Nickerie

Finale & Troostfinale

WK 2006 - Evaluatie

Vooraf waren er veel speculaties. Zou het de wedstrijd worden van Zinedine Zidane? Het werd de wedstrijd van de begenadigde middenvelder, maar niet zoals hij het gewenst had.

Wereldkampioen!De finale kende een zeer hectische openingsfase. Met nog geen minuut op de klok kreeg Henry een behoorlijke klap te verduren. De spits kwam in botsing met Cannavaro en bleef roerloos op de grond liggen. Ook na behandeling aan zijn hoofd oogde de spits groggy, maar na een rustpauze kwam hij weer binnen de lijnen.

Nog niet terug op zijn stoel kon de Franse arts zijn dokterstas opnieuw pakken, toen Zambrotta Viera onderuit schopte met een gevaarlijke sliding. Het kwam de Juventus-verdediger op geel te staan.

Na die behandeling wisten de Fransen via een snelle aanval Malouda te bereiken. Binnen het strafschopgebied werd de diepgaande middenvelder onreglementair gestuit door Materazzi. Een vroege penalty voor de Fransen, waar Zidane achter ging staan. De vedette nam de strafschop risicovol, met een stift. Via de onderkant van de lat stuiterde de bal achter de lijn, de grensrechter stond goed opgesteld om dat te concluderen.

Zondebok Materazzi had niet veel tijd nodig zijn fout te herstellen. Bij een corner van Pirlo torende de voorstopper boven de ook niet kleine Viera uit en kopte raak: 1-1. Een finalewaardige openingsfase.

Wat volgde was een spannende strijd tussen twee ploegen die niet in hun schulp kropen. Frankrijk zakte na de voorsprong in maar moest met een 1-1 stand ook met eigen initiatieven komen. Italië was voor rust het dichtst bij een voorsprong. Toni kwam in kansrijke positie maar een sliding van Gallas redde de Fransen. Uit de toegekende corner kopte Toni op de lat.

Ook het tweede bedrijf begon veelbelovend. De Italianen stichtten al snel gevaar voor het doel van Barthez, maar uit de scrimmage kon het beslissende zetje niet gegeven worden. Henry en Malouda waren daarna enkele malen zeer gevaarlijk. Het kopdoelpunt van Toni veranderde niets aan de score; de goalgetter stond in buitenspelpositie en werd teruggefloten.

Beide verdedigingsblokken bleken een onneembare vesting voor de spitsen. Thuram (Frankrijk) en Cannavaro (Italië) speelden tot de finale een uitstekend WK en waren ook in de eindstrijd niet van hun stuk te brengen. Achter de defensieve zekerheden speelden Barthez (op één slippertje na) en Buffon een knappe finale.

In een lager tempo en met veel onderbrekingen sukkelde de wedstrijd richting verlenging. Frankrijk was de ploeg met het initiatief, het team met de ideeën. Italië had echter altijd een antwoord op de aanvalspogingen van de tegenstander.

In de verlenging wijzigde het spelbeeld nauwelijks. Frankrijk zocht de aanval, voornamelijk in de persoon van Henry. Cannavaro verpersoonlijkte het catenaccio-spel door elke aanvalsgolf vakkundig te elimineren.

Zidane was dichtbij dé bekroning op zijn loopbaan toen hij een zelf opgezette aanval via een voorzet van Sagnol hard richting doel kopte. De redding van Buffon was even mooi als de inzet van Zidane. Hoewel de Fransen ook Ribery en Henry moesten wisselen bleven zij toch de partij met de drang naar voren.

Het boek Zidane kende een rauw laatste hoofdstuk. De Fransman liet zich de tweede helft van de verlenging provoceren door Materazzi. Buiten het zicht van de scheidsrechter beukte hij met zijn hoofd de verdediger omver. De grensrechter had het geconstateerd en op advies van zijn assistent kon de Argentijnse leidsman niets anders doen dan Zidane een trieste aftocht te geven.

De strijd moest beslist worden vanaf de penaltystip. Na een zinderende krachtmeting bleek Italië op dit onderdeel de sterkere ploeg. Grosso schoot de verlossende strafschop binnen. Het betekende de vierde wereldtitel voor de Squadra Azzuri.

Triest afscheid Zidane

Hoe wreed ook, maar de rode kaart waarmee Zinedine Zidane afscheid nam van het voetbal, past bij hem.

Net zoals de verloren finale. Het maakte in zekere zin de cirkel rond. Zijn eerste grote finale (met Bordeaux) verloor hij. En tijdens het WK in 1998 moest hij al eens met de rode kaart van het veld. Zidane is een grandioze balvirtuoos, maar evenzeer snel aangebrand. Het is de straatvoetballer uit La Castellane ten voeten uit. In wezen is hij nooit veranderd. Nu is er de rust waarnaar hij zo verlangde. Adieu!

Zinedine Zidane neemt alsnog afscheid met een prijs. Ondanks zijn rode kaart in de finale tegen Italië werd de Fransman verkozen tot beste speler van het WK. Hij volgt de Duitser Oliver Kahn op die in 2002 de Gouden Bal ontving.

BERLIJN - Eén moment van kortsluiting in het hoofd van Zinedine Zidane maakte een bizar einde aan zijn glorieuze loopbaan, en eigenlijk ook aan de Franse kansen op de wereldtitel. Met gebogen hoofd verliet Zidane het strijdtoneel in Berlijn, na een doldrieste kopstoot en de rode kaart.

Een kwartier later was Italië wereldkampioen, na 1-1 en strafschoppen. Eén speler miste, Trezeguet. Zidane, de eerste strafschoppennemer van Frankrijk, zat al in de kleedkamer. Het moet hebben gestormd in zijn hoofd. In de 110de minuut van Frankrijk - Italië gebeurt het onwaarschijnlijke. Zinedine Zidane, de beste voetballer van de laatste tien jaar, Zizou de tovenaar, loopt naast Marco Materazzi, een Italiaanse sloper van het betere soort. De stand is gelijk Frankrijk is beter. De twee bakkeleien wat. Zidane versnelt even de pas, draait zich dan om, wacht tot de verdediger bij hem is en geeft de Italiaan een keiharde kopstoot in de borststreek. De bal is ver weg.

Het is een ongelooflijk beeld dat aan duizenden mensen in het stadion voorbijgaat. Maar de camera’s registreren bijna alles en herhalen het gebeuren telkens weer.

Het hoofd van de meester gaat omlaag, als dat van een bokser die wil aanvallen, en dan komt de stoot. Baf. Wat is daar gebeurd tussen Zidane en de ter aarde zijgende Materazzi? De verdediger van Inter heeft een reputatie als lastpost. Hij is een bikkelharde kerel die beter kan voetballen dan soms wordt gesuggereerd, en dat is vooral te wijten aan zijn bezoedelde imago.

De scheidsrechter heeft het voorval gemist, maar zijn assistent niet. Rood voor Zidane. Zo komt een abrupt einde aan zijn laatste wedstrijd, een einde ook aan zijn loopbaan, want hij stopt.

En toch past de aftocht ook bij de 34-jarige Zidane, die mysterieus is. Ook in 1998, tijdens het door Frankrijk gewonnen WK, kreeg hij de rode kaart. Destijds ging hij op de borst van een Arabier staan, maar kreeg hij een straf zonder gevolgen: twee duels schorsing. Hij was ruimschoots op tijd terug om toe te slaan in de finale tegen Brazilië, met twee kopballen.

Heeft Materazzi iets verschrikkelijks tegen hem gezegd, zoals Staelens in 1998 tegen Kluivert riep dat hij een verkrachter en een moordenaar was, waarop Kluivert reageerde. Was hij Materazzi’s taaiheid beu? Zidane was vermoeid, dat was duidelijk. In de eerste verlenging had hij naar zijn dijbeen gegrepen. Maar telkens raapte hij de draad van de wedstrijd op. Hijzelf was het dichtst bij de beslissing in de verlenging, even voor zijn uitsluiting: de door hemzelf opgezette aanval belandde via Sagnol voor het doel, waar hij steenhard inkopte. Buffon redde schitterend.

En Zidane had de score geopend uit een strafschop, met een boogje en maar net geslaagd, omdat de bal via de onderkant van de lat juist achter de doellijn viel. Het zou zijn dag worden, hij zou zijn tweede wereldtitel winnen en stoppen. Geweldig.

De Italianen staan even later allemaal bij elkaar tijdens de strafschoppenserie.

Hij is bij de hoekschopvlag en laat zich vallen als Grosso de beslissende strafschop benut. Het is een andere val dan die van een kwartier eerder.

Bondscoach Raymond Domenech van Frankrijk begrijpt de kopstoot van Zinedine Zidane in de finale van het WK tegen Italië. "Als je tachtig minuten wordt geslagen en geschopt, zijn er momenten dat je je hoofd niet meer koel houdt", aldus Domenech. "Ik praat het niet goed, maar ik begrijp het wel."

Zidane gaf verdediger Marco Materazzi in de tweede verlenging een kopstoot op zijn borst en moest met rood vertrekken. "Je kan wel zeggen dat het moment ons de kop heeft gekost", vervolgt Domenech, die de zege van Italië niet terecht vond. "Zeker in de extra tijd speelde Italië voor een penaltyserie. Wij kunnen alleen maar teleurgesteld zijn. Niet over ons toernooi, maar over de manier waarop het is geëindigd. Wij verdienden het om te winnen."

Zinédine Zidane (left) sends Marco Materazzi sprawling with a head butt that led to his ejection during extra time.

Out with a bang

Zidane sent off for head butt in his farewell match

BERLIN (AP) -- To the very end of his career, Zinedine Zidane could dictate the flow of play with rare skill and elegant control of the ball.

The parting image for the France captain will forever be him rearing back in anger, lowering his head and launching his bald crown into the chest of Italy defender Marco Materazzi after the two exchanged words while walking down the field in extra time Sunday.

The game was tied 1-1 when Zidane was given a red card in the 110th minute. Without their sharpshooting captain, the French couldn't unlock Italy's defense and went on to lose in a shootout, 5-3.

"Zidane being sent off changed everything," France coach Raymond Domenech said. "Even in extra time the Italian team was waiting for only one thing, and that was penalties."

The strike to the center of Materazzi's chest was clearly intentional, and referee Horacio Elizondo of Argentina briefly consulted with his assistants before showing Zidane the 28th red card of the tournament, a World Cup record. The previous record of 22 red cards, set in 1998, was broken before the quarterfinals round began.

"I have not seen the replays, but if it's voluntary then there's nothing you can say," Domenech said. "But it's a shame. It's sad."

Head bowed, Zidane walked past Domenech but did not look at him. As he exited into the tunnel, his head still bent to the ground, he strode past the golden World Cup trophy and disappeared.

Zidane, whose sparkling play led the French to the 1998 title and carried them much deeper into this tournament than expected, previously said he would quit the game at the end of the World Cup.

Earlier in Sunday's match, he gave France a 1-0 lead with a seventh-minute penalty kick -- his 31st goal for France and third in a World Cup final.

Zidane was treated for what appeared to be a shoulder injury in the 80th minute; trainers took him off but he returned, holding his right arm awkwardly and wincing in pain.

Minutes before Zidane was sent off, France striker Thierry Henry was taken out in favor of Sylvain Wiltord. Early in the game, Henry bumped his head in a collision and crumpled to the ground, then went briefly to the sideline but returned.

A player of uncommon skill and technical poise, Zidane's command of almost any ball, his vision and penchant for big-game goals has earned him comparisons to the greatest creative talents in soccer.

Playing for Juventus five years ago, Zidane butted Jochen Kientz of Hamburger SV in a Champions League match, also earning a red card.

Eight years ago, Zidane was red-carded for stomping on an opponent while playing Saudi Arabia. At this World Cup he collected two yellow cards and was suspended for France's third group match against Togo.

On Sunday, his penalty kick got France off to a fast start. He chipped the kick into the air and goalkeeper Gianluigi Buffon dived to his right. The ball sailed over Buffon, hit the underside of the crossbar and dropped over the line.

It was Zidane's 31st goal for Les Bleus in 108 appearances, and fifth in the World Cup. He also scored a second straight penalty after notching the winner in the semifinal match against Portugal and had two goals in the 1998 World Cup final when France beat Brazil 3-0.

He almost scored a late goal Sunday in the first half of extra time, but Buffon tipped his powerful header over the bar.

France's success at this year's World Cup had much to do with the now-retired Zidane, including a penalty kick against Portugal in the semifinal. Taking two steps, Zidane sent the ball into the bottom left corner, just out of the reach of Portugal goalkeeper Ricardo Pereira.

Zidane also scored in the second-round win over Spain, a typically skillful goal which saw him cut inside a defender and then beat goalkeeper Iker Casillas.

Against Brazil in the quarterfinal, Zidane played as well as he ever has. His precise passes split Brazil's defense, his fakes sent players the wrong way, and he even twice pointed one way as if to indicate the direction of his pass and then turned around sharply in his signature spin move.

So much for those pre-tournament reports that Zidane had lost his edge, which privately are believed to have infuriated him to the point of snubbing the press. Reports of his hot temper, however, cannot be denied now.

De rode kaart van Zinedine Zidane in de WK-finale is op advies van de vierde official gegeven. Tegenover de Spaanse media zou Luis Medina Cantalejo tevens hebben verklaard daarbij de beelden van zijn TV-monitor te hebben gebruikt.

Buiten het zicht van arbiter Horacio Elizondo gaf Zidane de Italiaan Marco Materazzi een kopstoot. De Italiaanse doelman Buffon rende na het incident direct naar de assistent om hem op de actie van de Fransman te wijzen. Daarop volgde overleg met de scheidsrechter.

Elizondo baseerde zich echter vooral op de verklaring van Cantalejo. Hij zag de kopstoot en lichtte de arbiter via het interne communicatiesysteem in.

Zinedine Zidane is ondanks zijn rode kaart in de WK-finale uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Bij een verkiezing onder journalisten bleef de Fransman, die met zijn ploeg de finale verloor van Italië, de wereldkampioenen Fabio Cannavaro en Andrea Pirlo voor.

Zidane kreeg in totaal 2.012 punten. De Italiaanse aanvoerder Cannavaro werd tweede met 1.977 punten en spelmaker Pirlo derde met 715 punten. In 2002 ging de gouden bal naar doelman Oliver Kahn.

Gianluigi Buffon werd na de finale tot beste keeper van het toernooi verkozen. De Italiaan kreeg slechts twee treffers te verwerken: een eigen doelpunt van Zaccardo en een penalty van Zidane.

Feest barst los in Italië

De Azzurri verdreven met hun penaltyzege op Frankrijk in Berlijn zondagavond de zorgen over het om zich heen grijpende voetbalschandaal voor even naar de achtergrond.

Op het Circus Maximus in Rome, waar in de klassieke oudheid de strijdwagens rondkarden, keken duizenden fans naar grote tv-schermen. Na de verlossende strafschop van Fabio Grosso vlogen ze elkaar om de hals en vierden de victorie uitbundig.

Een paar minuten na de de beslissing ging in tal van Italiaanse steden al vuurwerk de lucht in. Auto's reden, volgepropt met groen-rood-witte fans, toeterend door de straten. ,,Dit is prachtig. Onvergelijkbaar. Ik ben zo blij'', verwoordde fotograaf Andrea Quagliata, drijfnat van het bier en de champagne, in een bruisend Romeins café de gevoelens van een heel volk.

BERLIJN - Het achttiende WK leverde de afgelopen maand in Duitsland weinig treffers op. De 64 duels waren goed voor 147 goals, een gemiddelde van 2,3 per wedstrijd. Alleen op het WK van 1990 in Italië was het doelpuntenmoyenne lager. Toen vielen er slechts 2,21 treffers per wedstrijd. Tijdens het WK van 1954 in Zwitserland werd erop los gescoord, 5,38 doelpunten per duel.

De eerste, die het niet in dat licht wil zien, is de zoon van Algerijnse immigranten zelf. ,,Het is níet de testimonial van Zinedine. Sinds de start van het toernooi heeft hij getoond, dat het niet zijn afscheidstournee is, maar een WK,” zegt bondscoach Raymond Domenech. ,,Italië-Frankrijk is een finale. Niets meer en niets minder, en dat is precies hoe hij de wedstrijd benadert.”
       Egoïsme is deze drievoudige wereldvoetballer vreemd. Hij is een sieraad voor de voetbalsport gebleven, raakte nooit verwikkeld in schandalen. Bescheiden, een teamspeler ten voeten uit. Geïllustreerd door een anekdote van Patrick Vieira. Die vloog hem samen met Claude Makelele om de hals, toen Zizou Frankrijk het eindspel binnenschoot door de penalty tegen Portugal te benutten. Zidane wilde aan zijn lijf geen polonaise, nam de felicitaties voor kennisgeving en zei slechts: ,,Jongens, zorg ervoor dat jullie het achter nu wat beter dichttimmeren.”
        Zidane, die in de voorbereiding een keer gekrenkt werd door het sportblad l’Equipe, dat hem een 3,5 gaf voor zijn optreden, is dus een man met een missie. Logisch, want hij heeft met zijn terugkeer in ’Les Bleus’ zijn nek uitgestoken. Samen met Patrick Vieira en Lilian Thuram maakte hij vorig jaar augustus zijn rentree, toen het Franse elftal dreigde het WK mis te lopen. Eigenlijk al afgedankt en aan de kant gezet deed Domenech een beroep op de oude garde. Voor de bondscoach deed Zidane het niet. Net als veel anderen heeft hij een zeer matige verstandhouding met de opvolger van Aimé Jaquet. Het was zijn oude vriend Vieira die hem overhaalde.
       Maar ook 1 dit WK ging 1 het aanvan1 kelijk zeer 1 moeizaam. De omslag kwam pas na de gelijke spelen tegen Zwitserland en Zuid-Korea. Frankrijk zette zijn interne problemen en te grote ego’s collectief opzij. Er werd een defensief strijdplan opgezet, waar iedereen zich naar voegde. ,,En dan is het opvallend te zien hoe Thiery Henry en Zinedine Zidane zich daarin manifesteren,” zei Willy Sagnol spinnend van tevredenheid.
       Spanje, Brazilië en Portugal gingen er al aan onderdoor. Frankrijk liep aan de hand van Zidane, de onbetwiste leider in wiens dienst het elftal feitelijk speelt. Het is allang niet meer de speler, die in ’98 en 2000 de wereld en Europese titel voor zich opeiste. Maar de grote klasse is er nog steeds. En eerlijk is eerlijk: Zidane werd in de loop van het toernooi steeds beter.
              Het is derhalve opvallend, dat Zidane op dit WK zijn stempel drukt als spelmaker. Want bij Real Madriad gaf hij in april al aan ‘op’ te zijn. Hij laat zijn laatste contractjaar voor wat het is. De laatste prijs, de Spaanse titel, aldaar dateert nota bene al weer van 2003. Nu kan het Franse elftal vol grote namen het opbrengen in dienst van hem te spelen. Zo vormen Makelele en Vieira op het middenveld een extra slot op de deur om hem te laten gloriëren. ,,Wij vechten en spelen voor hem. Hij heeft ons veel gegeven, daarom willen wij wat voor hem terugdoen,” luidt de solidariteitsverklaring van Juve-middenvelder Vieira.

Volgens Lippi en Pirlo heeft Italië meer honger dan Frankrijk, dat acht jaar geleden in eigen land het wereldkampioenschap won en waarvan Zinedine Zidane, Patrick Viera, Fabian Barthez, Lilian Thuram, David Trezeguet, Sylvain Wiltord en Thierry Henry deel uitmaakten. ,,Zij zijn wereldkampioen geweest, Europees kampioen ten koste van Italië op Euro 2000 in Nederland en mijn spelers zijn slechts in de buurt gekomen van zo’n hoofdprijs. Dit is een uitgelezen mogelijkheid voor ze om het goed te maken,” weet Lippi, die zich gesteund ziet worden door z’n spelbepaler Pirlo. ,,Eenvoudig wordt een finale nooit, maar onze honger naar succes met Italië is groter dan aan Franse zijde.”

Aan Franse zijde wil een generatie met het boegbeeld Zidane afscheid nemen met de wereldtitel terwijl voor drievoudig wereldkampioen Italië meer op het spel staat. Succes zal het omkoopschandaal voor een dag – morgen wordt de uitspraak tegen Juventus, AC Milan, Lazio Roma en Fiorentina verwacht – naar de achtergrond worden verwezen. Het argument dat de Azzurri’s zich in de kijker willen spelen, missen grond want betrokken internationals als Pirlo, Gianluigi Buffon, Fabio Cannavaro, Gianluca Zambrotta, Gennaro Gattuso en Alessandro Del Piero zijn zulke grote spelers dat zij overal terecht kunnen. Opmerkelijk genoeg heeft echter geen enkele Italiaanse international een visje uitgegooid en lijken ze stuk voor stuk bij Juventus of AC Milan te willen blijven.

De finale van het WK staat volgens Lippi op zich. De Italiaanse bondscoach moet trouwens nog beslissen of hij doorgaat tot Euro 2008. ,,Iedereen moet deze finale beleven als een eenmalige gebeurtenis in z’n leven. Toch zal ik het niet accepteren als mijn spelers daar al tevreden mee zijn. Ik zal woedend zijn als we verliezen. Winnen is namelijk ook een eenmalige gebeurtenis. De ontwikkeling van ons team geeft me vertrouwen zoals de wil om te winnen en overtuiging met de dag groeit. Aan de andere kant wordt de tegenstand ook met de wedstrijd sterker. Ik schat de Fransen hoger in dan Duitsland.”

Eenmaal stapte Lippi als winnaar van het veld na een grote finale. In 1996 won hij met Juventus de Champions League, omdat de Italianen de strafschoppen beter namen dan Ajax. ,,Dit is onvergelijkbaar. Een grotere wedstrijd dan de finale van het WK bestaat niet. Ook de emoties op weg naar de eindstrijd. Je kunt drie weken naar de finale van de Champions League toe leven; nu maar drie dagen. Onderhand moet je wel alle emoties van de laatste negen dagen een plaats geven. De ontlading na het winnen van de tweede ronde, kwartfinale en halve finale is een bijzondere.”

STUTTGART - De uitspraak van Luiz Felipe Scolari – ,,Ik hecht geen enkele waarde aan deze wedstrijd” – deed het ergste vrezen, maar gelukkig waren de spelers van Portugal verstandiger. Mede dankzij hun inbreng kon de stelling dat troostfinales van het WK het aanzien niet waard zijn de prullenbak in. Dat Duitsland van bakkerszoon Jurgen Klinsmann door treffers van uitblinker Bastian Schweinsteiger en een eigen doelpunt van Petit met de derde plaats aan de haal ging, was op zijn zachtst gezegd gelukkig (3-1).

Net als de woorden van de Braziliaanse clown Scolari voorspelden de lijstjes afwezigen niet veel goeds. Bij Duitsland ontbraken Michael Ballack, Per Mertesacker en Tim Borowski door blessures en stond Jens Lehmann zijn plaats onder de lat af aan Oliver Kahn. Tot overmaat van ramp haakte Robert Huth in de warming-up geblesseerd af. Portugal moest het zonder Ricardo Carvalho (geschorst) en Miguel (knieblessure) stellen.

