Nickerie.Net, zaterdag 06 juli 2013

Interview met Armand Snijders:

Ik kreeg een pistool tegen mijn kop, want ik schreef "leugens”

Zijn journalistieke carrière verloopt zeker niet zoals bij de meeste Nederlandse journalisten. Al jaren ervaart Armand Snijders de consequenties van journalistiek bedrijven in een land waar persvrijheid niet vanzelfsprekend is. Meermaals werd hij bedreigd en mishandeld. Desondanks laat Snijders zich niet afschrikken. “In Nederland moet je wel heel erg je kop uitsteken om op te vallen. Hier probeer ik als journalist de aandacht te trekken door heel kritisch te zijn, dit is mijn handelsmerk.”

“In 1998 merkte ik voor het eerst dat mijn kritische pen niet door iedereen gewaardeerd werd. Ik hoorde op straat opeens mijn naam en ik kreeg een pistool tegen mijn kop. Vervolgens moest ik op de achterbank gaan zitten, want ik schreef leugens. Ik moest ophouden met rotzooi schrijven en opdonderen, anders zouden ze me het land uitschoppen.”

De Parbode is het enige opinietijdschrift van Suriname, opgericht door een Nederlandse uitgever. Van juni 2008 tot 1 januari 2011 was Snijders hoofdredacteur. “Voor Surinaamse begrippen is Parbode heel kritisch. Dit is niet te vergelijken met de kritische Nederlande media. Over de onderwerpen waar Surinaamse journalisten niet durven te schrijven, daar ligt in Nederland geen hond van wakker.”

Studio in brand

Na een jaar lang de gemeenteraadsvergaderingen op het pittoreske Urk te hebben mogen bijwonen en nog op enkele andere redacties te hebben gewerkt, vertrok hij in 1993 met zijn gezin naar Paramaribo. “En dan ben je opeens in Suriname. Ik had nog geen drie dagen de tijd om in te burgeren of de studio van de staatszender werd overvallen en in brand gestoken. Vier studio-medewerkers werden zwaar mishandeld.”

“Dit voorval wilde ik niet geheim houden, waardoor dit verhaal snel werd opgepakt door verschillende media. Inmiddels weet ik van meer journalisten dat ze hier worden bedreigd. De meesten maken dit niet bekend, hooguit op de redactie. Een journalist van de lokale krant De Ware Tijd heeft een kogelbrief gekregen. Dit komt niet naar buiten, terwijl ik denk dat dit juist je beste bescherming is.”

“Toen ik voor de tweede keer bedreigd werd, zat ik ’s avonds met mijn vrouw in de auto. Ik was inmiddels zo wijs geworden om alle knopjes van de deuren omlaag te doen. Opeens werd ik ingehaald door een idioot met een pick-up. Het komt wel vaker voor dat je hard wordt ingehaald op een smalle weg. Maar vervolgens stopt de auto ook en springen er drie mannen uit met enorme geweren. Dan kun je de knopjes wel omlaag hebben, maar dan doe je toch maar even open. Toen hebben ze me redelijk te pakken gehad. De ene klap was voor de voorzitter van een politieke partij, de andere voor de minister-president. Ik had duidelijk iets geschreven wat niet werd gewaardeerd. Heel frustrerend als dan blijkt dat je nergens terecht kunt. Iedereen houdt elkaar de hand boven het hoofd. “

Kritische journalisten liggen niet voor het oprapen

“Ik besloot weg te gaan. In Curaçao kon ik tijdelijk aan de slag als journalist bij een landelijk dagblad. Na een jaar ben ik weer teruggekomen. Ik vond Suriname leuker, er gebeurt gewoon meer. Door de negatieve ervaringen ben ik niet minder kritisch gaan schrijven. Integendeel, Ik ben er zelfs kritischer door geworden. Ik vind het ook wel leuk. Ik wijk er bijvoorbeeld niet voor om de president een veeg uit de pan te geven in mijn column. Dan merk je wel dat sommige mensen je niet meer aardig vinden.”

Mensen die in Suriname kritisch durven te schrijven, liggen niet voor het oprapen. “De kans om in gevaarlijke situaties terecht te komen, weerhoudt veel journalisten er van om kritisch te zijn. Ook het inkomen, een salaris is zo’n 600 euro per maand, moedigt niet aan om een opiniërend stuk te schrijven.”

Toen Snijders in 1993 in Suriname ging wonen, waren er vijf radiostations, twee televisiezenders en twee kranten. Nu, 20 jaar later, is het aantal kranten verdubbeld. Ook zijn er inmiddels 19 televisiezenders, 30 radiostations en verschillende tijdschriften.

“Ondanks de groei, blijft het niveau van de opleiding journalistiek beroerd. De meeste studenten willen voorlichter worden, dat is veiliger. Veel Surinamers willen zich niet mengen in zaken van de overheid. De journalisten die dit wel aandurven, leiden een onzekerder bestaan. Door stages aan te bieden, heeft de Parbode een bijdrage geleverd aan de kritische journalistiek.”

Kritisch zijn is mijn handelsmerk

Ook al is journalistiek bedrijven in Suriname niet zonder gevaren, Snijders zou het niet willen missen. “Ik heb bijna zes jaar bij de Parbode gewerkt. Ik was er wel een beetje uitgepuft, het moest soms uit mijn tenen komen. Daarnaast had ik de luxe positie dat ik zoveel freelance werk had, dat ik met het werken bij Parbode kon stoppen. Af en toe schrijf ik nog een rubriek of opiniestuk voor ze.”

Hoe dan ook wil Snijders in Suriname aan de slag blijven als journalist. “”Suriname is mijn thuis in tegenstelling tot Nederland. En qua werk kan ik hier het verschil maken en val ik op. In Nederland, ik weet het niet. Je moet wel heel erg je kop uitsteken om daar op te vallen. Hier probeer ik als journalist de aandacht te trekken door heel kritisch te zijn, dit is mijn handelsmerk.”

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics