Buitenlandspook en roekeloosheid Bouterse

04/04/2016

Tekst: Theo Para - Beeld: dWT archief

CONTRAPUNT

Zowel bij de onthulling van het Waterkant-monument voor slachtoffers van de Binnenlandse Oorlog, als bij de ‘opening’ van het Memre Buku kazernemonument voor de gevallen militairen in die oorlog − ver van plaatsen delict en slagveld − leek niet de nagedachtenis van de slachtoffers, maar de politiek-historische zelfrechtvaardiging van de zittende macht centraal te staan. Geen levende herinneringen aan de gevallen burgers of militairen voerden de boventoon.

WAT LUID KLONK was het propagandaverhaal dat Bouterse en zijn zogenaamde revolutie van '1980' de soevereiniteit en de volksbelangen zou hebben verdedigd tegen het boze buitenland. Wat opviel bij de monument- ceremonies was het verzwijgen van het voortduren van de schending van het mensenrecht van slachtoffers en nabestaanden op gerechtigheid. De ideologen van de symboliek van de hypocrisie, zijn dan ook de bureaucraten van de cultuur van de straffeloosheid. In een poging de gehavende morele reputatie van zijn 'revolutie' en macht te boven te komen en de Surinaamse beweging voor gerechtigheid wind uit de zeilen te halen, zet president Bouterse, nu als baas van een feitelijke 1-partij-staat, schaarse staatsmiddelen in voor het herschrijven van de geschiedenis.

Het monumenten-project, uitgevoerd door Henk Herrenberg en het project 'De getuigenis van president Bouterse', uitgevoerd door Sandew Hira, passen naadloos in die ambitie. Internationaal spreekt men van historisch revisionisme of negationisme (ontkenning) wanneer machthebbers met bloed aan de handen, trachten door het apodictisch opleggen van hun verhaal de feiten toe te dekken of te verdraaien. De Surinaamse variant van het negationisme kent zeven fundamentele ontkenningen.

De zeven ontkenningen

TEN EERSTE DE ontkenning dat op 25 februari 1980 sprake was van omverwerping van de democratische rechtsorde en de vestiging van een militaire dictatuur. Ten tweede de ontkenning dat de omverwerping van de democratische constitutionele orde en onafhankelijke rechtsspraak, de bron was van ernstige mensenrechtenschendingen en misdrijven tegen de menselijkheid. Ten derde de ontkenning dat onder de dictatuur van Bouterse, politicide (onder meer de decembermoorden) heeft plaatsgevonden, waarbij Surinamers werden gemarteld en vermoord vanwege hun politieke overtuigingen. Ten vierde de ontkenning dat het uitschakelen van de democratische controle door de dictatuur, zoals de Rekenkamer, de poort voor bestuurlijke corruptie, op ongekende schaal, had geopend en daarmee de basis had gelegd voor de 'lost decade', de ruinering van de economie in de jaren tachtig. Ten vijfde de ontkenning dat het structurele verlies van integriteit van het openbaar bestuur, door de dictatuur, heeft geleid tot een duurzame verstrengeling van een belangrijke deel van politiek en bestuur met de georganiseerde misdaad.

De schuldbekentenis en veroordeling voor cocaïnesmokkel van Dino Bouterse, zoon van de president, en voormalig leidinggevende van de Counter Terror Unit (CTU), door de New Yorkse rechtsbank, mogen als actueel voorbeeld van dit verontrustend fenomeen dienen. Onlangs liet de Amerikaanse assistent-aanklager Andrew Defilippis in zijn openingstoespraak in de zaak tegen Dino Bouterse's 'partner in crime' Muntslag, een verontrustend oordeel horen: "Muntslag en de zoon van de president waren corrupt tot in de kern." Hij motiveerde zijn stelling: 'Ze gebruikten hun macht en status in Suriname om cocaïne te verhandelen en hun eigen zakken te spekken.' Ten zesde de ontkenning dat 25 februari 1980 het precedent van geweld-in-plaats-van-de-politiek, had geschapen en daarmee tegengeweld had uitgelokt.

Momument

Het zijn de gewone mensen die met hun lijden de prijs hebben moeten betalen voor de gewapende conflicten tussen de verschillende belangengroepen, inclusief de Binnenlandse Oorlog, en de oorlogsmisdrijven die daarbij zijn gepleegd. De zevende ontkenning betreft de historische bijdrage van de vredelievende, democratische krachten van Suriname aan het herstel van democratie en vrede, aan nationale verzoening en financieel-economisch herstel. Tot die krachten, die consequent geweld als vervanging van de politiek hebben afgewezen, kunnen worden gerekend de authentieke bewegingen van nabestaanden die vechten tegen de cultuur van de straffeloosheid en voor gerechtigheid, de mensenrechtenorganisaties, democratische vakorganisaties en partijen, democratisch gezinde kerkelijke organisaties en NGO's. En niet te vergeten de vredelievende en democratisch gezinde burgers van Suriname.

Factfree politics

BIJ DE 'OPENING' van het kazerne-monument heeft president Bouterse het buitenlandspook - nu 'om de hoek'- weer van stal gehaald. Er zou een actuele dreiging zijn van door het buitenland gesteund binnenlands protest. Eerder had de president het Hof van Justitie als verlengstuk van het buitenland voorgesteld, omdat de rechters hadden gevonnist dat het 8 december strafproces moest worden voortgezet. Bouterse is hoofdverdachte in het 8 december strafproces. Ook de tegen corruptie protesterende burgers van 'We zijn moe', werden als manifestaties van het buitenland in Suriname neergezet.

Bouterse zei in zijn monument-toespraak dat het buitenland zich sinds 1980 tegen hem had gekeerd omdat hij de belangen van het volk centraal gesteld zou hebben. Hij is een meester van factfree politics. Na zijn, door kolonel Hans Valk van de Nederlandse Militaire Missie in Suriname, gesteunde staatsgreep, kreeg de eerste regering van de dictatuur, 500 miljoen Nederlandse gulden aan financiële steun van de Nederlandse regering, sinds 1975 het buitenland. De ernstige schendingen van de mensenrechten en de internationale misdrijven zoals de decembermoorden, zorgden voor een keerpunt. De mensenrechtencommissies van de Verenigde Naties en de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), het buitenland, keerden zich tegen de ernstige schendingen van de grondrechten van de Surinaamse bevolking door de militaire dictatuur.

Roekeloosheid

DE FACTFREE UITINGEN van bestuurlijke agressie en laster tegen kritische en oppositionele Surinamers, notabene bij de 'opening' van monumenten voor slachtoffers, lijken een poging de hulpeloosheid van de schaamte te vervangen door de energie van intimidatie. Want nu staan de valse verkiezingsbeloften - 'nog vijf!'- in schril contrast met de snel verslechterende en voor steeds meer Surinamers dramatische sociale toestand. En dat terwijl aan de grootscheepse zelfverrijking door bestuurlijk nepotisme grotendeels buiten schot is gebleven en blijft. Waarom noemt Bouterse overigens niet de buitenlandse vijand bij naam? Zonder feitelijk te zijn kan je van alles roepen, zoals de slachtoffers van 8 december 1982 ook valselijk werden beschuldigd van handlangerschap van de CIA.

De echte oorzaak van de groeiende maatschappelijke onvrede ligt bij de groeiende, door wanbestuur escalerende armoede. Dat is wat door het buitenland spook moet worden gemaskeerd - 'a no mi'. Het aanroepen van het buitenlandspook is de politiek van de roekeloosheid. Want een verantwoordelijke regering zou in een economische crisis luisteren naar de bevolking, vertrouwen scheppen, evidencebased beleid ontwikkelen en uitvoeren en het investeringsklimaat voor bonafide investeringen bevorderen. Een verantwoordelijke regering zou niet kunstmatig een sfeer van conflict, dreiging en intimidatie creëren uit angst voor de mondigheid van de bevolking. Zo'n vijandige sfeer zorgt immers voor angst en economische terughoudendheid, niet alleen bij de burgers, maar ook bij bonafide investeerders en productieondernemers.◊