Nickerie.Net, donderdag 06 februari 2014

‘Sagging, ook in Nickerie bron van ergernis’

Niet alleen in Paramaribo zorgt het tonen van ondergoed door jongemannen voor irritatie. Ook in de tweede stad van ons land, Nieuw-Nickerie, is de trend een bron van ergernis. Daar was minister Belfort van Justitie en Politie onlangs om de studenten van de Technische School Nickerie toe te spreken, op uitnodiging van de ‘metters’ en de ‘juffies’. Het onderwerp betrof diverse zaken waarbij de laaghangende broeken ook ter sprake kwamen.

Netjes kleden voor SRD 250
Het doel was om de scholieren zich ervan bewust te laten worden dat zij de burgers van de toekomst zijn. Onderdeel daarvan was dat zij zich daarom ook netjes dienden te kleden. Zo werden er drie jongens naar voren gehaald die voor het oog van de minister hun broeken omhoog en de riem strak trokken. Deze drie jongens kregen als stimulans ook nog eens de belofte dat als zij zich netjes zouden blijven kleden en over zouden gaan naar het volgende jaar, zij zich mochten melden bij minister Belfort in Paramaribo om per persoon SRD 250 in ontvangst te nemen. Ook drie meisjes die probleemgedrag vertoonden, kregen dezelfde belofte. Voor de pers en hun schoolgenoten beloofden zij allemaal verbetering, maar hoe serieus zullen zij het nemen aangezien bijvoorbeeld ‘sagging’ al een tijd lang een verschijnsel is waar de schoolleiding tegen vecht?

Uitnodiging om ‘KIBRITIKI’ te spelen?!
Mevrouw Lynch is de directrice van de school. Ze lijkt met ijzeren hand te regeren als we kijken naar de strikte wijze waarop ze de leerlingen toespreekt, maar op het gebied van de laaghangende onderbroeken lijkt ze een beetje terrein te verliezen. “Het is een verschijnsel op meerdere scholen. We zeggen er hier heel vaak iets van. Het is gewoon niet netjes. En we willen goede burgers opleiden, dat is ons streven. Maar we zeggen er iets van, ze trekken die broek op en even zit het goed, maar zodra ze weer buiten het lokaal zijn, is die broek weer waar het eerst was.” Het onderwerp is er één waar tot voor kort weinig aandacht aan werd besteed. Echter is er ook een andere spreker op de school aanwezig die een menig erover heeft. Het betreft dhr. Morsen van Stichting Klankbord. In een emotioneel betoog waar hij niks aan de verbeelding overlaat in de hoop de scholieren wakker te schudden, legt hij ze uit dat het verschijnsel uit de gevangenissen komt. “Die gevangen laten zo zien dat ze iets willen, dat ze bereid zijn kibritiki te spelen!!”, zegt hij, terwijl hij op theatrale wijze het spel uitbeeldt. De scholieren lachen er een beetje om. Op de vraag wat ze ervan vinden, zeggen sommigen dat ze het ook niet netjes vinden, anderen geven aan dat het een gewoon modeverschijnsel is, anderen geven aan mee te doen aan de trend maar de broeken een klein stukje hoger te dragen. Echter lijkt het erop dat ‘kibritiki’ geen indruk heeft gemaakt.

‘Ze willen stoer doen, maar ik vind het niet stoer!’
We gaan in Nickerie de straat op om de mening van anderen te peilen. Één van de jongens die we tegenkomen, geeft aan dat het opvallend is, dat de broeken steeds lager gedragen worden. “Eerst zag je alleen een band en toen iets meer en nu zie je dat de broeken zelfs onder de billen gedragen worden!”, zegt hij, terwijl hij zijn riem laat zien en aangeeft dat hij zijn broek op de ‘normale’ hoogte draagt. “Zelfs vrienden van mij doen het, ze willen stoer doen, maar ik vind het niet stoer!” We spreken ook een meisje en ze begint te lachen als we haar mening vragen omtrent het modeverschijnsel. “Ik vind het echt niks! Ze denken dat ze ‘swag’ hebben, maar als zo een jongen naar me toekomt dan zeg ik dat hij zijn ‘swag’ omhoog mag trekken!”

We moeten elkaar niet discrimineren!
We spreken ook een moeder omtrent ‘sagging’ die met haar twee dochters is. “Ik vind het niet netjes staan, maar ik vind dat het aan de ouders is. Die moeten ervoor zorgen dat hun kinderen netjes gekleed de deur uitgaan.” Meerdere moeders die wij spreken, geven hetzelfde aan. Dat de kinderen, eenmaal uit het zicht van de ouders, toch weer hun kleding dragen zoals zij dat willen, mag volgens hen geen excuus zijn. “Er is ook nog zoiets als sociale controle! Dat was vroeger wel sterker”, zegt een andere moeder die tevens politiecommandant is in Nickerie. “Als ik vroeger uit huis ging en ik deed iets, wisten mijn ouders het al wanneer ik thuis kwam!” Ook zij irriteert zich aan de modetrend. Als we vragen naar haar mening omtrent de uitspraak van dhr. Morsen over het uitnodigen tot ‘kibritiki spelen’, geeft ze stellig antwoord: “Onze kinderen moeten zich netjes kleden. Dat het in sommige gemeenschappen iets anders betekent, is niet de reden waarom ik ertegen ben. Ik heb niks tegen homoseksualiteit. We moeten elkaar niet discrimineren op basis van ras, religie of geaardheid! Ik vind het echter wel van belang dat een ieder zich netjes kleedt.”

“Let them talk” of half geknoopt
Praten via kleding is iets wat ons land niet vreemd is. Vroeger deden we het met anjisa’s en geknoopte of niet geknoopte of half geknoopte lintjes aan onze jaki’s waarbij de boodschap explicieter was. Dat het nu onze jongemannen zijn die met hun waren flaneren, is misschien wel revolutionair als we kijken naar de traditionele rolverdeling tussen man en vrouw. Moeten we ons echter zodanig zorgen maken om hun kledingstijl dat we gaan smijten met termen als kibritiki? Waarschijnlijk niet, en gezien de reactie van de jongeren sloeg het de plank mis. Daarnaast kan het stigmatiserend werken voor bepaalde groepen binnen onze gemeenschap die net zo goed deel uitmaken van onze samenleving. Maar elke trend waait over, zo ook deze. Het is de jongeren in ieder geval wel gelukt meer aandacht te krijgen en dat ze dat nodig hebben en willen, is iets waar niemand om heen kan!

Krishan Vinodsingh

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics