ANALYSE - De protesten tegen de regering van president Desi Bouterse lijken tot mislukken gedoemd. De verdeeldheid tussen de groepen tegenstanders is pijnlijk: iedereen heeft andere eisen waardoor er geen stevige vuist wordt gemaakt. Bovendien heeft Bouterse de belangrijkste vakorganisatie (CLO) al bij de verkiezingen van 2015 ingepakt, dus daar heeft hij vooralsnog ook weinig van te vrezen. En de sympathie van kritische lastpakken in zijn eigen partij koopt hij kinderlijk eenvoudig terug met een paar hectare grond en een gratis reisje naar Broko baka. Kortom: Bouterse is voorlopig nog steeds Baas.
Tekst: Armand Snijders - Illustratie: Edward Wong Loi Sing
Veel
gelovigen hebben de gewoonte om zich in de Stille Week voorafgaand aan
Pasen te bezinnen. Hopelijk hebben alle tegenstanders van (het beleid
van) de regering-Bouterse deze periode ook aangegrepen om bij zichzelf
en elkaar te rade te gaan en zaken op een rijtje te zetten. Want tot nu
toe hadden de protestacties veel van 'Ieder voor zich, God voor ons
allen'. Wilgo Valies, Robby Berenstein en Robby Naardendorp
(Ravaksur/BvL/ASL) zijn al blij als de verhoging van de brandstofprijzen
wordt teruggedraaid. We zijn Moe van Curtis Hofwijks en nieuwkomer
Maisha Neus willen dat Bouterse en zijn regering het veld ruimen. En de
oppositiepartijen slaan de handen niet ineen, die weten eigenlijk niet
wat ze nu echt willen, behalve de macht.
Wakaman
De kans is groot dat ze opnieuw teleurgesteld worden
Hoewel ook binnen de NDP de ontevredenheid toeneemt, heeft voorzitter Bouterse een mogelijke paleisrevolutie van zijn morrende wakaman handig in de kiem weten te smoren en kunnen voorkomen dat zijn eigen achterban de straat op gaat. Trekker van de wakaman Siebrano Piqué liep twee weken geleden nog vooraan in het protest dat Neus op touw had gezet en riep "Ik zeg niet weg met Bouta, ik zeg: weg met die hele regering! "Sinds hij een paar dagen later met een aantal andere wakaman en Bouterse naar boiti is geweest, zingt hij een flink aantal octaven lager. Al snel bleek waarom: ze hebben bij het knapperende kampvuur vijftig hectare landbouwgrond en bergen nieuwe beloften van Baas toegezegd gekregen.
De kans is groot dat ze opnieuw teleurgesteld worden omdat de afspraken niet worden nagekomen, maar voorlopig houden ze zich even gedeisd. Eenmaal bij Bouterse op schoot, bloedt ieder protest dood. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een vreemde zaak dat Bouterse als NDP-voorzitter zijn morrende achterban gedeisd weet te houden door ze grond in de schoot te werpen die hij in zijn hoedanigheid als president kan uitdelen. Het riekt naar omkoping, zo niet op zijn minst naar machtsmisbruik. Iedere Surinamer die op papier recht heeft op een stuk grond maar door opeenvolgende regeringen in de steek is gelaten, weet nu wat hem te doen staat: lid van de NDP worden en vervolgens publiekelijk van de daken schreeuwen dat het regeringsbeleid niet deugt. NDP-voorzitter Bouterse zorgt er dan voor dat president Bouterse je direct blij gaat maken.
Megastrateeg
Geen jarenlang geloop langs onwillige ambtenaren, geen tyuku meer betalen, geen vage bereidverklaring meer... nee, direct de beschikking in je hand! Daar droomt iedere Surinamer toch van? Bouterse is een megastrateeg die weet hoe hij overeind moet blijven. Zo besefte hij in de maanden vóór de voor hem succesvolle verkiezingen van 2015 dat daarna niet al te lang geheim zou kunnen worden gehouden in welke financiële en economische chaos zijn eerste regering Suriname had gestort. En dat dit tot mogelijke onrust zou leiden. Reden om Ronald Hooghart in de NDP in te lijven. Als voorzitter van de Centrale van Landsdienaren Organisaties (CLO) liep die in 1999 voorop om te demonstreren tegen de toenmalige verbrokkelde NDP-regering onder leiding van president Jules Wijdenbosch naar huis te sturen. Gesteund door duizenden ambtenaren aangesloten bij de CLO die dagenlang te straat opgingen en zelf 'Bouterse is een moordenaar' scanderend, was hij medeverantwoordelijk dat dit ook lukte.
Maar Hooghart kreeg tot zijn frustratie in de jaren daarna niet zijn zin van de Nationale Partij Suriname waar hij lid van was, om bij verkiezingen op de kandidatenlijst te worden geplaatst. En dus trok hij vóór de laatste verkiezingen zijn eigen plan en vond via een omweg onderdak bij de NDP, die zijn droomwens wel in vervulling liet gaan. Als vakbondsleider had hij het vertrouwen van zijn leden, als politicus lieten de kiezers hem massaal in de kou staan: hij kreeg maar een slordige vierhonderd stemmen, maar kreeg wel zijn felbegeerde zetel in De Nationale Assemblee. En Bouterse had de CLO in zijn zak en profiteert daar nu van: de leden protesteren niet mee. Tenminste, nog niet. Want ook de ambtenaren lijden onder de crisis en de ene na de andere personeelsbond stapt uit de CLO.
Oppositie
Maar of die eenheid er ooit komt, is de grote vraag
De rol van de oppositie bij de huidige protesten is onduidelijk. De partijen nemen niet het voortouw en fungeren hooguit als meelopers. Of wachten nog even af, zoals de Abop van Ronnie Brunswijk. Alleen Chandrikapersad Santokhi (VHP) laat af en toe van zich horen maar kan ook geen potten meer breken. Het meest opvallende is dat Paul Somohardjo (Pertjajah Luhur) na maanden totaal onzichtbaar te zijn geweest, opeens ontwaakt is uit zijn winterslaap. Hij ruikt een nieuwe kans om weer in het machtscentrum te komen en organiseert zaterdag een manifestatie in Nickerie om de eenheid te bevorderen.
Want alleen dan zouden alle tegenstanders van de regering er in kunnen slagen de leiding van het land naar huis te sturen. Somohardjo heeft dat goed gezien. Maar of die eenheid er ooit komt, is de grote vraag. Daarvoor zijn de belangen te groot. Misschien dat de bezinningsvolle paasdagen een oplossing zullen brengen. Komende week, als naar verwachting de protesten worden hervat, krijgen we het antwoord.