Ondanks de flinke verschuivingen in de opstellingen ten opzichte van de verloren halve finales tegen Italië (Duitsland 2-0 na verlenging) en Frankrijk (Portugal 1-0) ontspon zich in Stuttgart een alleraardigste wedstrijd. Opvallend daarbij was dat niet het door het trotse thuispubliek aangespoorde Duitsland, maar Portugal in de eerste helft de lakens uitdeelde. De Duitsers bleken in tegenstelling tot de eerdere duels niet meer bij machte vroegtijdig druk te zetten en de opbouw van de tegenstander te verstoren. De vrijuit voetballende en technisch vaardige Portugezen wisten wel raad met de geboden ruimte en zetten de wedstrijd op het middenveld naar hun hand.

Het meeste Portugese gevaar kwam van de watervlugge Simão Sambrosa. De speler van Benfica toonde zich een waardige vervanger van Luis Figo die verrassend genoeg op de bank werd gehouden. Simão zette Pauleta alleen voor de keeper (gestuit door Oliver Kahn), bediende Deco met een slim balletje (over) en kreeg na een corner van diezelfde Deco een uitgelezen kans om Portugal op voorsprong te koppen. Hij miste de bal echter volledig.

Duitsland had op dat moment al op een 1-0 voorsprong moeten staan, maar de scheidsrechter van dienst – de Japanner Toru Kamikawa – onderstreepte het bedroevende niveau van de WK-arbitrage en zag een handsbal van Nuno Valente over het hoofd. Zonder de onreglementaire tussenkomst in het strafschopgebied van de speler van Everton was het schot van Sebastian Kehl (na terugkoppen van Christoph Metzelder) doeltreffend geweest. Diezelfde Kehl (schot met links gestopt door Ricardo) en Lukas Podolski (harde vrije trap op vuisten Ricardo) zorgden voor rust voor het overige Duitse doelgevaar.

De tweede helft leek Portugal op dezelfde voet verder te gaan als voor de pauze, maar zette Schweinsteiger de wedstrijd in de 56e minuut met een zondagsschot op zijn kop (1-0). Nadat Petit vervolgens een vrije trap van Schweinsteiger in zijn eigen doel werkte en Schweinsteiger wederom vernietigend uithaalde (3-1), was de strijd, ondanks een treffer in de slotfase van Nuno Gomes, gestreden en een evenaring van Portugals beste prestatie op een WK (derde in 1966) onhaalbaar.

De overwinning van Duitsland werd uitbundig gevierd. Toch is het de vraag hoe blij de Duitsers daadwerkelijk met het ‘brons’ moeten zijn. Sinds 1982 wist de nummer drie van het WK zich geen enkele keer te plaatsen voor het volgende EK. Het is aan Duitsland om daar verandering in te brengen en deelname aan het EK van 2008 in Zwitserland en Oostenrijk veilig te stellen. En dat is in een kwalificatiepoule met onder meer Tsjechië, Slowakije, Ierland en Wales geen vanzelfsprekendheid.

Duitsland - Portugal 3-1 (0-0). 56. Schweinsteiger 1-0, 61. Petit (eigen doelpunt) 2-0, 78. Schweinsteiger 3-0, 88. Gomes 3-1. Scheidsrechter: Kamikawa (Jap). Toeschouwers: 52.000. Gele kaarten: Frings, Schweinsteiger (Duitsland), Costa, Costinha, Ferreira (Portugal).

Duitsland: Kahn, Lahm, Nowotny, Metzelder, Jansen; Schneider, Kehl, Frings, Schweinsteiger (79. Hitzlsperger); Klose (65. Neuville), Podolski (71. Hanke).

Portugal: Ricardo, Ferreira, Meira, Costa, Valente (69. Gomes); Costinha (46. Petit), Deco, Maniche, Simão; Pauleta (77. Figo), Ronaldo.