Nickerie

Nickerie, Tuesday 18 May 2004

In memorium Sew Rambocus (59)

Een welzijnswerker pur sang

UTRECHT— Donderdagavond 22 januari overleed Sewsahai Rambocus na een langdurig ziekbed als gevolg van complicaties door diabetes. Die complicaties kwamen uitgerekend op het moment dat ‘Siew’ – zoals iedereen hem noemde – zich opmaakte om het na een zeer intensief en werkzaam leven, wat rustiger aan te gaan doen. Wie Sew goed kent, zal dit laatste ernstig betwijfelen, want er was nog altijd iets dat in zijn ogen nog niet goed genoeg geregeld was; Rambocus zou daar alsnog werk van maken, want hij was er eerder niet aan toe gekomen. Dat ‘iets’ had altijd te maken met de hindostaanse gemeenschap in Nederland of met het belang van de Surinaamse gemeenschap als geheel in de Nederlandse samenleving.

De onderwijzer Rambocus, geboren in Nickerie (red.), kwam in 1970 naar Nederland voor verdere studie, maar al snel raakte hij betrokken bij het wel en wee van hindostanen, creolen en javanen, die Suriname verruilden voor Nederland vanwege de op handen zijnde onafhankelijkheid. Al snel werd Sew directeur van de stichting Lalla Rookh en in deze functie heeft hij in de afgelopen dertig jaar vanuit zijn woonplaats Utrecht, onvermoeibaar gewerkt aan de integratie van hindostanen in Nederland. Vanaf het moment dat zij rond 1975 – hier aangekomen – in allerlei opvangtehuizen werden geplaatst, tot aan de belangenbehartiging van de eigen geestelijke en culturele zaken. Maar Rambocus stelde eerst het welslagen in de Nederlandse samenleving vóórop; "Dit land is ook van ons, hier zal je een nieuw leven moeten inrichten en daarom moet je het Nederlands goed beheersen en meedoen aan deze samenleving". Zo ongeveer klonk zijn lijfspreuk die hij keer op keer herhaalde. Net als Jagernath Lachmon die onvermoeibaar hamerde op het belang van zijn verbroederingspolitiek.

Toen het allemaal liep, met het van de grond tillen van de integratie van de hindostanen in de Nederlandse samenleving, ging Sew zich toeleggen op het groter Surinaams belang. Immers, vanaf 1980 kwam er een officieel Nederlandse minderhedenbeleid tot stand en ook de afzonderlijke Surinaamse clubs van creoolse, hindostaanse en javaanse welzijnsinstellingen moesten de krachten gaan bundelen om één vuist te kunnen maken tegen de Haagse politiek. De verdeel- en heerspolitiek van de Nederlanders in de koloniale tijd in Suriname, speelde toen ook in Den Haag bij het van de grond tillen van het nieuwe Nederlandse minderhedenbeleid. Turken en Marokkanen kregen geld voor het opzetten van gebedsruimten, Surinaamse hindostanen niet, want dat waren eigenlijk Nederlanders die ook nog de taal goed spraken.

Sew Rambocus was één van de eerste Surinamers die de gemeentelijke politiek in ging – hij gaf dus ook het goede voorbeeld – en voor het CDA heeft hij in Utrecht, uiteindelijk 16 jaar in de gemeenteraad gezeten. Dan was er nog het dossier Suriname, waarmee Sew Rambocus het moeilijk had, toen op 8 december 1982 zijn boer Surinder werd doodgeschoten. Hij verafschuwde het Bouterse-bewind en het politiek systeem van toen. Maar in die moeilijke jaren tussen 1980 en 1987 heeft hij heel veel mensen die individueel naar Nederland kwamen – met name studenten – geholpen met een verblijfstitel. In 1992 bezocht hij voor het eerst weer zijn geboorteland, toen een delegatie van nabestaanden van 8 december voor het eerst in Suriname zelf een herdenking kon houden, tijdens het eerste bewind van de regering-Venetiaan. Dat bezoek deed hem goed; op zijn manier nam hij alsnog afscheid van Surinder en de politiek in Paramaribo had weer volop zijn aandacht. Met name de VHP volgde hij op de been en persoonlijk had Rambocus ook een binding met Lachmon. Iets wat vanuit het verleden ontstaan kan zijn, want de familie Rambocus komt net als Lachmon, ook uit het rijstdistrict. Ik herinner mij hoe ook ik – in Surinaamse verkiezingstijd – een keurige brief van Sew Rambocus kreeg met het verzoek om de verkiezingskas van de VHP te steunen.

Nu hij niet meer in ons midden is, en ik hem als journalist ruim twintig jaar heb gekend, is de nagedachtenis, een sociaal bewogen mens en een Surinaamse welzijnswerker die je vandaag de dag niet meer tegen komt. Dit mag ook blijken uit de waardering die hiervoor zowel door Suriname als door Nederland is uitgesproken. Sew Rambocus is drager geweest van de Surinaamse Ridder in de Ere Orde van de Palm, Officier in de Ere Orde van de Gele Ster en de Nederlandse Ridder in de Orde van Oranje Nassau.-.

Bron: ROY KEMRADJ (JOURNALIST) - Radio Zorg en Hoop (Nederland) - 24-01-2004

De Ware Tijd, 28-01-2004

Nickerie.net

terug naar het nieuwsoverzicht