Robby Roeplal: Een penibele situatie in Suriname

Hoewel elke rechtgeaarde Surinamer inziet dat het niet goed gaat in Suriname willen enkelen nog steeds niet toegeven dat het zo niet langer kan doorgaan. Natuurlijk hebben voorgaande regeringen verzuimd om drastische maatregelen te treffen. Sommige van de politieke partijen die zich nu als toekomstig “alternatief” aanbieden aan de bevolking om het land uit de economische malaise te halen, hebben in het verleden zelfs een coalitie gevormd met zowel de NDP als het Nieuw Front. Enkele van deze partijen hebben de democratie echt geen dienst bewezen met hun chantage-praktijken. In het strafrecht is afpersing strafbaar gesteld. Dus wie houdt men hier voor de gek? De twee oudste politieke partijen in Suriname namelijk de NPS en de VHP hebben nooit een samenwerking met de NDP geambieerd. Daarom is het zo ambigu dat nu eveneens andere partijen “Het Alternatief” vormen. Ik vind dat behoorlijk bedenkelijk! In het jaarlijks door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken uitgegeven rapport van 13 april 2016 worden vele foutieve zaken die te maken hebben het falen van het bestuur in ons land aangehaald. Met name vraag ik extra aandacht van de zelfcensuur door mediaorganisaties. Wanneer enkele scribenten bijvoorbeeld hun pennenvruchten presenteren bij bepaalde media worden deze niet geplaatst door allerlei drogredenen te verzinnen en of wordt er een minimum afgesproken voor de inzendingen in een bepaalde periode om zo de neutrale berichtgeving te frustreren.

Slechts regeringsgezinde personen wordt een podium geboden om te schrijven bijvoorbeeld als columnist! Bepaalde hoofdredacteurs zijn al verwijderd van belangrijke mediahuizen omdat zij niet op professionele wijze hun werk konden verrichten. Zij presenteren zich nu via een eigen medium aan het Surinaamse volk met nagenoeg dezelfde mankementen als journalist. Eveneens dit punt is natuurlijk aangemerkt in voornoemd rapport.

De kwestie van de stakende leraren Als oud-docent besef ik ten volle hoe moeilijk het is om te staken. Ik heb vaker met dit dilemma gezeten toen ik werd opgeroepen om deel te nemen aan bepaalde acties. Het werk neerleggen als docent is geenszins te vergelijken met stakingen bij het ambtelijk apparaat.

De verantwoordelijkheid die je draagt voor je studenten werkt heel diep in je persoonlijkheid als verantwoordelijke professional. De leerstof kan immers nooit meer ingehaald worden, zeker niet na lange stakingen. Zelfs niet in de vakanties! Door de vele stakingen in het onderwijs in Suriname is het niveau behoorlijk gedaald in alle onderwijsgeledingen. Op dit punt is er genoeg onderzoek gedaan daarom ga hier niet dieper op in.

Wel wil ik een lans breken voor een betere rechtspositie van de onderwijsgevenden op elk niveau. Niet alleen de arbeidsvoorwaarden zijn een punt van zorg evenzo de arbeidsomstandigheden. Beleidsmakers en politici roepen wel dat onderwijs zeer belangrijk is voor ons land maar verzaken vervolgens ondanks de vele acties die onderwijsgevenden al hebben gevoerd dit werkveld serieus te benaderen.

Hoe is het mogelijk dat je in een ontwikkelingsland als Suriname een onervaren ingenieur benoemd tot minister van onderwijs? Welke pedagogische (onderwijskundige) vaardigheden bezit een dergelijke politicus om de vele problemen op onderwijsgebied aan te pakken? “Met pappen en nathouden, komen wij er niet!” Onder andere leraren, politie, militairen en zorgverleners zijn belangrijke prioriteitsgroepen waar er niet omheen gedraaid kan worden.

Deze professionals staan altijd klaar voor hun werk en verrichten zulks zeer gedisciplineerd: “Een docent kan het niet maken om te laat te komen anders kan deze persoon heden ten dage worden uitgejouwd en of uitgelachen door zijn studenten.” Momenteel zijn onze pupillen gelukkig zeer assertief geworden.

Ik hoop niet dat de staking van de leraren een sneeuwbaleffect krijgt wat zo vaak is gebeurd in Suriname. Ik spreek hierbij mijn welgemeende solidariteit uit voor de eisen van mijn vroegere collega’s en verwacht dat deze volledig gehonoreerd worden. Dat sommigen om opportunistische- en of politieke redenen niet eens zijn met de stakingen van deze groep vind ik abject.

Ik weet nog goed hoe in de jaren tachtig van de vorige eeuw lange rijen auto’s ontstonden van ambtenaren die thuis waren en niks deden. Ze werden destijds door de militairen gesommeerd om te gaan werken. Deze zogenaamde “zeven-even-ambtenaren” bestaan nog steeds! Suriname kent nog steeds niet een goed functionerende personeelsbeoordelingssysteem! Wellicht dat het IMF (Het Internationaal Monetair Fonds) hier gerichte aandacht voor vraagt bij het toekennen van leningen.

Eigenlijk zijn hoge leningen voor arme landen door internationale organisaties helemaal niet gezond voor de economie tenzij het bij hoge uitzondering echt niet anders kan! Toekomstige generaties worden vaak met deze hoge schulden geconfronteerd die veelal zijn opgebouwd door corrupte politici.

Het “Alternatief” Zoals genoemd hebben enkele politieke partijen zich nu gepresenteerd als: “Het Alternatief” terwijl ze al zolang bestaan maar weinig hebben gepresteerd op enkele nieuwe politici na. Graag verneem ik in het openbaar welke voornemens deze partijen hebben om ons land uit deze misère te halen.

Het volk wil namelijk heel concreet weten wat er gedaan gaat worden door “Het Alternatief” om Suriname uit de put te halen. Op dit moment hebben we geen “praatjesmakers” meer nodig maar politici die daadwerkelijk iets willen betekenen voor hun land. Echte patriotten! Zijn deze gelukszoekers bijvoorbeeld bereid om de vette salarissen en emolumenten die zij verdienen in te leveren of te matigen?

Want zelfs de huidige minister van Justitie en Politie moet een dure Toyota Landcruiser Prado van het bouwjaar 2016 bezitten. Niemand is van plan in te leveren in deze moeilijke tijden! Gaat “Het Alternatief” dit wel stimuleren? Zij moeten natuurlijk wel bij zichzelf beginnen. Er zijn reeds veel publicaties geweest van de veelvuldige bronnen waaruit politici putten voor een goed inkomen en andere secundaire voorzieningen op kosten van de belastingbetaler.

Dat zou als eerste aangepakt moeten worden zodat bijvoorbeeld de docenten zien dat evenzo politici het met een karige loon moeten doen. Worden de vele adviseurs (vaak zonder bijzondere kwalificaties) naar huis gestuurd? Wat gebeurt er met hun vergoedingen? Sommige personen zullen natuurlijk voor het gerecht gesleept moeten worden wegens gepleegde malversaties.

Dat gaat “Het Alternatief” allemaal regelen? Gelooft u het? En de bestuurders bij de parastatale bedrijven en sommige ziekenhuizen: “Gaan zij het nu eindelijk eveneens in hun portemonnee voelen net als de huidige docenten?” Het zijn maar een paar zaken die ik opsom en die wij natuurlijk in het bovengenoemde rapport van Buitenlandse Zaken idem dito tegenkomen alsmede de grootschalige corruptie in ons land.

Wellicht wil ” Het Alternatief” de samenleving snel melden welke koers zij zullen varen om Suriname weer aanzien te geven. Nu wordt ons land wederom in veel westerse media geproblematiseerd als een boeven- en narcostaat. Wanneer houdt dit een keer op! Wanneer wordt Suriname eindelijk positief op de kaart gezet door onze “trotse” leiders?

Robby Roeplall