Nickerie.Net, dinsdag 04 april 2017

Vertegenwoordigende versus verantwoordelijke politiek

Ik heb een paar weken geleden een artikel geschreven met de titel: De (politieke) macht van het volk van Suriname. Ik zou nu een artikel schrijven over de niet-wettelijke mogelijkheden van het volk om een gekozen president c.q. regering vroegtijdig te bedanken. Maar ik stuitte bij het schrijven ervan op een andere aangelegenheid. Het volk kiest zelf zijn vertegenwoordigers, zo zagen wij namelijk. En die kiezen vervolgens de president en hij benoemt daarna de ministers. Dat wil zeggen dat het volk vooraf de mogelijkheid heeft om te voorkomen dat hij achteraf moet ingrijpen, omdat zijn volksvertegenwoordigers c.q. regering anders handelen dan hij had gewild. Ik heb op grond van deze gedachte besloten om eerst, wat ik noem de preventieve mogelijkheden van het volk te bespreken die ervoor moeten zorgen dat zijn belang naar tevredenheid behartigd wordt.

Mij is overigens geadviseerd om kortere artikelen te schrijven. Aangezien een mens soms iets niet in minder woorden kan zeggen, heb ik besloten om wat ik wil zeggen weer te geven in twee teksten. Een verkorte versie voor de mensen die niet van lezen houden en een uitgebreide versie voor de mensen die wel van lezen houden. Op deze manier komt eenieder aan z’n trekken en voelt ook niemand zich tekort gedaan. Ik verwijs de leesliefhebbers naar de uitgebreide tekst die als bijlage aan dit artikel is gehecht. Zij kunnen de rest van deze verkorte versie dus skippen en de bijlage openen.

Ik ben van mening dat het volk van Suriname geen tijd meer te verliezen heeft. Hij moet nu, liever vandaag dan morgen, zijn beste volksvertegenwoordigers kiezen. Of anders gezegd, het volk moet bij de eerstvolgende verkiezingen zijn beste kandidaten verkiesbaar stellen. Veel Surinamers vinden namelijk dat ons land slecht bestuurd wordt. Er wordt steeds vaker geroepen dat onverantwoord wordt omgegaan met het vermogen van het volk van Suriname. Er blijft als de critici gelijk hebben straks niets meer over voor de generaties die na ons komen. Er wordt in ons land, zo wordt ook vaak gesteld, helemaal geen c.q. in onvoldoende mate aandacht c.a. stimulans gegeven aan de eigen productie. Het winnen van olie, goud en bauxiet en het exporteren van water, zijn mijns inziens inderdaad geen vormen van eigen productie. U moet het vergelijken met het uitgeven van uw erfenis zonder tegelijkertijd aan de andere kant duurzame inkomstenbronnen te genereren.

Wij geven op die manier letterlijk weg datgene wat ons maakt. Wij halen de waarde uit Suriname, maar zetten daarvoor in de plaats niets terug. Wie o go dede in a film disi, als hier geen radicale ommekeer in komt.
Om dat te voorkomen, moeten de bestuurders - dit is de oplossing die ik zie - in toom gehouden worden en daarvoor moet de volksvertegenwoordiging zorgen en dat begint, wat mij betreft, met het kiezen van de juiste volksvertegenwoordigers.
Ik heb weleens de gedachte uitgesproken dat het kiezen van volksvertegenwoordigers in Suriname niet steeds en ook niet in alle gevallen op rationele gronden gebaseerd is geweest.

Volksvertegenwoordigers moeten in staat zijn de regering te dwingen om te werken, de ontwikkeling en de productie te bevorderen en om innovatieve mogelijkheden te zoeken, teneinde het volk welzijn te brengen. De regering moet niet alleen de natuurlijke hulpbronnen verkopen en zeker niet alleen maar geld lenen en dus het volk met schulden opzadelen. Volksvertegenwoordigers moeten daarom niet slechts vertegenwoordigen, maar zij dienen ook verantwoordelijkheid te nemen. Als zodanig ontstaat er voor hen een spanningsveld, waarin zij moeten weten te manoeuvreren.

De kiezer moet daarom niet zonder meer iemand kiezen om zich te doen vertegenwoordigen en de gekozene, de parlementariër, moet in zijn parlementair functioneren de kiezer ook niet slaafs vertegenwoordigen, wat ik noem vertegenwoordigende politiek. De kiezer moet iemand kiezen die verantwoordelijkheid weet te nemen voor de taak van volksvertegenwoordiger en de gekozene zelf moet parlementair verantwoord weten op te treden, wat ik noem verantwoordelijke politiek.

Wil het volk van Suriname hebben dat zijn parlementariërs, onze DNA-leden, zowel op nationaal als op internationaal niveau zijn wil op een bevredigende wijze tot uitdrukking brengen, dan begint dat met het goed scholen van zichzelf, want zijn volksvertegenwoordigers worden uit zijn midden gekozen. Over welke eigenschappen moet een persoon naar mijn mening beschikken c.q. welke vaardigheden moet hij bezitten om een goede parlementariër te kunnen zijn?

Integriteit
Een parlementariër moet integer zijn, zo meen ik tenminste. Hij moet een hoge moraliteit hebben c.q. nastreven. Zo moet je dus niet stemmen op iemand waarvan je weet dat hij liegt en bedriegt en/of steelt. Zo moet je dus ook niet stemmen op een persoon die regelmatig strafrechtelijk veroordeeld is of die een onduidelijk, dubieus of niet transparant verleden heeft. En evenmin moet je stemmen op iemand die tot over zijn oren in de schulden zit of vervolgd wordt voor ernstige strafbare feiten. Hoe zal die persoon zich kunnen concentreren op zijn parlementaire taakuitoefening? Hoe kunnen wij als volk onze toekomst in handen leggen van zo’n persoon? Want die juridische status zegt juist iets over het verantwoordelijkheidsgevoel c.q. het plichtsbesef van de persoon. Want waarom zou hij zich als volksvertegenwoordiger houden aan zijn belofte als hij dat in het dagelijks leven al niet doet?

Verantwoordelijkheidsbesef
Een parlementariër, zo kijk ik tenminste naar elke vertegenwoordiger, dus ook naar een volksvertegenwoordiger, moet hebben aangetoond in zijn/haar dagelijks leven verantwoord bezig te zijn. Zo zal moeten blijken dat deze afspraken nakomt, zich aan zijn gegeven woord houdt en doet waartoe hij zich heeft verbonden, zijn plichten steeds naar beste kunnen vervult. Zo zal hij steeds op tijd in DNA moeten zijn en zich moeten hebben voorbereid op elke vergadering. Want het tegenovergestelde zegt juist iets over het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel c.q. plichtsbesef bij de persoon in relatie tot andere verplichtingen. Want waarom zou hij zich als volksvertegenwoordiger houden aan een belofte/eed als hij dat in het dagelijks leven juist niet doet? Kortom, of een persoon een goede parlementariër zal zijn, hangt ook sterk af van zijn verantwoordelijkheidsbesef.

Goede taal- en spreekvaardigheid
Ik ben van mening dat als een kandidaat wil dat het volk hem of haar kiest van hem verwacht mag worden dat hij de taal in DNA, dus de Nederlandse taal, op een behoorlijk niveau beheerst. De wetten worden immers in het Nederlands geschreven. Het volk moet daarom eisen dat kandidaten vóór de verkiezingen met elkaar in debat gaan zodat hun taal- en spreekvaardigheid beoordeeld kunnen worden.

De taal- en spreekvaardigheid van de gekozen volksvertegenwoordiger is dus een belangrijke vaardigheid, maar niet de belangrijkste. De grondhouding, de integriteit van de gekozen kandidaat, hoe iemand als mens in elkaar zit, is het meest belangrijke.
Ik sluit niet uit dat wij in Suriname tot nu toe onze volksvertegenwoordigers gekozen hebben op basis van andere eigenschappen en vaardigheden, dan op basis van de hiervoor genoemde.

Wij mogen immers vaststellen dat het parlement de afgelopen periode twee wetten heeft gemaakt die in strijd zijn met de Grondwet en dat de parlementariërs die aan die wetten (mee)gewerkt hebben niet het belang van het volk centraal hebben kunnen stellen. Immers zijn die wetten gebleken in strijd te zijn met de Grondwet. Die wetten zijn totaal nutteloos gebleken, terwijl het volk wel voor de consequenties van die slechte prestaties moet opdraaien. Dit is in de representatieve democratie onacceptabel. Van verantwoordelijke politiek door DNA kun je wat mij betreft vooralsnog dan ook niet spreken.

Mr. Gerold Sewcharan

Lees pdf hier

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics