid! Haar opvattingen zijn verontrustend, omdat die ‘echte waarheid’ gezien haar politiek lijn van de straffeloosheid, niets anders kan betekenen dat negationisme. Dat is een vorm van herschrijven van de geschiedenis die de ernstige misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden en/of genocide ontkent, minimaliseert of vertekend, alles met het doel de dadersbelangen te beschermen.

Internationaal bekende vormen van negationisme, door sommigen ook historisch revisionisme genoemd, zijn de ontkenning van de Holocaust en de Armeense genocide. De psychologie van de straffeloosheid is ontkenning. Zo kon Bouva met de stelligheid van de aanhanger roepen: ‘In onze partij zijn geen moordenaars!’. Waarom dan de Krijgsraad het zwijgen opleggen?. Feiten die de ‘echte waarheid’ voor de voeten lopen zijn ongewenst, de boodschappers van die feiten moet de mond worden gesnoerd.

Theo Para

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics